«Η ήττα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πρέπει να μετατραπεί σε ήττα των μονοπωλίων που κυριαρχούν σήμερα παντού στην οικονομία και στο εποικοδόμημα. Να πάρει σάρκα και οστά η κοινωνική ιδιοκτησία, ο παραγωγικός συνεταιρισμός, ο εργατικός, λαϊκός έλεγχος, ο πανεθνικός προγραμματισμός με περιφερειακή και τοπική εξειδίκευση, με σχεδιασμένη κατανομή και αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού ώστε, να μην υπάρχει ούτε ένας άνεργος, άνεργη».

Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας στη συγκέντρωση Καλλιτεχνών με θέμα «Οι πολιτικές εξελίξεις και η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ».

«Το θέμα - σημείωσε - δεν είναι μόνο να φθαρούν στο κατώτατο εκλογικό όριο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Είναι βεβαίως και αυτό. Ομως από μόνο του δεν αποτελεί αυτόματη προϋπόθεση για ανατροπή και της πολιτικής τους. Το θέμα είναι να μην είναι δυνατή, αν δεν μπορεί να ηττηθεί πολιτικά πλήρως, η γραμμή του ιστορικού συμβιβασμού. Με τα δήθεν κοινωνικά συμβόλαια και συμφωνίες με τον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα. Τώρα είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρη η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκέντρωση και συσπείρωση των αντιμονοπωλιακών αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Για την οικοδόμηση του κοινωνικοπολιτικού μετώπου συμμαχίας, που θα δώσει νόημα και αποτελεσματικότητα στους καθημερινούς αγώνες, θα δώσει ώθηση στη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας που είναι ασύμβατη και ασυμβίβαστη με την ύπαρξη και δράση των μονοπωλίων παντού. Αλλη, ενδιάμεση εναλλακτική λύση για το λαό, ουσιαστική και βιώσιμη, δεν υπάρχει.

Δεν υπάρχει χρόνος για δοκιμές και νέα διάψευση ελπίδων. Δεν είναι ώρα για νέα απογοήτευση, δεν είναι ώρα για παγίδευση σε παραπλανητικές ψευτολύσεις. Δεν αξίζει στο λαό να νιώσει για μια ακόμη φορά προδομένος.

Δε φθάνει χρόνο με το χρόνο να μειώνεται το κύρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το θέμα είναι η αντιπαράθεση, όχι μόνο με το πώς κυβερνούν, ή σε θέματα διαχείρισης, αλλά η καταδίκη της στρατηγικής τους.

Το θέμα είναι τι ανατροπές γίνονται στο επίπεδο της λαϊκής συνείδησης, ώστε να σηκωθεί ο γίγαντας οργανωμένος λαός σε μέτωπο αντιπαράθεσης και ρήξης και με τα αστικά πολιτικά κόμματα αλλά και με τα ταξικά συμφέροντα που αυτά εκπροσωπούν. Η φθορά των κομμάτων, αν δε συνοδεύεται από την ενίσχυση της αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης, της αντικαπιταλιστικής για ένα σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης, τότε αυτή μπορεί να μη φέρει αναμενόμενα αποτελέσματα πέρα από αλλαγές προσώπων, ενδεχόμενα μικρότερες ή μεγαλύτερες διασπάσεις ή και ακόμα εμφάνιση νέων κομμάτων ως ανάχωμα, ή ακόμα και νέων κυβερνήσεων που δε θα αλλάξουν τίποτε».

«Εμείς - συνέχισε - μιλάμε για ένα κοινωνικοπολιτικό κίνημα που εκφράζει διάθεση και ετοιμότητα αντεπίθεσης, ρήξης, ανατροπής, που έχει ικανότητα να αντέξει στα σχέδια διάσπασης και ενσωμάτωσής του τόσο από την αστική τάξη όσο και από τους μηχανισμούς της Κομισιόν αλλά και των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ», τόνισε σε άλλο σημείο της ομιλία της η Αλ. Παπαρήγα.

Κίνημα που κατακτά μέσα από την ίδια του την πείρα την ικανότητα να αντιμετωπίζει και τον εσωτερικό και τον εξωτερικό αντίπαλο. Ενα κίνημα που γνωρίζει ότι η ρήξη χρειάζεται και ικανότητα και σχεδιασμό δράσης και αποφασιστικότητα, διορατικότητα αλλά και ηρωισμό, και ποιότητα και ιδεολογικοπολιτική σταθερότητα. Αλλιώς μοιραία θα έρθει το ξεφούσκωμα.

Κανένα κοινωνικοπολιτικό λαϊκό κίνημα δεν τα κατάφερε, αν δεν ήταν προετοιμασμένο για μια σκληρή αντιπαράθεση και αναμέτρηση που δεν έχει βέβαια καμία σχέση με τις τάχα σκληρές αναμετρήσεις στο κοινοβούλιο, εκεί δηλαδή που λίγα διακυβεύονται, σε σχέση με την ταξική αναμέτρηση στην οικονομία, στην κοινωνία».

«Το ζητούμενο - συνέχισε η ομιλήτρια - δεν είναι η εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης για διαφοροποιήσεις και ελιγμούς στο επίπεδο της διαχείρισης αλλά η εναλλακτική πρόταση εξουσίας που εδράζεται στο επίπεδο της οικονομίας, της κοινωνίας συνολικά. Εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης μπορεί να βρεθεί και χωρίς να χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα κέρδη τους τα μονοπώλια, χωρίς να τεθεί σε αμφισβήτηση ούτε μια δέσμευση απέναντι στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και στις λεόντειες συμφωνίες με τις ΗΠΑ. Εδώ άλλαξαν κυβερνήσεις και η κερδοφορία πήγε από το καλό στο καλύτερο. Η χούντα έφυγε, νέα κυβέρνηση για το πέρασμα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία έγινε, πάλι οι επιχειρηματίες δεν είδαν τίποτε να αλλάζει στους στόχους και τους σκοπούς τους.

Και παλιότερα αν πάμε, κάθε αλλαγή, ακόμα και προς την ενίσχυση της αστικής δημοκρατίας, τελικά ενίσχυε και την κερδοφορία, για να θυμηθούμε την περίοδο που συνέβη παραμερισμός του θρόνου και του στρατού ως κέντρα εξουσίας και η μεταβίβαση του κέντρου εξουσίας αποκλειστικά στο κοινοβούλιο».

«Αλλαγή - παρατήρησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ - είχαμε με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση. Ηταν μάλιστα από πλευράς λαϊκών προσδοκιών η πιο σημαντική.

Για αλλαγή το καλό κλίμα δε φθάνει, έχει κοντά ποδάρια. Γιατί καμία αλλαγή από αυτές που ήδη σημειώσαμε δεν άλλαξε τους όρους και τους κανόνες της κερδοφορίας. Γι' αυτό άλλωστε η γενική τάση ήταν και είναι αρνητική. Το σήμερα που ζει ο ελληνικός λαός δεν είναι γέννημα μόνο των τελευταίων χρόνων αλλά και των διαδοχικών ψευδεπίγραφων αλλαγών που γέννησαν φρούδες τελικά ελπίδες. Απέναντι στον λαό δεν υπάρχει μόνο μια κυβέρνηση αλλά μια πολιτική εξουσία που εκφράζει τα συμφέροντα των καπιταλιστών ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής, του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι. Τον κατέχουν και τον κάνουν ό,τι θέλουν σε τελευταία ανάλυση».

«Το να λες ότι υπάρχει τρόπος να βάλεις κανόνες στην αγορά», σημείωσε η ομιλήτρια, «δεν είναι πια αυταπάτη αλλά κοροϊδία για το λαό. Κοινωνικό συμβόλαιο με τον λεγόμενο ιδιωτικό τομέα, δηλαδή με τα επιχειρηματικά μεγαθήρια δεν υπάρχει. Οταν υπογράφεται είναι όπλο κατά των εργαζόμενων.

