«Τα προωθούμενα μέτρα έχουν προκαλέσει πανικό μεταξύ των ασφαλισμένων, αφού μόνο κατά τον πρώτο μήνα του έτους (2008) υπέβαλαν αίτηση συνταξιοδότησης 2.400 δημόσιοι υπάλληλοι (1.100 πέρυσι). Και αυτό καθώς: Ανατρέπονται τα όρια ηλικίας των γυναικών-μητέρων, αφού καταργείται η πρόωρη συνταξιοδότηση. Το πέναλτι πρόωρης εξόδου γίνεται 8% (από 4,5% σήμερα) κάτι που μειώνει τις αποδοχές όσων κάνουν χρήση διατάξεων πρόωρης εξόδου. Γίνεται υποχρεωτική ενοποίηση των Ταμείων και δημεύεται το 10% των κοινωνικών πόρων. Περιορίζεται στο 20% η επικουρική σύνταξη. Αυξάνεται στο 60ό έτος, από 58ο σήμερα, το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση με 35ετία» (το ρεπορτάζ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις προσπαθούν να κρατήσουν τους εργαζομένους στη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, αλλά στην Αμερική αποκαλύφθηκε πρόσφατα ένα μεγάλο μυστικό: Οι πραγματικοί λόγοι που ακόμη και οι υπερήλικοι εξακολουθούν να εργάζονται. Θα πίστευε κανείς πως άνθρωποι άνω των 55 ετών εξακολουθούν να εργάζονται μόνο και μόνο επειδή τους αρέσει; Μάλλον όχι. Ερευνα που έκανε το αμερικανικό Ινστιτούτο Εργασιακών Παροχών δείχνει πως οι ηλικιωμένοι εργαζόμενοι δεν εγκαταλείπουν τη δουλειά για δύο βασικούς λόγους: Για να μη χάσουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και για να βάλουν κάτι στην άκρη για τη σύνταξη (...) Τα υπόλοιπα ότι δηλαδή ο άνθρωπος σήμερα ζει περισσότερο και παραμένει ακμαίος ακόμη και μετά τα εξήντα και πως η δουλειά μπορεί να δίνει ένα νόημα στη ζωή του ακόμη και μέχρι τα γεράματα, είναι παραμύθια (...) Δεν πρόκειται για "ενεργητικούς", αλλά για "παθητικούς" εργαζομένους, όπως τους χαρακτηρίζει η έρευνα (...) Αυτό που βλέπουμε στην πραγματικότητα είναι πως (...) το δικαίωμα του εργοδότη να απολύει όποτε θέλει και όσους θέλει, δεν επιτρέπει πια στους εργαζομένους να στηρίζονται στη δουλειά τους (...) Η δουλειά τους δεν είναι εγγυημένη, αλλά αν τύχει να αρρωστήσουν, το μοναδικό εγγυημένο είναι πως θα πεθάνουν στον δρόμο. Οι ηλικιωμένοι (...) θέλουν να αποσυρθούν από τη δουλειά, αλλά δεν μπορούν. Η μοναδική τους ασφάλεια για το μέλλον είναι τα δυο τους χέρια, όσο κι αν αυτά είναι γερασμένα κι όσο θα βρίσκουν ακόμη δουλειά» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).