Του Τάσου Αναστασίου από τα ΝΕΑ

Απ' όποια είδηση κι αν πιαστείς, καταλήγεις στο απλό: Η Ελλάδα μετέχει με τα μπούνια στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, είναι, δηλαδή, μια χώρα όπου ο μονοπωλιακός καπιταλισμός κυριαρχεί. Στην πράξη και όχι στις διακηρύξεις η Ελλάδα μετέχει στο μοίρασμα των αγορών στα Βαλκάνια, στην πράξη και όχι στις διακηρύξεις η αστική τάξη διαμορφώνει για την εργατική συνθήκες οξύτερης εκμετάλλευσης και εδώ και έξω. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως απέναντι υπάρχει ένας αντίπαλος ταξικός και όχι μόνο ιδεολογικός.

Η λύση στο πρόβλημα είναι στην ανάλυση, που οδηγεί στην ανατροπή ως ιστορική αναγκαιότητα και άρα «στήνω μηχανή για ανατροπή και παίρνω μέτρα για να γίνει αυτό πράξη». Αλλιώς, γίνεσαι οπαδός μιας αυτορρύθμισης του καπιταλισμού, που δήθεν δεν αντέχει την ασύδοτη αγορά και αποφασίζει να γίνει καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο.

Τα πράγματα κι έξω και μέσα είναι σ' εκείνο το σημείο όπου πράγματι οι κάτω δεν αντέχουν. Ομως, οι πάνω μπορούν ακόμα να κυβερνούν. Απόδειξη; Η ικανότητα του συστήματος της αστικής εξουσίας να άρει έστω και προσωρινά την εμπιστοσύνη του από ένα δικό του κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, και να προβάλει στη θέση του ένα άλλο δημιούργημά του, χρησιμοποιώντας την ίδια ακριβώς εκλογική βάση.

Μια ματιά στο ψυχογράφημα που οι ίδιοι κάνουν για το ποιοι μετακινούνται από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΝ αποκαλύπτει ένα από τα πλέον δεξιά ιδεολογικά τμήματα, αυτό ακριβώς που η «ευελιξία» του, δηλαδή ο οπορτουνισμός του, έχει ταξική βάση. Ενα τμήμα που δεν αναγνωρίζει στον εργάτη το δικαίωμα να είναι αυτός η εξουσία, παρότι αυτός και μόνο αυτός, ο εργάτης, είναι ο παραγωγός του πλούτου στον οποίο βασίζει την ύπαρξή του και αυτό το «ανώτερο» τμήμα των μετακινούμενων ψηφοφόρων.

Αυτή η κοινωνική βάση είναι εχθρική προς το κεντρικό αίτημα των εργατών: Να πάψουν να είναι οι από κάτω. Αυτή η κοινωνική βάση με το πρόγραμμά της, στην καλύτερη των περιπτώσεων, «επιτρέπει» στους εργάτες να βολεύονται με ολίγον από «περιβάλλον», «ελευθερίες» και «δημόσια αγαθά», πράγματα που οι οπαδοί του «δημοκρατικού καπιταλισμού» ήδη προωθούν.

Το θέμα είναι ότι για τους εργάτες - μέσα κι έξω - ο αντίπαλος παραμένει ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, που δεν ορίζει απλά σε χρήμα την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης, αλλά απειλεί την ίδια τη ζωή του εργάτη, ως ένα ακόμα αναλώσιμο.

Με το πολιτικό όραμα του «δημοκρατικού καπιταλισμού», οι εργάτες δεν μπορούν να συναντηθούν πουθενά. Κι από αυτήν την άποψη το ερώτημα αν ο ΣΥΝ έχει σκοπό να βάλει θέμα ΕΕ, δεν είναι ρητορικό. Αποκαλύπτει τα όρια μιας πολιτικής από και για τη σωτηρία του συστήματος.

Το πρόβλημα δεν είναι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που πάνε στο ΣΥΡΙΖΑ. Ανήκουν στους «loosers» για το επαναστατικό κίνημα. Το πρόβλημα είναι οι εργατικές μάζες που ακόμα ακουμπάνε στο ΠΑΣΟΚ και κινδυνεύουν αύριο να βρεθούν να χειροκροτούν τον επόμενο «δημοκράτη» δυνάστη τους.

Και χτες και σήμερα και αύριο, για την αστική τάξη, το κύριο είναι να σβήσουν από την πολιτική επικαιρότητα ιδέες, όπως ότι οι εργάτες μπορούν να πάρουν την εξουσία, ότι οι εργάτες όχι μόνο δε χρειάζονται την καπιταλιστική οικονομία, αλλά και είναι ικανοί να εφαρμόσουν μια δική τους, τη λαϊκή οικονομία.