«Καλέσαμε σήμερα εδώ, σε μια κατά κάποιο τρόπο έκτακτη σύσκεψη, φίλους και οπαδούς του Κόμματος, αγωνιστές και αγωνίστριες που μας συνδέουν κοινοί αγώνες αλλά και κοινοί προβληματισμοί σε αρκετά ζητήματα.

Ισως αναρωτηθείτε τι χρειάζεται για το ΚΚΕ μια τέτοια συζήτηση, αφού ως ένα βαθμό έχουμε διατυπώσει θέσεις και με αφορμή τη συνάντησή μας με την κ. Μπακογιάννη. Γνωρίζετε ότι ζητήσαμε να μην αναγνωριστεί το προτεκτοράτο Κοσσυφοπέδιο και να μην υπάρχει καμιά ελληνική συμμετοχή στην ευρωπαϊκή αστυνομική δύναμη που θα λειτουργεί ως ένα είδος στρατού κατοχής. Οσον αφορά στο όνομα της ΠΓΔΜ ζητήσαμε να δοθεί το κύριο βάρος στην επίσημη και τυπικά κατοχυρωμένη αναγνώριση ότι ο όρος Μακεδονία ή σχετικό παράγωγο εκφράζει αποκλειστικά και μόνο γεωγραφική έννοια, πράγμα που αναιρεί την ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας και την έγερση μειονοτικών ζητημάτων. Ταυτόχρονα, αναδείξαμε το γενικότερο πλαίσιο, μέσα στο οποίο τοποθετούμε τις εξελίξεις και τα προβλήματα στα Βαλκάνια».

Με τα λόγια αυτά άνοιξε τις εργασίες της χτεσινοβραδινής εκδήλωσης για την κατάσταση στα Βαλκάνια μετά την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου και για το θέμα της FYROM, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα.

Οπως σημείωσε στη συνέχεια:

«Ωστόσο, για μας έχει σημασία αυτή η συζήτηση για δύο λόγους:

1. Γιατί το θέμα δεν κρίνεται μόνο από τη διατύπωση ορισμένων συγκεκριμένων θέσεων και αιτημάτων απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση που έχει την ευθύνη των χειρισμών. Καλλιεργείται σήμερα η αντίληψη ότι υπάρχει μια λίγο ή πολύ συναντίληψη στο ζήτημα, ότι έχουν λιγοστέψει οι διαφορές που υπήρχαν στο παρελθόν, ειδικά στην περίπτωση της διαχείρισης του ονόματος της ΠΓΔΜ. Το θέμα όμως είναι η γενικότερη, κατά τη γνώμη μας, στρατηγική αντίληψη για την κατάσταση στα Βαλκάνια, καθώς δεν πρέπει να συρρικνωθεί το όλο θέμα μόνο σε ζητήματα χειρισμών και διαπραγματεύσεων. Εχει πολύ μεγάλη σημασία να αποπειραθούμε να εκτιμήσουμε τις εξελίξεις και τι πιθανότητες υπάρχουν μιας εμπλοκής της Ελλάδας που θα φέρει νέα βάσανα και ενδεχομένως περιπέτειες για το λαό.

2. Το δεύτερο θέμα που θέλουμε να θέσουμε είναι, στο βαθμό που έχουμε μια συναντίληψη σε πολλά θέματα ή στα κυριότερα, τι μπορούμε να κάνουμε, ώστε να υπάρξει ενημέρωση του ελληνικού λαού και πρόσκληση σε δράση, και σε κοινές δράσεις με τους λαούς και τα κινήματα των Βαλκανίων. Σημασία έχει, το θέμα που μας απασχολεί σήμερα, να διαπεράσει όλα τα κινήματα και τους αγωνιστικούς φορείς, να γίνει υπόθεση καθημερινής συζήτησης στους χώρους δουλειάς και κατοικίας. Ακόμα, εκτιμάμε ότι δεν πρέπει να υποτιμηθεί η δράση εθνικιστικών θυλάκων που θέλουν να μας γυρίσουν στις μέρες του 1992. Ξεκαθαρίζουμε ότι εμείς δεν κολλάμε την ταμπέλα "εθνικιστής" εύκολα, όπως γίνεται κατά συρροή τα τελευταία χρόνια. Εμείς δίνουμε ιδιαίτερο βάρος στο εθνικό πεδίο πάλης, δε συμφωνούμε καθόλου με τις γνωστές καιροσκοπικές απόψεις ότι ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να διεκδικεί ανατροπή, γιατί τάχα αυτή θα έρθει ως το μάννα εξ ουρανού, παγκόσμια και την ίδια μέρα. Αυτή η θέση είναι κάλεσμα για συναίνεση, υποταγή και ενεργητική πειθαρχία στον ιμπεριαλισμό. Καλεί τους λαούς σε πλήρη παραίτηση. Εθνικιστές θεωρούμε εκείνους που αναγορεύουν τον ελληνικό λαό και τον ελληνικό πολιτισμό ως περιούσιο και υπέρτατο, ξύνουν την γκλίτσα τους ακόμα και για επέκταση των συνόρων της χώρας, εκφράζουν σοβινιστικές, ρατσιστικές απόψεις, αντιμετωπίζουν περίπου ως εχθρούς ή ως υπαίτιους για την αύξηση της ανεργίας τους αλλοδαπούς εργάτες. Η απάντηση στον εθνικισμό δεν είναι βέβαια ο κοσμοπολιτισμός που εκφράζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και άρα τη συμμόρφωση στις δικές του ανάγκες και προτεραιότητες με σημαία το μύθο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.

Υπάρχει, λοιπόν, έδαφος για ανταλλαγή απόψεων και για την πολιτική ουσία του θέματος, αλλά και για την ανάδειξη περισσότερων μεθόδων και μορφών δράσης για ετοιμότητα, επαγρύπνηση και προετοιμασία αν χρειαστεί για δύσκολες μέρες».

Συνεχίζοντας, η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε: «Μόνο το αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο και η κατεύθυνση πάλης εγγυάται ένα δυναμικό κίνημα κατά του πολέμου, της αλλαγής συνόρων. Σημειώσαμε ότι σε ορισμένα ζητήματα εμφανίζεται ότι υπάρχουν σήμερα λιγότερες διχογνωμίες από ό,τι στο παρελθόν.

Λόγου χάρη, έχει κάπως αλλάξει το κλίμα σε σχέση με το θέμα της ονοματολογίας. Και άλλοι σήμερα παραδέχονται ότι αν και εφ' όσον συμπεριληφθεί ο όρος Μακεδονία στο ενιαίο ή στο διπλό όνομα πρέπει να διασφαλιστεί ότι μία έννοια έχει, γεωγραφική και μόνο. Υπάρχει, επίσης, μια γενική παραδοχή, ανεξάρτητα αν λέγεται φωναχτά, πλάγια ή όχι, ότι η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Να έχει αρνητικές επιδράσεις στην ΠΓΔΜ, ειδικότερα με την ασάφεια που επικρατεί στα μεταξύ τους σύνορα. Αλλού σημειώνεται ότι υπάρχει ο κίνδυνος της μεγάλης Αλβανίας, ότι μπορεί να υπάρξουν αλυσιδωτές αντιδράσεις στα ίδια τα Βαλκάνια και αρνητικές επιδράσεις ευρύτερα. Δε θα αναφερθώ σε όλη την γκάμα των απόψεων, πάντως υπάρχει από ανησυχία μέχρι αμφίβολη αισιοδοξία για το μέλλον, είτε το άμεσο είτε το απώτερο.

Κυριαρχεί ένας σκεπτικισμός που περιέχει αντικειμενικές επισημάνσεις και καταλήγει στην ανάγκη από τις εξελίξεις η Ελλάδα όχι μόνο να μη χάσει την όποια κεκτημένη θέση έχει στην περιοχή, αλλά και να αναβαθμιστεί. Δηλαδή, αναβάθμιση στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στα Βαλκάνια και σε ολόκληρη τη ΝΑ Ευρώπη.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να υπάρχει άμεση αναγνώριση, να μη φανεί δηλαδή η Ελλάδα ότι είναι εύκολη στις συμφωνίες. Αλλωστε, αυτή τη στάση την κρατάνε και άλλα βαλκανικά κράτη για τους δικούς τους λόγους. Υπάρχει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που ζητά τη μη αναγνώριση, παραμένει όμως πιστός στην αντιμετώπιση των προβλημάτων στα Βαλκάνια στο πλαίσιο της ΕΕ. Αλλωστε, στηρίζει την ένταξη των Βαλκανίων στην κοινότητα. Επιλέγει, δηλαδή, τον έναν πόλο του ιμπεριαλισμού έναντι του άλλου, που σημαίνει ότι νομιμοποιεί τη διαπάλη για τις αγορές και τις σφαίρες επιρροής.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι υπέρ της ελληνικής συμμετοχής στην ευρωπαϊκή δύναμη κατοχής, για να μην είναι η χώρα εκτός παιχνιδιού.

Υπάρχει και δημοσιογραφική φιλολογία, όπου εκεί εκδηλώνονται πιο καθαρά οι προβληματισμοί για τη διασφάλιση της παραμονής και της διεύρυνσης των επενδύσεων των Ελλήνων επιχειρηματιών στην ΠΓΔΜ, και στις άλλες βαλκανικές χώρες.

Οι υποδείξεις για ρεαλισμό και χαμηλούς τόνους μπορεί να μοιάζουν ως φιλειρηνικές, όμως, ας μου επιτραπεί να πω, εκφράζουν τελικά ένα πράγμα, την αδιατάραχτη συνέχιση της οικονομικής, και όχι μόνο, διαπάλης σε περιφερειακό επίπεδο για τη διανομή των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Συμμετοχή στην κούρσα του ανταγωνισμού, διαπάλη ανάμεσα στην ΕΕ, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.

Γι' αυτό εμείς δε θα κουραστούμε να βροντοφωνάζουμε ότι είμαστε αδιάλλακτοι εχθροί του ιμπεριαλιστικού πολέμου, από όποιον και αν εξαπολύεται, όποια προσχήματα και αν χρησιμοποιεί, ακόμα και όταν εμφανίζεται ως δήθεν αμυνόμενος. Είμαστε το ίδιο πολέμιοι της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, δηλαδή της υποταγής των λαών, της συμφωνίας για αλλαγή συνόρων, της δημιουργίας κρατών προτεκτοράτων, των τάχα εθελοντικών κατακερματισμών και προσαρτήσεων, με το πιστόλι στον κρόταφο. Δεν υπάρχει σήμερα βελούδινη αλλαγή συνόρων, ούτε βελούδινη προσάρτηση, ούτε βελούδινη διάσπαση».

Αμέσως μετά, η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στο πλαίσιο των θέσεων του ΚΚΕ από το οποίο προκύπτουν και τα συγκεκριμένα αιτήματα που σήμερα αναδεικνύει. Συγκεκριμένα:

«Η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου και οι πρωτοβουλίες Νίμιτς, που υπαγορεύονται πιο ειδικά από τις ΗΠΑ, εντάσσονται στο σφοδρό ανταγωνισμό που εξελίσσεται ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία) για τα ενεργειακά ζητήματα, με αιχμή τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς πετρελαίου - φυσικού αερίου, αλλά και τη διαμάχη για την κατάκτηση μεγαλύτερων μεριδίων στις αγορές.

Ο ανταγωνισμός αυτός αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του παγκόσμιου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο, από τον Καύκασο και την Κασπία έως την Αρκτική. Διαπλέκεται σε σημαντικό βαθμό με τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και την επικράτηση του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδίου που έχει αναγνωρίσει η ΕΕ για επιβολή "εκδημοκρατισμού" στον αραβικό κόσμο. Πρόκειται για ένα ψευδεπίγραφο σύνθημα, πίσω από το οποίο βρίσκεται η επιθετική πολιτική στη Συρία και το Ιράν, ο κίνδυνος διαμελισμού του Ιράκ, αλλά και αρκετών αραβικών κρατών, η δήθεν επίλυση του Παλαιστινιακού υπέρ της δημιουργίας ενός κράτους προτεκτοράτου των ΗΠΑ που βλέπουν ότι πρέπει να έχουν περισσότερους στρατηγικούς εταίρους και όχι κατά αποκλειστικότητα το Ισραήλ.

Ανταγωνισμός που ήδη έχει εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, αλλά και εκατομμύρια φτωχούς, πεινασμένους, βασανισμένους, διωκόμενους. Ο ανταγωνισμός αυτός φθάνει ως το επίπεδο των διακρατικών ενώσεων, την ΕΕ, τον ΟΗΕ, τον ΟΑΣΕ, τον ΠΟΕ. Ο ανταγωνισμός γίνεται με όλα τα μέσα, οικονομικά, στρατιωτικά, εμπορικά, αλλά και με μια επικίνδυνη διαπάλη για την ιδιοκτησία και τον έλεγχο των πυρηνικών, τη στρατιωτικοποίηση του διαστήματος.

Κερδισμένα είναι τα μονοπωλιακά μεγαθήρια, οι διεθνικές επιχειρήσεις, που ενώ τους ενώνει ο κοινός στόχος της πιο ληστρικής εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, τους χωρίζει ποιος θα κυριαρχήσει πρώτος στο τερέν.

