ΟΙ ΑΣΤΟΙ ΨΑΧΝΟΥΝ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΗ: «Τα μεγάλα κόμματα δείχνουν να οπισθοχωρούν μπροστά στις αποφάσεις. Να εκδηλώνουν πολιτική ανεπάρκεια όταν πρέπει να παραθέσουν πραγματικά επιχειρήματα. Να προσθέτουν την ανικανότητά τους αντί να προετοιμάσουν τα στοιχεία της μεταρρύθμισης. Μπορείτε τώρα να κατανοήσετε την πραγματική κρίση του δικομματισμού. Δεν προσφέρει λύσεις. Δεν βάζει τη μηχανή να λειτουργήσει. Δεν πείθει για την ειλικρίνεια των στελεχών του. Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε με τι μπορεί να μοιάζει η νέα μεταπολίτευση;» (ο Μπ. Παπαδημητρίου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ Ο ΒΟΥΡΚΟΣ, ΠΟΤΑΜΟΣ: «Τους τελευταίους πέντε μήνες ζούμε ένα μείγμα πολιτικής στασιμότητας, δυσαρέσκειας από την πολιτική τάξη στο σύνολό της και προσδοκίας για θετικές πολιτικές πρωτοβουλίες που θα οδηγήσουν τη χώρα μπροστά. Είναι πρόωρο να μιλήσουμε ακόμη για νέο πολιτικό σκηνικό, είναι όμως φανερό ότι αλλάζουν κάποιες από τις σταθερές που καθόρισαν την πορεία των πραγμάτων κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Ο δικομματισμός αμφισβητείται σοβαρά, η αξιοπιστία πολιτικών και διαμορφωτών της κοινής γνώμης δοκιμάζεται εξίσου σκληρά, το αίσθημα ανασφάλειας των πολιτών για το μέλλον εντείνεται καθημερινά. Ισως για πρώτη φορά στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης η δυναμική της αδράνειας η οποία κινεί το πολιτικό μας σύστημα επί δεκαετίες μοιάζει πια ξεπερασμένη από τις εξελίξεις» (ο Γιώργος Κουβαράς στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ ΤΟ «ΦΑΝΤΑΣΜΑ»: «Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για αναγέννηση της αντιπαράθεσης της Επανάστασης με τη Μεταρρύθμιση. Η αριστερή πτέρυγα της Σοσιαλδημοκρατίας, οι δυνάμεις που προέρχονται από την Κομμουνιστική Αριστερά, αλλά και μια σειρά από κινήματα και οργανώσεις πολιτών ζητούν μιαν εναλλακτική πρόταση διαχείρισης (...) Μια νέα διχοτόμηση κυοφορείται σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες (...) Μετά τη διάσπαση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς το 1920 το δίλημμα ήταν Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση. Λιγότερο φιλόδοξη η υπό διαμόρφωση και ζητούμενη στα Αριστερά της Κεντροαριστεράς Συνιστώσα φαίνεται να αναζητά (...) τη διακριτή ταυτότητα που δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει η Κεντροαριστερά της ρεαλιστικής κυβερνητικής διαχείρισης» (ο Γ. Καπόπουλος στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).