Εγκαλεί, λοιπόν, τη Χαριλάου Τρικούπη, για συμπλεγματική συμπεριφορά απέναντι στο ΚΚΕ, το οποίο κατηγορεί για πολιτική ίσων αποστάσεων από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.

Ενώ εγκαλεί το ΠΑΣΟΚ ότι φοβάται την κριτική προς το ΚΚΕ μήπως κατηγορηθεί για αντικομμουνισμό. Και του υποδεικνύει την αναγκαιότητα να ενισχύσει την αντιπαράθεσή του με το ΚΚΕ αλλά και το είδος αυτής της αντιπαράθεσης.

Για το θιασώτη της πολύχρονης προσφοράς της σοσιαλδημοκρατίας (δηλαδή της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ) στον τόπο μας, το ΚΚΕ δε «δικαιούται διά να ομιλεί». Πολύ περισσότερο δε δικαιούται να επισημαίνει την πανθομολογούμενη πολιτική σύμπλευση των δύο συνεταίρων του δικομματισμού. Και, δε δικαιούται, γιατί το ΚΚΕ επιμένει να κάνει τη διάκριση ανάμεσα στην πολιτική υπέρ της πλουτοκρατίας και ποια είναι η πολιτική για τα λαϊκά συμφέροντα. Και να αποκαλύπτει ότι το ΠΑΣΟΚ εφάρμοσε ως κυβέρνηση και έχει στο πρόγραμμά του επεξεργασμένη πολιτική υπέρ της πλουτοκρατίας. Επιμένει επίσης να χαρακτηρίζει σοσιαλιστικά τα καθεστώτα που εγκαθιδρύθηκαν στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο...

Αν δεν τον συγκρατούσε το πνεύμα του «πολιτικώς ορθού», ο αρθρογράφος θα μπορούσε να εισηγηθεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μια επίθεση κατά του ΚΚΕ, κατά τα πρότυπα της αντιμετώπισης του «σιδηρού παραπετάσματος». Ομως, οι εποχές έχουν αλλάξει(;).

Τέλος, τους προκαλεί όχι απλώς ανησυχία, αλλά και έντονο εκνευρισμό, η πιθανότητα (ή προοπτική) αυτή η «απώλεια» να συνοδεύεται από την ενίσχυση του ΚΚΕ. Δικαιολογημένα...