Ας μας πει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, πώς θα βάλουν κανόνες στην αγορά; Η καπιταλιστική αγορά μπορεί θαυμάσια να λειτουργεί και με κυβερνητική πλειοψηφία 151 βουλευτών και με πλειοψηφία 50 βουλευτών, και με αποκαλύψεις για σκάνδαλα, και με αστικούς θεσμούς που χάνουν το λαϊκό έρεισμα. Δημοκρατία και ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει με την ύπαρξη γης μονοπωλιακής, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Το να μιλάς για τη γενιά των 600 και 700 ευρώ και τη γενιά των STAGE, είναι εύκολο ζήτημα. Το θέμα είναι να απαντήσεις πώς θα εξασφαλίσουν δουλειά και οι νέοι και όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι που είναι σε παραγωγική ηλικία, μόνιμη και σταθερή δουλειά με εισοδήματα και παροχές που αντιστοιχούν στις σημερινές ανάγκες και δυνατότητες της επιστήμης. Πώς θα γίνει αναδιανομή του πλούτου; Μήπως προτίθενται να καταργήσουν τον ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης; Μήπως θα καταργήσουν το καθεστώς γενικά των έμμεσων φόρων που πληρώνει ο λαός; Τι προτίθενται να κάνουν με τη διείσδυση μεγαθηρίων όπως η ΜΑΡΦΙΝ στο χώρο της υγείας;

Μήπως θα καταργήσουν όλες τις συμφωνίες ιδιωτικοποίησης που έχουν γίνει; Αλλά και αν σε ένα τομέα κρατήσουν την κρατική επιχείρηση, όπως την Ολυμπιακή, τι θα κάνουν με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που ήδη έχουν πάρει μερίδιο στην αγορά; Θα τις καταργήσουν ή τι θα κάνουν απέναντι στην ΕΕ που δε δέχεται ύπαρξη κρατικού μονοπωλίου;

Πώς θα κατακτηθεί η λαϊκή ευημερία αν δεν επιτευχθεί η κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, αν δεν αναζητηθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός στους τομείς που δεν έχει επέλθει συγκέντρωση και υπάρχουν αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες;

Πώς θα λυθεί η ανεργία χωρίς να κρύβεται στα προγράμματα STAGE, αν δεν υπάρχει πανεθνικός σχεδιασμός για την αξιοποίηση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας και κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού;

Οσοι υποστηρίζουν ότι θα βελτιωθεί η θέση του λαού με μια νέα συμφωνία ανάμεσα στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είτε είναι αγράμματοι είτε συνειδητά λένε ψέματα. Αλλαγή σημαίνει ανατροπή στο πολιτικό και το οικονομικό-κοινωνικό επίπεδο και όχι μόνο στο κοινοβούλιο. Ανατροπή προϋποθέτει μια πορεία αναμέτρησης και ρήξης. Παντού. Αλλαγή δεν μπορεί να γίνει αν δεν καταργηθεί αυτό που υπάρχει και έχει συμφωνηθεί σε βάρος του λαού. Τι θα γίνει με τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις; Τι θα γίνει με τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις που έχουν συναφθεί είτε στο πεδίο της οικονομίας, είτε στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής; Ποια τάξη θα χάσει, ποια τάξη και ποια λαϊκά στρώματα θα νικήσουν, θα ηγηθούν μιας νέας πορείας ανάπτυξης υπέρ του λαού; Μήπως τα επιχειρηματικά μονοπώλια θα φοβηθούν τους αριστερούς λεονταρισμούς ή έστω και κάποιες εργατικές κινητοποιήσεις που εξαγγέλλονται από τις ρεφορμιστικές ηγεσίες;

Βεβαίως η ριζική ανατροπή δεν πρόκειται να έρθει σε μια νύχτα, δε θα είναι ένα μονόπρακτο έργο, θα είναι μια συνεχής πορεία της λαϊκής αντεπίθεσης που φιλοδοξεί να αποσπάσει κατακτήσεις, να μειώσει ή να αμβλύνει τις συνέπειες των ταξικών αντιλαϊκών μέτρων, και στη βάση αυτή θα αποκτά πείρα για το επόμενο και μεθεπόμενο βήμα ως το μεγάλο άλμα της τελικής νίκης».