Εκτός του ΚΚ Βενεζουέλας έθεσαν τον εαυτό τους 13 μέλη της ΚΕ του, με τη στάση που κράτησαν ζητώντας δημόσια την ενσωμάτωση του κόμματος στο Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα, πράγμα που είχε απορρίψει το 13ο έκτακτο συνέδριο του κόμματος τον φετινό Μάρτη. Το συγκεκριμένο συνέδριο με την απόφασή του είπε όχι στην αυτοδιάλυση του Κόμματος και στην άμεση ένταξή του στο νέο κόμμα που προτείνει ο Τσάβες. Επανεβεβαίωσε επίσης την στήριξη του Κόμματος στην Μπολιβαριανή διαδικασία και στην συμβολή του για την ενότητα των επαναστατικών δυνάμεων για να προχωρήσει η διαδικασία αυτή στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Οι 13 με συνέντευξή τους πριν δύο βδομάδες - στην οποία ήταν επικεφαλής ο Ρομπέρτο Ερναντές, αντιπρόεδρος της Βουλής - ζήτησαν την άμεση ένταξη. Η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚ Βενεζουέλας με απόφασή της στις 28 Απρίλη, αποφάσισε ότι «Οι δημόσιες δηλώσεις και τοποθετήσεις των συγκεκριμένων στελεχών παραβιάζουν όλες τις αρχές της οργανωτικής λειτουργίας του κόμματος, που βασίζονται στο Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό». Επίσης, αποφασίστηκε να ζητηθεί από αυτά τα στελέχη να κάνουν δημόσια αυτοκριτική μέσα σε διάστημα 5 ημερών, ειδάλλως θέτουν τον εαυτό τους εκτός κόμματος. Αυτό και συνέβη, αφού όχι μόνο δεν έγινε αυτοκριτική αλλά στις 3 Μάη που έληγε η προθεσμία ο επικεφαλής των «13» έδωσε νέα συνέντευξη Τύπου όπου υποστήριξε ότι «δεν έρχονται σε ρήξη με την απόφαση του συνεδρίου».

Ο Πρόεδρος του ΚΚ Βενεζουέλας, Χερόνιμο Καρέρα, με δηλώσεις του στον Τύπο, σημείωσε ότι «θεωρούν ότι αυτά τα στελέχη θέτουν με αυτήν τη στάση, τον εαυτό τους εκτός κόμματος και αυτοαποκλείονται» και υπογράμμισε ότι «το καταστατικό του ΚΚΒ δεν επιτρέπει διπλή ιδιότητα μέλους». Σε άρθρο του με τίτλο «Ούτε δογματικοί, ούτε Οπορτουνιστές» ο ίδιος, επιβεβαιώνει τη στήριξη του ΚΚΒ στην Μπολιβαριανή διαδικασία αλλά και στη μαρξιστικολενινιστική του ταυτότητα. Σημειώνει χαρακτηριστικά, αναφερόμενος σε κάποιους θεωρητικούς που έχουν ιδιαίτερη παρέμβαση στη Βενεζουέλα όπως ο Χάινς Ντίτριχτ και η Μάρτα Χάρνεκερ: «Ορισμένοι μας καλούν να αφήσουμε κατά μέρος τη θεωρητική βάση του μαρξισμού - λενινισμού για να πέσουμε στο τέλμα του νεο-ουτοπισμού. Με άλλα λόγια να πάψουμε να είμαστε αυτό που πάντα υπήρξαμε και είμαστε: κομμουνιστές». Και υπογραμμίζει: «Στο βάθος αυτό που υπάρχει είναι ένας αντισοβιετισμός που αρνείται να πεθάνει, που τροφοδοτείται σε αριστερούς κύκλους από τους διαστρεβλωτές της αμερικανογραμμένης ιστορίας. Ετσι προτείνεται να αρνηθούμε το παρελθόν μας και να ενωθούμε με το χορό των μετανοημένων που είχαν κάποτε πιστέψει στην ΕΣΣΔ. Και είναι περίεργο ότι σήμερα στα ΜΜΕ συνεχίζεται η επίθεση στο σοβιετικό σοσιαλισμό λες και αυτός ακόμα υπάρχει».