Τη δραματική απουσία ολοκληρωμένης πολιτικής γενικευμένης αντιμετώπισης των χιλιάδων παιδιών με ειδικές ανάγκες στη χώρα και της στήριξης των οικογενειών τους σε όλα τα επίπεδα, υπογράμμισε η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, κατά τη διάρκεια περιοδείας που πραγματοποίησε χτες, επικεφαλής αντιπροσωπείας του Κόμματος, στο Ιδρυμα για το Παιδί «Παμμακάριστος», στη Νέα Μάκρη. «Η φιλότιμη προσπάθεια που μπορεί να καταβάλλει το προσωπικό, η διεύθυνση ενός ιδρύματος, δεν μπορεί να κρύψει ότι ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη», επισήμανε, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι το ΚΚΕ είναι υπέρ τού να υπάρχουν αποκλειστικά δημόσια ιδρύματα, που θα εξασφαλίζουν τη ζωή, την υγεία και την εκπαίδευση των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Η Αλ. Παπαρήγα συναντήθηκε με τη διοίκηση, τους εργαζόμενους και τους γονείς των παιδιών που φοιτούν στο Ιδρυμα. Ξεκαθάρισε απ' το ξεκίνημα ήδη της συζήτησης ότι το ΚΚΕ ανησυχεί ιδιαίτερα για το νομοσχέδιο για την Ειδική Αγωγή που θα φέρει το επόμενο διάστημα το υπουργείο Παιδείας. «Το νομοσχέδιο δεν αντιμετωπίζει τα πάγια και συσσωρευμένα προβλήματα. Δεν αγγίζει τα ουσιώδη ζητήματα. Μπαλώματα είναι», τόνισε η Αλ. Παπαρήγα.

Απ' τη συζήτηση που ακολούθησε, αναδείχτηκαν τα σοβαρά ελλείμματα της χώρας στον ευαίσθητο τομέα, αλλά και τα προβλήματα του «Παμμακάριστος». Στο Ιδρυμα φοιτούν 210 παιδιά με αυτισμό και νοητική υστέρηση ενώ, βάσει των διεθνών δεδομένων - στην Ελλάδα δεν έγινε ποτέ αξιόπιστη καταγραφή - υπολογίζεται ότι υπάρχουν 35.000 - 45.000 παιδιά με αυτισμό. Η «Παμμακάριστος», σταθερά υποχρηματοδοτούμενη από το κράτος, που καλύπτει μόλις το 50% των λειτουργικών αναγκών του Ιδρύματος, δέχεται αιτήματα για τη φοίτηση παιδιών ακόμα και από τον Πειραιά, ενώ πέρυσι για τέσσερις θέσεις παιδιών έγιναν 140 αιτήσεις! Για το 2007, τα λειτουργικά έξοδα του Ιδρύματος υπολογίζονται σε 1.600.000 ευρώ, αλλά επιχορηγήθηκε μόλις με 670.000 ευρώ. Ετσι, για τη φοίτηση των παιδιών πληρώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία ή και συμπληρωματικά οι γονείς από την τσέπη τους.

Επιπλέον, οι θέσεις των εκπαιδευτικών και ειδικών επιστημόνων καλύπτονται συνήθως αρκετούς μήνες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς με ωρομίσθιους και αναπληρωτές. «Το καθεστώς των ωρομισθίων είναι πραγματική πληγή για τους ανθρώπους με αυτισμό που δεν αντέχουν την παραμικρή αλλαγή. Πόσο θα αντέξουν αυτά τα παιδιά να αλλάζουν τη βδομάδα 10 - 15 ωρομίσθιους; Είναι τραγικό», υπογράμμισαν οι εκπαιδευτικοί.

Δραματική ήταν και η αγωνία που εξέφρασαν οι γονείς: «Μας "τρώει" το μετά. Ακόμα και όσα παιδιά πηγαίνουν σε κάποιο σχολείο, δεν ξέρουμε τι θα γίνουν μετά τα 22 τους χρόνια που ολοκληρώνουν αυτήν την εκπαίδευση. Τι θα το κάνω το παιδί μου; Θα το κλείσω στο σπίτι; Αλλά η πιο βασανιστική σκέψη είναι τι θα γίνουν τα παιδιά μας μετά το θάνατό μας». Στη χώρα δεν υπάρχουν οι αναγκαίες δομές για τη διαβίωση των ανθρώπων με αυτισμό και έτσι κάποιοι - όταν οι συγγενείς τους δεν μπορούν πλέον να τους φροντίσουν - καταλήγουν στα ψυχιατρεία, ενώ άλλοι αναγκάζονται να καταφεύγουν σε ιδιωτικές κλινικές. Η «Παμμακάριστος» διαθέτει οικοτροφείο που θα μπορούσε να φιλοξενήσει έως 50 ανθρώπους, όμως, για οικονομικούς λόγους, φιλοξενούνται σήμερα μόνο 22.

«Το γεγονός ότι εδώ στην "Παμμακάριστο" γίνεται μια καλή δουλιά και υπάρχει μια συσσωρευμένη γνώση, ιδιαίτερα σε ζητήματα βαριάς νοητικής υστέρησης και αυτισμού, δεν πρέπει να κρύψει το πρόβλημα ότι: Ολα αυτά τα χρόνια, πάρα πολλά χρόνια, γίνονται μπαλώματα στα ζητήματα αυτά. Απουσιάζει μια ολοκληρωμένη πολιτική γενικευμένης αντιμετώπισης των χιλιάδων παιδιών με ειδικές ανάγκες και η στήριξη των οικογενειών τους. Οχι μόνο για όσο διάστημα για τα παιδιά αυτά γίνεται μια προσπάθεια να αποκτήσουν μια επαγγελματική κλίση - εν πάση περιπτώσει να μπορούν να απασχοληθούν - αλλά εφ' όρου ζωής, αφού οι βαριές περιπτώσεις απαιτούν πλήρη στήριξη της οικογένειας και εξασφάλιση του παιδιού και όταν η οικογένεια "φύγει"», υπογράμμισε μετά το τέλος της περιοδείας η Αλ. Παπαρήγα.

«Θέλω να υπογραμμίσω - συνέχισε - ότι είναι απαράδεκτο το καθεστώς των ωρομισθίων και των εκτάκτων καθηγητών. Είναι φανερό και σε έναν που δεν είναι εκπαιδευτικός και δεν έχει γνώση των πραγμάτων ότι τα παιδιά με σοβαρή νοητική υστέρηση, αλλά και με απλά μαθησιακά προβλήματα έχουν ανάγκη από μόνιμο προσωπικό - δεν μπορεί να αλλάζουν μέσα στο χρόνο και κάθε χρόνο καθηγητές - ώστε και το εκπαιδευτικό προσωπικό να μπορεί εξοικειωθεί καλύτερα με τα παιδιά που θέλουν πέρα από τη συλλογική βοήθεια και εξατομικευμένη προσπάθεια. Θεωρώ κυριολεκτικά αίσχος αυτό το καθεστώς που έρχεται σε σύγκρουση με στοιχειώδεις επιστημονικές θεωρίες πάνω στο συγκεκριμένο αυτό ζήτημα». Και κατέληξε: «Ξαναλέω ότι η φιλότιμη προσπάθεια που μπορεί να καταβάλλει το προσωπικό, η διεύθυνση ενός ιδρύματος, δεν μπορεί να κρύψει ότι ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη».