Του Στάθη από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι η μπόχα, η πολιτιστική δηλητηρίαση, οι αντιεπιστημονικές εκπομπές, δεν είναι πρόσκαιρο φαινόμενο. Οπως δεν είναι στιγμιαία η συστηματική απόκρυψη των θέσεων του ΚΚΕ και συνολικότερα η δράση του ταξικού κινήματος (την ερχόμενη Τρίτη, το ΠΑΜΕ οργανώνει διαδηλώσεις, αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση στα αστικά μέσα ενημέρωσης).

Η κατάσταση που διαμορφώνεται απειλεί ευθέως και όποια «αντίσταση» είχε την άνεση να εκφράζεται ως τώρα με όρους «εγώ και η τέχνη μου» πρέπει να προστεθεί στο εμείς και ο αγώνας. Υπάρχει κάποιος που μπορεί πλέον να ποιεί ήθος μέσα σε γυάλα; Υπάρχει ένας έστω που μπορεί ανυποψίαστος με το τραγούδι του να διασκεδάζει τον πόνο των ανθρώπων, όταν ως «πόνος των ανθρώπων» προβάλλεται πλέον από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, όχι το καθεμέρα των γύρω μας, αλλά οι θανατηφόρες επιδιώξεις του κάθε αστού, είτε του ίδιου είτε του κολαούζου του;

Αν τα πράγματα είναι διαφορετικά απ' ό,τι περιγράφουμε, ωραία, να ξαπλώσουμε στον καναπέ και να απολαύσουμε το θέαμα. Στο τέλος τέλος, από το χάος με τα πρωινάδικα και τα βραδινάδικα, καλύτερη η Ζαχοπουλιάδα, που έγινε Τριανταφυλλοπουλιάδα, Θεμιάδα και όπως αλλιώς εμφανιστεί αύριο. Τουλάχιστον με το διαρκές ξεδίπλωμα της ξεφτίλας μαθαίνει κι ο κόσμος κάτι. Ας είναι ελεγχόμενο, γελάει ο κόσμος. Κι έχει ανάγκη ο κόσμος να γελάσει λιγάκι το χειλάκι του. Σου λέει: Μόλις πήρα το μισθό, μου τον πήραν οι τράπεζες, να τον δώσουν, λέει, δάνειο για την ανάπτυξη της επιχείρησης. Τι να κάνω, να κλαίω τη μοίρα μου; Ας χαζέψω τους βιαστές που παριστάνουν τα θύματα. Θέαμα είναι.

Κι όμως, το θέαμα ως καθήλωση στην κερκίδα είναι κακό όταν την ίδια ώρα η αστική τάξη σε όλους τους τόνους, σε όλους τους τομείς κάνει καθαρό ότι εντείνει την επίθεσή της. Από το «απλό» θέμα των εξοπλισμών που διευθετήθηκε, ενώ υποτίθεται πως η κυβέρνηση είναι «παράλυτη» από το σκάνδαλο, ως το Ασφαλιστικό. Οχι μόνο γιατί μας το θυμίζει ο Γκαργκάνας αλλά και γιατί ήδη στο ΙΚΑ έχουν βάλει στο χαρτί ένα προς ένα τα μέτρα που οδηγούν σε λύση υπέρ της αστικής τάξης.

Αν, όμως, τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφουμε, τότε ας διδαχτούμε από την ίδια την αστική τάξη: Δίνει χαρακτηριστικά παραδείγματα του τι σημαίνει πόλεμος μέχρις εσχάτων για τον έλεγχο του συνόλου του κύκλου της ζωής. Και ανάλογα ας πράξουμε.

Ασχετο: Η ανησυχία γιατί τα ιδιωτικά σχολεία παίρνουν τους καλούς μαθητές από τα δημόσια είναι κάλπικη. Το πλήρες θέμα λέει πως ο «δρ.» ζητάει να μην «ανοίξουν» κι άλλο τα ιδιωτικά στους φτωχότερους. Η αστική τάξη δε θέλει μορφωμένους εργάτες. Θέλει να έχει τη δυνατότητα να απορροφά αυτούς που της είναι αναγκαίοι. Απλά, στην Αγγλία για να έχουν φοροαπαλλαγές τα ιδιωτικά σχολεία παρουσιάζονται ως φιλανθρωπικά ιδρύματα (140 εκατομμύρια το χρόνο είναι η σχετική φοροαπαλλαγή). Κι έτσι υποχρεώνονται να δέχονται και φτωχότερους ώστε να αποδεικνύεται η φιλανθρωπία.