Ενα βασικό συμπέρασμα που επαληθεύεται για μια ακόμα φορά μετά τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές είναι ότι αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή των γαλαζοπράσινων κυβερνήσεων να δίνουν, περιστασιακά, κάποια (λίγα) χρήματα για την αναδάσωση, παρά να δίνουν συνεχώς για την προληπτική προστασία των δασών. Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους και αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι τα δάση αντιμετωπίζονται με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, δηλαδή το κράτος αντιμετωπίζει περίπου ως επιχειρηματίας το δασικό πλούτο της χώρας. Αίφνης η κυβέρνηση εμφανίζεται έτοιμη να διαθέσει όσα κονδύλια χρειάζονται για να γίνει η αναδάσωση στην Πάρνηθα. Εξαγγελία και αυτή, αλλά η πείρα από τα προηγούμενα χρόνια λέει ότι δεν έδωσε ούτε ένα ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων για την προστασία δασών. Εκτός και αν αυτό συνδέεται με ιδιωτικές επενδύσεις τύπου ΧΑΓΙΑΤ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ολοφάνερο ότι η προστασία των δασών, παρά τα όσα διακηρύσσει ο οικολογικά ευαίσθητος πρωθυπουργός, δεν είναι στις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Το ακριβώς αντίθετο είναι η πραγματικότητα. Το γεγονός ότι ο προϋπολογισμός δεν αντέχει (ούτε) για την προστασία των δασών, είναι μια ασφαλής απόδειξη για του λόγου το αληθές. Η αναθεώρηση του άρθρου 24, οι δασοκτόνοι νόμοι, οι αποχαρακτηρισμοί και οι φωτογραφικές διατάξεις για τις «μεγάλες επενδύσεις», έρχονται να ολοκληρώσουν την εικόνα και να αποκαλύψουν τους «δαυλούς» της εμπρηστικής πολιτικής. Ας αφήσουν, λοιπόν, τα κροκοδείλια δάκρυα πάνω στα αποκαΐδια...