Με επιχειρήσεις ειδικών δυνάμεων σε πόλεις της Δυτικής Οχθης, με αεροπορικές επιδρομές και εισβολές τεθωρακισμένων στη Λωρίδα της Γάζας, ο ισραηλινός στρατός αποδεικνύει στην πράξη τη διατυπωμένη «βαθιά επιθυμία» της κυβέρνησης Ολμέρτ να «κάνει βήματα ειρήνης με τους Παλαιστινίους και να στηρίξει τον Πρόεδρο Αμπάς». Αυτή, άλλωστε, ήταν και η τακτική που ακολούθησαν και όλοι οι προκάτοχοί του, με απώτερο στόχο την υπαναχώρηση του παλαιστινιακού λαού από κάθε νόμιμο δικαίωμά του, από τον πολυετή αγώνα του για τα αυτονόητα δίκαιά του.

Αλλωστε, είναι σαφές ότι όλοι όσοι έσπευσαν να στηρίξουν τον Αμπάς ή τη «Φατάχ», σήμερα, αλλά και ανοιχτά πριν από τις εκλογές του Γενάρη του 2005, γνώριζαν και γνωρίζουν πολύ καλά ότι πλήττουν την αξιοπιστία τους και ενισχύουν τον όποιον αντίπαλό τους. Την τακτική αυτή ακολουθούν και τώρα διορίζοντας τον Τόνι Μπλερ «αρχι-διαπραγματευτή» και μην αφήνοντας κανένα περιθώριο αυταπάτης για το τι είδους ειρήνη ονειρεύονται για τον παλαιστινιακό λαό.

Και μπορεί οι ευθύνες των ηγεσιών των δύο μεγάλων παλαιστινιακών οργανώσεων να μην είναι αμελητέες, αλλά η κύρια ευθύνη είναι του οποιουδήποτε συμβάλλει σε αυτήν την κατεύθυνση καλλιεργώντας αυταπάτες για τη γενικόλογη «πάταξη της βίας» και «την εκατέρωθεν συνεννόηση», ταυτίζοντας θύτη και θύμα. Και την τακτική αυτή ακολουθούν με συνέπεια και οι ελληνικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ευθυγραμμιζόμενες με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή και αποσιωπώντας εντέχνως το διεθνές δίκαιο, τις αποφάσεις του ΟΗΕ και φυσικά τον κρίσιμο όρο ...ΚΑΤΟΧΗ.