Απίθανοι! Αυτά που έλεγε ο Καραμανλής το 2001 στο ΠΑΣΟΚ, ότι δηλαδή με το νομοσχέδιο Γιαννίτση θα διέλυε το ασφαλιστικό σύστημα και θα χτυπούσε ανελέητα τους εργαζόμενους, τα είπε χτες ο Παπανδρέου για τη ΝΔ και ό,τι έλεγε τότε το ΠΑΣΟΚ, υπέρ της «μεταρρύθμισης» του ασφαλιστικού συστήματος, το είπε χτες ο Καραμανλής!

Ενας θίασος που επαναλαμβάνει τους ίδιους ρόλους. Με τις ίδιες λέξεις. Με τις ίδιες φράσεις. Με τα ίδια «επιχειρήματα». Με την ίδια κινδυνολογία. Με τα ίδια ψέματα. Με την ίδια υποκρισία. Με τις ίδιες συκοφαντίες κατά των εργαζομένων. Αλλά με εναλλαγή των πρωταγωνιστών στη θέση του χαλίφη και του αντι-χαλίφη.

Μια κοροϊδία διαρκείας. Που παίζεται επί δεκαετίες. Σε όλα τα θέματα. Στις ιδιωτικοποιήσεις. Στις εργασιακές σχέσεις. Στην εξωτερική πολιτική. Στις κοινωνικές ελευθερίες. Στα μεροκάματα. Παντού!

Η παράσταση επαναλήφθηκε χτες. Με θράσος. Και το μεγαλύτερο θράσος τους είναι ότι αντιμετωπίζουν τον ελληνικό λαό σαν «ακροατήριο χαχόλων» που δεν καταλαβαίνει, δεν αντιλαμβάνεται, δε βιώνει.

*

Ο ελληνικός λαός είναι αυτοί οι 8 στους 10 μισθωτούς που εργάζονται με εισόδημα που κυμαίνεται από 501 έως 1.000 ευρώ το μήνα.

Είναι οι 2 στους 3 ημιαπασχολήσιμους που έχουν καθαρό μηνιαίο εισόδημα που δεν ξεπερνά τα 500 ευρώ.

Είναι ένας λαός που το 20% των φτωχότερων στρωμάτων του έχουν εισόδημα 6 φορές μικρότερο από το εισόδημα του 20% των εύπορων των «παλιών και νέων τζακιών».

Είναι οι 8 στους 10 εργαζόμενους, και κυρίως οι γυναίκες, που ζουν και εργάζονται σε καθεστώς μερικής απασχόλησης.

Είναι οι στρατιές της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας που εκτιμάται ότι ανέρχεται σε 25% του όγκου της δηλωμένης απασχόλησης.

Είναι η νεολαία που την έχουν ρίξει κατά 20% στη μερική απασχόληση και κατά 50% σε προσωρινή απασχόληση.

*

Αυτά υφίσταται ο ελληνικός λαός από τους κυρίους της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΕΒ, τους «σοφούς» του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Μιλάμε για ένα λαό που οι συνταξιούχοι του ζουν με τα ψίχουλα των 300 και 400 ευρώ!

*

Και δε φτάνει ότι έχουν οδηγήσει τα λαϊκά στρώματα σε τέτοια επίπεδα εξαθλίωσης, θέλουν να τα χτυπήσουν παραπέρα!

Αλλά πόσο πιο κάτω μπορεί να κατρακυλήσει η σύνταξη των ανθρώπων που ο μισθός τους (βάσει του οποίου υπολογίζεται η σύνταξή τους) είναι 500-1.000 ευρώ;

Πόσο περισσότερο να ανέβει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για τις νέες γενιές των εργαζομένων, όταν, με τις παρούσες εργασιακές σχέσεις των τρίωρων και τετράωρων, ο σημερινός «τετραωρίτης» θα πάρει σύνταξη στα ...90 του χρόνια;

*

Είναι προφανές ότι η κατάσταση αυτή δεν πάει άλλο. Πέρα από εδώ που έχουν οδηγηθεί οι κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης του εργαζόμενου, δε βρίσκονται παρά οι περιγραφές του Ντίκενς και του Στάινμπεκ.

Το κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα, ο λαός (και όχι οι δείκτες της ολιγαρχίας που ευημερούν), είναι η ουσία του πολιτικού προβλήματος (και κάθε πολιτικού προβλήματος).

Ο κοινωνικός δαρβινισμός και ο οικονομικός εξανδραποδισμός των λαϊκών στρωμάτων μόνο με πολιτικούς όρους πρέπει και μπορεί να λυθεί. Που σημαίνει, πολύ απλά, ότι το ζήτημα των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών παροχών, της πρόνοιας είναι ζήτημα που άπτεται του θέματος της εξουσίας.

Ποιος κατέχει την εξουσία. Και προς όφελος ποιου την ασκεί. Αυτό είναι και αυτό ήταν - πάντα - το θέμα.