Οσοι θέλουν να αθωώνουν το πολιτικό, το οικονομικό και εκδοτικό κατεστημένο, λέγοντας ότι αυτά που για μια ακόμα φορά βιώνει η χώρα είναι φαινόμενα που οφείλονται στα «κακά» πρόσωπα, θα πρέπει να μας πουν: Γιατί κάθε τρεις και λίγο το ένα σκάνδαλο έρχεται να συναντήσει το επόμενο σκάνδαλο;

Αν τόσες δεκαετίες το πρόβλημα ήταν τα πρόσωπα, τότε γιατί δεν έχουν βρεθεί τέλος πάντων αυτοί οι «άριστοι», αυτοί οι «ακέραιοι», οι «αδαμάντινοι» και οι «τίμιοι»;

*

Το πρόβλημα ξεκινάει από την ατιμία του ίδιου του συστήματός τους ανά τις εποχές και τις υποθέσεις:

Είτε πρόκειται για τις ράγες των τραμ επί Πάουερ, είτε για τα αποθεματικά των Ταμείων που τα λεηλατούν από τη δεκαετία του '50, είτε πρόκειται για τη ΔΕΗ και τα σκάνδαλα της δεκαετίας του '60, είτε για τη ΔΕΗ και τα σκάνδαλα της δεκαετίας του '80 και του «έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του», είτε για τα καζίνο και τον τρόπο που μοιράστηκαν οι άδειες, είτε για τον Κοσκωτά, είτε για την ΑΓΕΤ, είτε για τις υποκλοπές, είτε για το Χρηματιστήριο, είτε για τα κότερα, είτε για τον Πάχτα, είτε για τον Μαλέσιο, είτε για τις μετεγγραφές φοιτητών, είτε για τους νταβατζήδες, είτε για τους κουμπάρους, είτε για τους γενικούς γραμματείς και φαρισαίους, η ουσία είναι μία:

*

Αυτοί που κλέβουν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων των εργατών είναι αυτοί που παίζουν παιχνίδια με τα δομημένα και μη δομημένα ομόλογα.

Αυτοί που δίνουν στον εργάτη μηνιάτικο 600 ευρώ είναι οι ίδιοι που με τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κάθε τετραετία που περνάει, είτε «πλουτίζουν τα στελέχη τους» (κατά τη ρήση της Βάσως Παπανδρέου), είτε «τακτοποιούνται» οι «κουμπάροι» τους.

Αυτοί που κρατούν τους εκατοντάδες χιλιάδες συμβασιούχους σε ομηρία, είναι οι ίδιοι που διαχειρίζονται πακτωλό δισεκατομμυρίων και δε χρειάζονται τα DVD για να αποδειχτεί η απανθρωπιά της πολιτικής τους.

Αυτοί που λαμποκοπούν τα βράδια στα τηλεπαράθυρα της «διαπλοκής», είναι εκείνοι που εξεγείρονται όταν ακούνε τους εργαζόμενους να διεκδικούν αυξήσεις, που αποφαίνονται ότι είναι «ανεδαφικά» τα αιτήματα για ανθρώπινα μεροκάματα και για δημοκρατικές ελευθερίες, είναι οι ίδιοι τελικά που εισπράττουν αστρονομικές αμοιβές για να αποφαίνονται ότι τα αιτήματα για ανθρώπινους μισθούς και συντάξεις είναι «ουτοπικά».

*

Το σύστημά τους, επομένως, δεν πάσχει από την έλλειψη των «τίμιων», των «άριστων» και των «ακέραιων» χαρακτήρων που θα το υπηρετήσουν. Το σύστημά τους πάσχει, λόγω ακριβώς του ίδιου του... χαρακτήρα του.