Του ΣΤΑΘΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Επρεπε. Από τότε. Τα ταξικά συνδικάτα το έκαναν. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ χειροκρότησαν και εξακολουθούν να επιμένουν ότι ο τζόγος είναι για το καλό των Ταμείων και τα προβλήματα αφορούν απλά στη διαχείριση.

Κι όμως, το πρόβλημα δεν αφορά στη διαχείριση, αλλά μια πολιτική που με κάθε τρόπο - διαχείριση παίρνει - αφαιρεί από τον ήδη αρπαγμένο μισθό του εργάτη για να τα δώσει στο κεφάλαιο.

Για τον ίδιο λόγο που ο εργάτης δεν πρέπει να πληρώνει καμία εισφορά (έχει ήδη πληρώσει πολλά με την κατανάλωση της εργατικής του δύναμης την ώρα που δουλεύει, έχει ήδη πληρώσει την ώρα που του παρακρατούν το φόρο) για τον ίδιο λόγο κανείς δεν έχει δικαίωμα να παριστάνει το διαχειριστή σε χρήμα που δεν του ανήκει.

Το χρήμα των Ταμείων ανήκει στους εργάτες και μόνο σ' αυτούς.

Είναι λεηλατημένα ήδη τα Ταμεία, πριν τον τζόγο. Με τον τζόγο αυξάνει το μέγεθος της ληστείας.

Επιβραβεύονται και έτσι οι καπιταλιστές που πάντα θεωρούσαν πως κακώς μετέχουν στο Ταμείο με εισφορές, τους δίνεται μια ακόμα ευκαιρία να βάλουν το δάχτυλο στο μέλι, να πάρουν από έτοιμο χρήμα για να επενδύσουν στην παραπέρα εκμετάλλευση εργατών.

Από το τζογάρισμα δε μένουν παραπονούμενοι και οι πολιτικοί που υπηρετούν το κεφάλαιο. Κάτι πρέπει να πάρουν για τις υπηρεσίες τους. Αυτή είναι η πολιτική αρπαχτή και η συζήτηση για τη διαχείριση αφορά σ' αυτή. Είναι επιμέρους και αποπροσανατολιστική.

Είναι κρίσιμο να υπάρξει ένα και μόνο αίτημα: Επιστροφή όλου του χρήματος στα Ταμεία, να πληρώσουν όλοι οι υπεύθυνοι για τη χασούρα. Κοινώς: Κάτω τα ξεράδια σας απ' τα Ταμεία!

Κατά τ' άλλα: Εχουν γενέθλια σήμερα και δικαίως από τη σκοπιά τους γιορτάζουν: Μόνο που η ΕΕ δεν είναι απρόσωπη και το κυριότερο δεν είναι άσχετη με τον ταξικό ανταγωνισμό.

Επισήμανση αναγκαία καθώς επιχειρείται για πολλοστή φορά - μ' αφορμή τα 50χρονα - μια αγιοποίηση της ίδιας της ύπαρξης της ΕΕ σε αντιπαραβολή με την πραγματικότητα που διαμορφώνει αυτή η ύπαρξη και η οποία αφήνεται να εννοηθεί πως θα μπορούσε να 'ναι και καλύτερη με άλλους όρους διαχείρισης (περισσότερη «κοινωνία πολιτών» και άλλες τέτοιες μπούρδες).

Αυτή η οικοδομή χτίστηκε για να στηρίξει και να διευρύνει την ίδια την εξουσία των μονοπωλίων, για να τα ισχυροποιήσει. Από την ίδια την αποστολή της προδιαγράφεται αντεργατικό το αποτέλεσμα.

Οτι με διάφορες επιδοτήσεις εξασφαλίστηκαν συμμαχίες λαϊκής ανοχής είναι γεγονός. Μόνο που «Κυριακή κοντή γιορτή», πανηγύρι τέλος. Αυτό που έμεινε κι αυτό που έρχεται είναι τα ενισχυμένα μονοπώλια και η εντεινόμενη λαϊκή παραζάλη (κανείς δεν ξέρει από πού και πώς θα του 'ρθει το επόμενο κατακούτελο).

Οπερ, όχι μόνο κανένα πανηγύρι, αλλά ακόμα πιο έντονα ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους.