Eurokinissi

Αποψη της αίθουσας κατά τη διάρκεια της Εθνικής Συνδιάσκεψης του ΠΑΣΟΚ

Κλείνοντας τις εργασίες του τριημέρου ο Γ. Παπανδρέου αναγνώρισε το «έργο» των κυβερνήσεων Σημίτη και θυμήθηκε τα χρόνια της... εξορίας του στη Στοκχόλμη. Εμφανίστηκε βέβαιος για νίκη του ΠΑΣΟΚ επί της ΝΔ, αλλά και επί των εσωκομματικών του αντιπάλων, τους οποίους και «στόλισε» αρκούντως.

Περιέγραψε την οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνει σήμερα ο μικρομεσαίος εργαζόμενος, χωρίς όμως να αμφισβητεί την πολιτική που την παράγει και τη συντηρεί, αλλά τάζοντας απλά μια καλύτερη διαχείριση σε σύγκριση με τον έτερο εταίρο του δικομματισμού, τη ΝΔ.

Αλλωστε ξεκαθάρισε ότι θέλει κράτος «επιτελικό» με «ελεύθερους πολίτες», ότι προωθεί τη «διαβούλευση και το διάλογο» για «μια νέα συμφωνία για την αγορά εργασίας και την απασχόληση». Στο ίδιο πλαίσιο έταξε στους εργαζόμενους «ένα μεγαλύτερο μέρισμα στο προϊόν που παράγουν», στους ανέργους «μια αξιοπρεπή θέση εργασίας», στους αγρότες «στήριξη και ενίσχυσή τους στην κοινή προσπάθειά μας να γίνουν πρωτοπόροι παραγωγοί σύγχρονων, ανταγωνιστικών βιολογικών προϊόντων ποιότητας», στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες ότι θα «βρουν μέσα από τις πολιτικές μας τα όπλα με τα οποία θα κερδίσουν και τη μάχη της επιβίωσης, και τη μάχη της επιτυχίας», στους ηλικιωμένους ζωή «αφιερωμένη σε μια νέα προσφορά που θα κάνει καλύτερη τη ζωή τους, τη ζωή των οικογενειών τους». Επομένως η κατάσταση δεν αλλάζει, ο μικρομεσαίος θα τρέχει νυχθημερόν να τα φέρει βόλτα για να επιβιώσει και όταν γεράσει θα πρέπει να φυλά τα εγγόνια του.

Νωρίτερα ο Ευ. Βενιζέλος επέμεινε ότι η υπερψήφιση Παπανδρέου ισοδυναμεί με νέα ήττα και ουσιαστικά εγκυμονεί προσωπικές ηγετικές φιλοδοξίες που ακόμα δεν ωρίμασαν («καρφί» προς την Α. Διαμαντοπούλου). Οτι ταυτίζει το ΠΑΣΟΚ με μια ομοσπονδία βαρόνων, προσωπικών φιλοδοξιών που αναμένουν να εκδηλωθούν μετά την επόμενη ήττα. Σημείωσε ότι ο Παπανδρέου κρίθηκε και ξανακρίθηκε με τα γνωστά αποτελέσματα κι ότι πρέπει να δοθεί μια ευκαιρία όχι απλά στην παράταξη αλλά και τη χώρα, ταυτίζοντάς τη προφανώς με το «εγώ» του.

Εταξε νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, με νέο, διετές Λύκειο, ακαδημαϊκού χαρακτήρα. Καμωνόμενος τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ απεύθυνε αντιπολιτευτικά μηνύματα στον Κ. Καραμανλή και παρουσίασε έναν αχταρμά θέσεων που εμπεριείχαν - κατά τον ίδιο - πατριωτισμό, αλλά κι ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ενάντια στο μονόδρομο των Βρυξελλών (σ.σ:!), ώστε η ΕΕ να μην είναι Ενωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά των πολιτών και των λαών.

Ο δε Κ. Σκανδαλίδης μίλησε για έλλειψη πολιτικού διαλόγου στις εσωκομματικές τους διαδικασίες, αφού «κανείς δεν ακούει, κανείς δε σέβεται κανέναν». Αναρωτήθηκε αν το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμο να αντιπαρατεθεί με τα λεγόμενα εξωθεσμικά κέντρα και επισήμανε τον κίνδυνο το ΠΑΣΟΚ να μείνει μακριά από τις λαϊκές απαιτήσεις. Επανέλαβε το πλαίσιό του για την «κυβερνώσα αριστερά», προπαγανδίζοντας ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι «κόμμα διαμαρτυρίας που εκφέρει απερίσκεπτα διεκδικητικές ακροβασίες» και διαχωρίζοντας τη θέση του από τα κόμματα της «παραδοσιακής αριστεράς», ισχυριζόμενος ότι «είναι κατά βάση κόμματα με βαθιές συντηρητικές αγκυλώσεις».

Ακροβάτησε και στο όριο του πρωτόγονου αντικομμουνισμού λέγοντας ότι «η προοδευτική αριστερά βρίσκεται σε διαρκή και ανειρήνευτη ρήξη με κάθε μορφή ολοκληρωτισμού που καταργεί βίαια τη διάκριση δημόσιου - ιδιωτικού, και συνθλίβει κάθε προσωπική ελευθερία. Η αυτονόητη κριτική στην παγκόσμια πολεμική και ιμπεριαλιστική βία δεν μπορεί να δικαιολογεί βάναυσα και αιμοσταγή καθεστώτα (...) δεν μπορεί να προσφέρει άλλοθι σε δικτατορίες που καταδικάζουν τους λαούς τους στη μαζική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στη φτώχεια, ακόμα και στη γενοκτονία».

Κάλεσε τους συνέδρους να υπερασπίζονται το έργο των κυβερνήσεών τους και να μην αλληλοκατηγορούνται, ωστόσο κατόπιν άρχισε να μιλά για κομματική νομενκλατούρα που διαμοίραζε στο ΠΑΣΟΚ κομματικά τιμάρια, για κομματική επετηρίδα, καρέκλες και κλακαδόρους.

Ηταν γενικώς μια ωραία ατμόσφαιρα...