Eurokinissi

Κι επειδή αυτό που ήδη τότε ήταν ο εφιάλτης των αστών έχει αντικειμενική βάση να επαναληφθεί, μαζί με τα αδιέξοδά της η αστική τάξη είναι αναγκασμένη να καταφεύγει, για μία ακόμα φορά, στη συμμαχία των προθύμων, προκειμένου να αποφύγει αυτό που για 70 ολόκληρα χρόνια σήμαινε την κυριαρχία του νεκροθάφτη της.

Απόδειξη; Η διαδήλωση του ΠΑΜΕ εξαφανίστηκε από τα ΜΜΕ, μαζί και από την «Καθημερινή». Χτες ο Α. Καρκαγιάννης, από την «Καθημερινή», βγήκε να διαμαρτυρηθεί γιατί δεν αναγγέλθηκε από τα ΜΜΕ η πορεία που τον ταλαιπώρησε. Ξέρει πού να διαμαρτυρηθεί. Είναι ο ίδιος που την απέκρυψε. Κρατάμε τις άλλες διαπιστώσεις του, αυτές που διατυπώνει με πίκρα. Οτι η διαδήλωση δε συναντά διαμαρτυρίες. Η διαδήλωση ήταν μαζική. Η διαδήλωση περιείχε τα εργατικά αιτήματα. Η διαδήλωση καλλιεργούσε αυτό που ο ίδιος ονομάζει «κρατισμό» και σαν τέτοια προοπτική τον τρομάζει. Σε λίγες λέξεις, ο Καρκαγιάννης μαρτυρά το φόβο της αστικής τάξης: Ξέρουν ποιος είναι ο αντίπαλος, καταγράφουν τη δυναμική του, αναγνωρίζουν την απήχησή του και βαράνε καμπανάκι, γιατί αυτή η προοπτική έχει «ισχυρά λαϊκά ερείσματα».

Το χρονογράφημα του Καρκαγιάννη, ενώ γράφτηκε ως διαμαρτυρία για την ταλαιπωρία ενός πολίτη από μια διαδήλωση, διαβάζεται και αντίστροφα. Και αυτή η αντίστροφη ανάγνωση δίνει απάντηση και σε όσους ακόμα ρωτάνε γιατί η αστική τάξη με νύχια και με δόντια επιδιώκει να ξεπεράσει το πολιτικό πρόβλημά της, σηκώνοντας ψηλά τα προβαλλόμενα «άφθαρτα πρόσωπα».

Τι είναι αυτό στο οποίο δεν μπορούν να δώσουν διέξοδο τα «άφθαρτα πρόσωπα»; Η πραγματικότητα του εργάτη. Που για να αλλάξει δεν έχει ανάγκη από τις εξυπναδούλες του κειμενογράφου μιας διαφημιστικής εταιρείας, αλλά από πλήρη ανατροπή.

Η πραγματικότητα του εργάτη λέει: Με 50 ευρώ σήμερα στο σούπερ μάρκετ δεν ψωνίζεις τίποτα περισσότερο από ένα «μεταλλαγμένο» κοτόπουλο, φακές, μακαρόνια, ψωμί, χαρτί για την τουαλέτα και μερικά ακόμα ψιλολόγια.

Η πραγματικότητα του εργάτη λέει πως για να πάρει τα φάρμακα του παιδιού του για τη γρίπη που σέρνεται αυτές τις μέρες πρέπει να πληρώσει 50 ευρώ πρόσθετη δική του συμμετοχή, πάνω από τα κοντά 500 ευρώ που πληρώνει κάθε μήνα ως κρατήσεις στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, σ' ένα κατά τ' άλλα δημόσιο σύστημα Υγείας.

Η πραγματικότητα του εργάτη λέει πως για να παίξει το παιδί του μπάλα πρέπει να πληρώνει 300 ευρώ στην κατά τ' άλλα ερασιτεχνική δημοτική ομάδα. Για να αντιμετωπίσει την απειλή σκολίωσης που παράγει ο σύγχρονος τρόπος ζωής των μαθητών, πρέπει να πληρώσει άλλα 600 ευρώ στο επίσης δημοτικό - αν υπάρχει - κολυμβητήριο.

Η πραγματικότητα του εργάτη, που ζει από τον ένα και μοναδικό μισθό του, λέει πως για να τροφοδοτήσει την ελπίδα - μόνο για να τροφοδοτήσει την ελπίδα, όχι και για το αποτέλεσμα - ότι το παιδί του θα σπουδάσει πρέπει να πληρώσει κατ' ελάχιστο 600 ευρώ το μήνα στο φροντιστήριο.

Απέναντι σ' αυτόν τον εφιάλτη, αυτός που με πράξεις θα συμφωνήσει και αύριο, όπως το έκανε και χτες, με την αντίληψη ότι με μεροκάματο 29 ευρώ ο εργάτης δεν πρέπει να ζητά αυξήσεις πάνω από 3%, είναι ο αντίπαλος. Κι ας ντύνεται εργατικός εκπρόσωπος. Ενας εργατοπατέρας είναι, που παίρνει μίζα ακόμα κι από μια καθαρίστρια. Αυτός ο εργατοπατέρας δεν έχει δικαίωμα να παριστάνει ούτε τον εναλλακτικό, ούτε το κίνημα... Σωσίβιο για τους αστούς μπορεί να ξαναγίνει. Εκπρόσωπος εργατών ποτέ!