Του Πάνου Μαραγκού από το ΕΘΝΟΣ

βγήκε, λέει, το νέο αστέρι της αστικής δημοκρατίας και κήρυξε την κατάργηση της πάλης των τάξεων. Κάργα το χειροκρότημα από τους βιομήχανους.

Από νωρίς φαινόταν ότι θα κάνει καριέρα όλη εκείνη η παρέα, που πήρε ένα κομμουνιστικό κόμμα για να το μετατρέψει σε εξολοθρευτή της πάλης των τάξεων.

Αυτά στη γειτονική Ιταλία. Που μας θύμισε κάτι ανάλογα δικά μας.

Οπως τότε, που ο «δικός μας», ο Λάσκαρης, διακήρυσσε το τέλος της πάλης των τάξεων και την άλλη μέρα γινόταν σεισμός στην Αθήνα από τις διαδηλώσεις ενάντια στο νόμο 330, ο οποίος τελικά και καταργήθηκε. Οχι πως ο επόμενος, ο ν. 1264, έφερε τη δημοκρατία στους χώρους δουλιάς (παραμένει άγνωστη λέξη 25 χρόνια μετά).

Για να βγει ο Λάσκαρης να διακηρύξει το τέλος της πάλης των τάξεων, χρειάστηκε να κρατήσουν 27 χρόνια εκτός νόμου το ΚΚΕ, να μεσολαβήσει η στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ, να οδηγηθούν στην προσφυγιά χιλιάδες κομμουνιστές κι ακόμα περισσότεροι στα ξερονήσια και τις φυλακές, πολλοί στο εκτελεστικό απόσπασμα, χρειάστηκε η αστική τάξη μιαν ακόμα φασιστική δικτατορία, παράλληλα με τη δράση της στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος, ώστε να το φέρει στα μέτρα της.

Βέβαια, δεν υπάρχουν ποτάμια που να γυρίζουν πίσω.

Τώρα, ποντάρουν στην επικράτηση της αντεπανάστασης και σε συνδικαλιστικές ηγεσίες που σταυλίζονται στους αχυρώνες των διαφόρων ΣΕΒ. Και προβάλλουν την περίφημη «συμμετοχική δημοκρατία». Που πλασάρεται ως δημοκρατική διαδικασία, ενώ είναι μόνο μια ελεγχόμενη από την κορφή ως τα νύχια πράξη εκχώρησης υπερεξουσιών, ένας απόλυτος συγκεντρωτισμός που χρησιμοποιείται ακριβώς για να είναι ανεξέλεγκτη η κυρίαρχη τάξη.

Αυτό που προσπαθούν να κρύψουν οι σοσιαλδημοκράτες, που τώρα βαπτίζονται σκέτοι δημοκράτες, είναι το κοινό με τους φιλελεύθερους πρόγραμμα, που έχει έναν κύριο στόχο: Το γονάτισμα των εργατών, τη διασφάλιση της ελευθερίας του κεφαλαίου να καθορίζει μόνο με τους δικούς του όρους την τιμή του εμπορεύματος εργατική δύναμη.

Μια τιμή, που δεν περιέχει μόνο το μεροκάματο, αλλά και όλα εκείνα τα ποσά που χρησιμοποιούνται για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Κι από αυτήν την άποψη, το κεφάλαιο σωστά από τη σκοπιά του δε χτυπάει μόνο το μεροκάματο, αλλά και όλο το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, που σημαίνει χτυπάει την Υγεία, την Πρόνοια και τις συντάξεις.

Αρα, σωστά και τα νέα παιδιά στα πανεπιστήμια σήμερα αναγνωρίζουν ότι το πρόβλημα Ασφάλιση δεν αφορά τα γηρατειά τους, αλλά την ίδια την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζουν. Το γεγονός ότι στα αμφιθέατρα αυτές τις μέρες η συζήτηση δεν αφορά μόνο στις πιστωτικές μονάδες, αλλά και τη διάλυση του Συνταξιοδοτικού, της Υγείας και της Πρόνοιας, είναι ελπιδοφόρο.

Και για να επιστρέψουμε στους σοσιαλδημοκράτες: Επειδή γνωρίζουν ποιον αφέντη υπηρετούν, πασχίζουν διαρκώς να φτιασιδώσουν το παλιό να μοιάζει με νέο. Μόνο που έχουν ένα πρόβλημα: Οι θεατές βλέπουν πάντα τον βασιλιά γυμνό. Που δεν είναι καν τζόβενο...

Ασχετο: Δήμαρχος στη Ζαχάρω είναι αυτός που έτρεχε στην Ουκρανία να βρει γυναίκες για τους εργένηδες... Τώρα διαχειρίζεται τη βοήθεια για τους πυρόπληκτους.