Στα αμπάρια της «παγκοσμιοποίησης» | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Στα αμπάρια της «παγκοσμιοποίησης»

Πόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή; Φαίνεται ρητορικό το ερώτημα και τόσο εύκολη η «απάντηση», που ενίοτε η συζήτηση για το θέμα καθίσταται ...ανιαρή. Τότε, λόγω της ...πλήξης, επιλέγεται για την περαίωση της «αμπελοφιλοσοφίας», ως μέθοδος διαφυγής, εκείνο το στερεότυπο «μα, σε τι κόσμο ζούμε;». Κατόπιν, αφού ο εκφέρων την παραπάνω «ανησυχία» περί της ποιότητας του κόσμου μας θεωρήσει πως διακήρυξε επαρκώς ότι ανήκει κι αυτός στους κατανοούντες το αξιακό φορτίο του ερωτήματος, μπορεί με ανάλαφρη συνείδηση να περάσει σε άλλα θέματα, και να εκφράσει το ...θαυμασμό του (όχι την οργή του) που ο ποδοσφαιριστής Φίγκο της Ρεάλ έκλεισε συμφωνία να αμείβεται (ημερησίως) με 8 εκατομμύρια δραχμές!

Παρεμπιπτόντως: Τόσα περίπου παίρνει και ένας δουλέμπορος, για να στοιβάξει μια οικογένεια μεταναστών στα αμπάρια του, με κατεύθυνση τη «Γη της επαγγελίας».... Στη μια περίπτωση του «παγκοσμιοποιημένου» κόσμου μας, το ότι κάποιος δίνει 8 εκατομμύρια την ημέρα σε κάποιον άλλον, για να παίζει μπάλα, γίνεται είδηση που προβάλλεται επί μήνες. Στην άλλη περίπτωση, το ότι μια οικογένεια πληρώνει 8 εκατομμύρια στον δουλέμπορο για να αγοράσει «ελευθερία» και «ελπίδα», γίνεται το μονόστηλο ή το μελό της ημέρας.

Και η ζωή συνεχίζεται...

Ναι, αλλά πώς συνεχίζεται η ζωή; Ποιου η ζωή και πώς συνεχίζεται; Του Φίγκο ή των δεκάδων λαθρομεταναστών, που καθημερινά στοιβάζονται στα αμπάρια για την αναζήτηση της ελπίδας και τις περισσότερες φορές βρίσκουν το θάνατο; Τι γίνεται με τη ζωή; Οχι των ιδιοκτητών των 3 πολυεθνικών, που συγκεντρώνουν πλούτο ίσο με το εισόδημα του 50% της ανθρωπότητας, αλλά με τη ζωή των 334 ανθρώπων, που «ξέβρασε» προχτές το δουλεμπορικό στην Ιεράπετρα;

Οταν η «αμπελοφιλοσοφία» ξεκόβει από τη φιλοσοφία, τότε δεν μπορεί να κρυφτεί η αλήθεια: Αυτές οι δυο ζωές είναι οι δυο πλευρές της ίδιας ζωής, που, όμως, η ύπαρξη της πρώτης προϋποθέτει όλο και πιο μεγάλα δουλεμπορικά, για να χωρούν τα εκατομμύρια πληβείων που στοιβάζονται στα αμπάρια της δεύτερης, της χαμοζωής.

Αλλά είπαμε: Το 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι που ζουν με εισόδημα 1 δολάριο την ημέρα (!) είναι το ...«αναγκαίο» τίμημα, που πρέπει να πληρωθεί σε έναν κόσμο, όπου ο ποδοσφαιριστής Ριβάλντο αμείβεται με 2,5 δισεκατομμύρια δραχμές και ο Β. Βαρδινογιάννης εμφανίζεται, μόνο στη ΔΟΥ Κηφισιάς, να κατέχει περιουσία αντικειμενικής αξίας ύψους 2,3 δισεκατομμυρίων δραχμών...

Σε αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, που, μεταξύ άλλων, απαρτίζεται από «φιλάνθρωπους» και δουλέμπορους, το προσδόκιμο όριο ζωής στις 25 φτωχότερες χώρες κυμαίνεται μεταξύ 37 και 53 χρόνια... Γιατί; Γιατί σε μια κοινωνία σαν αυτή, σε τούτη, τη δική «μας», την καπιταλιστική κοινωνία, που είναι οικοδομημένη πάνω στην αρχή της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, που η εργατική δύναμη του ανθρώπου πουλιέται και αγοράζεται, το «πόσο αξίζει η ζωή του ανθρώπου» δεν καθορίζεται από τις ανάγκες του, αλλά από τα συμφέροντα εκείνων που τον «πουλούν» και τον «αγοράζουν».

Σ' αυτόν τον κόσμο, το «πόσο αξίζει η ζωή του ανθρώπου» δεν είναι μια κούφια ρητορεία. Οσο για την απάντηση, ότι σε πολλές περιπτώσεις «η ζωή του ανθρώπου δεν αξίζει φράγκο», δεν είναι μια απλή φλυαρία. Είναι μια τραγική αλήθεια. Μια αλήθεια, που σχεδόν καθημερινά έρχεται και από ένα ψήγμα της στον «αφρό» - όπως οι 334 μετανάστες, που «ξέβρασε» προχτές το δουλεμπορικό στην Ιεράπετρα - να αποδείξει ότι τούτος ο κόσμος είναι φτιαγμένος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των «πειρατών», που κουρσεύουν ανθρώπινες ζωές και γεμίζουν τις τσέπες τους με τόσα περισσότερα χαρτονομίσματα, όσα περισσότερα είναι τα ανθρώπινα «ναυάγια», που διασφαλίζει η αρχή της «ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων» και της παράνομης ανακίνησης του θέματος της ανθρωπιάς...