Πριν από ένα χρόνο, η μορφή που κυριαρχούσε στα διεθνή ΜΜΕ και στον αραβικό κόσμο ήταν αυτή του Σεΐκ Χασάν Νασράλαχ. Του ηγέτη της σιιτικής «Χεζμπολάχ» που αποτέλεσε τον κορμό της λιβανικής αντίστασης απέναντι στην ισραηλινή εισβολή του περασμένου Ιούλη και υπεράσπισε με τους μαχητές της τα χωριά και τις πόλεις του νοτίου Λιβάνου.

Ο πόλεμος του περασμένου καλοκαιριού άλλαξε ριζικά το πολιτικό τοπίο στο Λίβανο. Η «Χεζμπολάχ» εξήλθε ενισχυμένη από τις εχθροπραξίες, έχοντας κερδίσει τη συμπάθεια μεγάλης μερίδας της λιβανικής κοινής γνώμης, πολύ πέραν της σιιτικής πληθυσμιακής κοινότητας. Γι' αυτό, άλλωστε, και οι πολιτικές της συμμαχίες έκτοτε δεν περιορίζονται στις σιιτικές πολιτικές δυνάμεις αλλά συμπεριλαμβάνουν και το Χριστιανό Μαρωνίτη Μισέλ Αούν.

Αυτό που όλοι οι αναλυτές αναγνωρίζουν στον Σεΐκ Χασάν Νασράλαχ, ή στην ηγεσία της οργάνωσης, είναι μια αξιοπρόσεκτη ικανότητα πολιτικών ελιγμών που έχει καταφέρει να ξεχωρίσει τη «Χεζμπολάχ» από τα υπόλοιπα «θρησκευτικά κόμματα» της περιοχής, αν και ξεκίνησε ως τέτοιο. Παρά την πολιτική κρίση που σοβεί στη χώρα, και χωρίς να υπαναχωρεί από το αίτημά της για μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας, η «Χεζμπολάχ» χρησιμοποιεί προσεκτικό ενωτικό λόγο, χωρίς ιδιαίτερη αναφορά στους σιίτες.

Αν και ήταν ξεκάθαρο ότι η ίδια ήταν στόχος της ισλαμιστικής «Φάταχ αλ Ισλάμ» και των εμπνευστών της, η «Χεζμπολάχ» υποστήριξε την ανάγκη εξάρθρωσής της αλλά τάχθηκε υπέρ της πολιτικής λύσης, χωρίς, όμως, και να αντιπαρατεθεί στη στρατιωτική πολιορκία του Ναχρ αλ Μπάρεντ. Τέλος, αν και δήλωσε ότι δεν περιμένει πολλά από τη διαλιβανική σύνοδο του Παρισιού, που πραγματοποιήθηκε στις αρχές της βδομάδας, συμμετείχε σε αυτήν και καταδίκασε κατηγορηματικά τις επιθέσεις κατά της δύναμης του ΟΗΕ, δηλώνοντας διαρκώς ότι θα σταθεί απέναντι σε όσους επιδιώκουν την αποσταθεροποίηση της χώρας.