Προχτές, ο Κ. Σημίτης θυμήθηκε την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και με αφορμή την υπόθεση Νικολουτσόπουλου, την κατηγόρησε ότι έστελνε τους συμβασιούχους πελατεία στα δικηγορικά γραφεία. Χτες, η συνδικαλιστική πλειοψηφία επιχείρησε να απαντήσει στην κατηγορία, καταλογίζοντας στον πρώην πρωθυπουργό ότι αυτός και η πολιτική του «δημιούργησαν και συντήρησαν στρατιές ομήρων συμβασιούχων. Μια πολιτική που τους έστειλε κατευθείαν στα "νύχια" επιτηδείων δικηγορικών γραφείων» (!).

Ο «ενδοοικογενειακός» καυγάς είναι πράγματι αποκαλυπτικός, καθώς η μια πλευρά - έστω και με ιδιοτελή κίνητρα - βγάζει τα άπλυτα της άλλης στη φόρα. Τι ομολογούν; Οτι ο ένας έκοβε και ο άλλος έραβε. Η πολιτική του ενός δημιουργούσε στρατιές συμβασιούχων, όπως ακριβώς κάνει τώρα και η ΝΔ και η τακτική του άλλου, όχι μόνο στήριζε αυτή την πολιτική, αλλά φρόντιζε και να εκτονώνει τις αντιδράσεις, απομακρύνοντας τους εργαζόμενους από την προοπτική της ταξικής και πολιτικής πάλης, προκρίνοντας τις νομικίστικες διαδικασίες. Μόνοι χαμένοι στο τέλος βγήκαν και παραμένουν οι συμβασιούχοι. Να γιατί πρέπει ν' αλλάξουν τους συσχετισμούς. Και όπως επιβεβαιώνει το παράδειγμα Σημίτη - ΓΣΕΕ, η αλλαγή πρέπει να διαπεράσει τόσο το συνδικαλιστικό, όσο και το πολιτικό επίπεδο. Για να πιάσει πραγματικά τόπο η πάλη, για το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή εργασία.