Η τακτική είναι γνωστή και δοκιμασμένη: Για δεκαετίες απαξιώνουν και εξουθενώνουν οικονομικά έναν δημόσιο φορέα, τον αφήνουν στην τύχη του να ασφυκτιά και λίγο πριν βγει η ψυχή του τον κάνουν... πάσα σε κάποιον «ευεργέτη», που από καιρό καιροφυλακτεί. Σε επιχειρηματίες, δηλαδή, και ισχυρούς ομίλους, που έχουν θησαυρίσει στους τομείς των διαφόρων οικονομικών δραστηριοτήτων τους, πατώντας αδίστακτα πάνω στο αίμα, τον πόνο, τον ιδρώτα εργατών σε στεριά και θάλασσα. Είναι η πολιτική που επί δεκαετίες ασκείται από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική του ξεπουλήματος με την ετικέτα της δήθεν ευεργεσίας.

Πρόσφατο «φρούτο» της πολιτικής συναλλαγής κράτους - κεφαλαίου είναι η πολυδιαφημιζόμενη «ευεργεσία» του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος» για τη δημιουργία Εθνικής Βιβλιοθήκης, Εθνικής Λυρικής Σκηνής και Πολιτιστικού Εκπαιδευτικού Πάρκου - όλα κάτω από την επωνυμία του μεγαλοεφοπλιστή - στο Φαληρικό Δέλτα. Το μνημόνιο «συνεργασίας» του Ελληνικού Δημοσίου και του Ιδρύματος παραδίδει ουσιαστικά στο ίδρυμα Νιάρχου δύο κορυφαίους οργανισμούς του πολιτισμού μας, που επί χρόνια έχουν βιώσει την απαξιωτική κυβερνητική πολιτική και τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για την επίλυση των τεράστιων κτιριακών προβλημάτων τους.

Ο πρωθυπουργός, βέβαια, το χαρακτήρισε «μεγάλο έργο πνοής», εντάσσοντάς το «στη μακρά σειρά προσφοράς του Ιδρύματος "Σταύρος Σ. Νιάρχος" στον τόπο μας», αλλά και στη «μακρά παράδοση προσφοράς των επιφανών Ελλήνων ευεργετών». Η ιστορία όμως μας έχει διδάξει άλλα για τις «προσφορές» των κάθε λογής «ευεργετών», για το συλλογικό ...καλό. Να θυμηθούμε τους «παραδοσιακούς ευεργέτες», που αφού έκλεβαν ό,τι είχαν να κλέψουν, λίγο πριν αποδημήσουν δώριζαν στο κράτος ένα μικρό μέρος των κερδών από τις ανομίες τους, συνήθως, για να ...αγιάσουν; Σήμερα, οι σύγχρονοι «εθνικοί ευεργέτες» ακολουθούν άλλη τακτική: Ιδρύουν ένα «μη κερδοσκοπικό ίδρυμα» διαθέτοντας οι ίδιοι μικρά χρηματικά ποσά (βεβαίως με φοροαπαλλαγή), απομυζώντας από δω και στο εξής κρατικό χρήμα... Κατά τ' άλλα επιτελούν κοινωνικό έργο. Είναι τυχαίο, άραγε, ότι κάθε μονοπωλιακός όμιλος πλέον διαθέτει εκτός των άλλων και ένα ίδρυμα για τις τέχνες και ορισμένες εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο χώρο του πολιτισμού; Μάλιστα, σε μια εποχή νέων εξελίξεων βαθύτερης εμπορευματοποίησης, είναι ξεκάθαρη πλέον η σημασία που έχει για το κεφάλαιο ο χώρος των τεχνών και της καλλιτεχνικής δημιουργίας και ως μοχλός διαμόρφωσης των συνειδήσεων και χειραγώγησης του λαού.

Το ...νιου λουκ της «ευεργεσίας» δεν πείθει, όσο κι αν προσπαθεί να παραπλανήσει. Η δημιουργία σύγχρονης στέγης τόσο για τη Λυρική Σκηνή, όσο και για την Εθνική Βιβλιοθήκη, ο εκσυγχρονισμός τους, η διαμόρφωση νέων υποδομών τους έπρεπε να υπάρχουν εδώ και δεκαετίες, να είναι υπόθεση του κράτους και δεν πρέπει να έχουν καμία ανάμειξη κανενός είδους επιχειρηματικοί όμιλοι. Η πολιτιστική πορεία του τόπου μας δεν μπορεί να τελεί υπό την κηδεμονία κανενός «ευεργέτη» βιομήχανου ή εφοπλιστή, ούτε να υπηρετεί τους στόχους και το προφίλ του. Οι επιπτώσεις αυτής της συναλλαγής και συμπαιγνίας σε βάρος του λαού μας, με το ένδυμα της ευεργεσίας, θα είναι μεγάλες.

Ηδη, «μαγειρεύεται» από τον υπουργό Πολιτισμού και τον μεγαλοβιομήχανο πρώην πρόεδρο του ΣΕΒ και νυν του ΔΣ της ΕΛΣ, Οδυσσέα Κυριακόπουλο, ο νέος νόμος που θα διέπει τη λειτουργία της Λυρικής, σε ...πνεύμα μάνατζμεντ. Πρέπει, δηλώνει ο δεύτερος, να υπάρξει προσαρμογή του τρόπου διοίκησης της ΕΛΣ στα νέα ...δεδομένα, που δεν είναι άλλα από την απόθεση της Λυρικής στην αγκαλιά του ιδρύματος Νιάρχου. Το κτιριακό αναμφίβολα είναι μεγάλο πρόβλημα για την ανάπτυξη του έργου της Λυρικής. Τη λύση πρέπει να τη δώσει επιτέλους το κράτος, διασφαλίζοντας το χαρακτήρα, τη δομή, τη λειτουργία των καλλιτεχνικών σχημάτων της, και όχι οι οποιεσδήποτε «ευεργεσίες».