Στις μέρες μας, υπάρχει ένας ακήρυχτος πόλεμος ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που όμως δε διεξάγεται άμεσα μεταξύ τους αλλά μέσω της υποκίνησης τοπικών συγκρούσεων. Οι λαοί μετατρέπονται σε κλοτσοσκούφι τους, υπό την καθοδήγηση των κομμάτων εξουσίας και άλλων συμβιβαστικών δυνάμεων.

Η γειτονική μας Μέση Ανατολή έχει άμεση σχέση και αλληλεπίδραση και στα Βαλκάνια, και όσοι δεν το αναγνωρίζουν το κάνουν για να έχουν κρυμμένα τα χαρτιά τους από το λαό.

Οι ΗΠΑ έχουν κυριολεκτικά σπάσει τα μούτρα τους στο Ιράκ, στο Λίβανο. Δεν καταφέρνουν να περάσουν εύκολα τα σχέδιά τους. Ωστόσο, έχουν αντισταθμίσει τις δυσκολίες στην περιοχή, με προώθηση των θέσεών τους στα Βαλκάνια. Επισημαίνουμε ότι έχει αυξηθεί πολύ η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με στρατεύματα και βάσεις σ' όλες τις βαλκανικές χώρες. Από τις μεγαλύτερες αμερικανικές - ΝΑΤΟικές βάσεις βρίσκονται στο Κοσσυφοπέδιο και στην ΠΓΔΜ, νέες βάσεις δημιουργήθηκαν στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία που συμπληρώνουν τις βάσεις που βρίσκονται από χρόνια στην Ελλάδα και την Τουρκία. Εχοντας μια διευρυμένη βάση στα Βαλκάνια, οι ΗΠΑ κλιμακώνουν την επίθεσή τους στην περιοχή.

Ταυτόχρονα, έχει ενισχυθεί, έχει πολλαπλασιαστεί η στρατιωτική δράση και συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε στρατιωτικές αποστολές και δυνάμεις κατοχής. Δυνάμεις της βρίσκονται ήδη στα Βαλκάνια, στην Αφρική, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Λίβανο.

Στα σκαριά βρίσκεται η δημιουργία ενός νέου επιθετικού οργανισμού με την ονομασία ΜΑΤΟ αντί ΝΑΤΟ, από τα αρχικά του "the Mideast Antiterrorism Organization" δηλαδή του "αντιτρομοκρατικού οργανισμού Μέσης Ανατολής". Ενός οργανισμού που θα εκφράζει την αμοιβαία συνεργασία σε επίπεδο στρατιωτικό, αστυνομικό, υπηρεσιών πληροφοριών και ασφάλειας των "δυτικών δυνάμεων" με τους μετριοπαθείς συμμάχους των ιμπεριαλιστών στη Μέση Ανατολή. Μια τέτοια εξέλιξη θα βοηθούσε πάρα πολύ τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών για ολόκληρη την περιοχή, αλλά επίσης φαίνεται να υπάρχουν και αρκετές δυνατότητες από την πάλη των λαών τα σχέδια αυτά να ματαιωθούν.

Δεν αναγνωρίζουμε σε καμιά κυβέρνηση και ηγέτη και πολύ περισσότερο σε ηγέτες και κυβερνήσεις του Μπους, του Μπράουν, του Σαρκοζί ή της Μέρκελ και του Πρόντι, να παραδίνουν μαθήματα δημοκρατίας αφ' υψηλού σε άλλες χώρες και λαούς. Στο στόχαστρο των ΗΠΑ και του Ισραήλ, αλλά και άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών, όπως η Γαλλία, βρίσκονται ανοιχτά πλέον οι λαοί και οι κυβερνήσεις της Συρίας και του Ιράν. Ηδη, η Γαλλία διέκοψε διπλωματικές σχέσεις με τη Συρία. Οποιαδήποτε γνώμη μπορεί να έχει κανείς για την άλφα ή βήτα οργάνωση, για την άλφα ή βήτα κυβέρνηση, δεν μπορεί να μη σέβεται την κυριαρχία και την αρχή της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις κάθε κράτους και πολύ περισσότερο δε νομιμοποιούνται από πουθενά οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών να εμφανίζονται ως οι τιμητές της δημοκρατίας και της ελευθερίας, που στην ουσία αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους. Οι λαοί που ματώνουν σήμερα κατακτούν και υπερασπίζονται με το αίμα τους την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την κυριαρχία τους, το δικαίωμα να διαλέγουν το δικό τους δρόμο, ενάντια στα μαθήματα που θέλουν δήθεν να τους διδάξουν οι ιμπεριαλιστές με το αιματοκύλισμα που κάνουν και την υπεροπλία τους».

Παρακάτω, η ομιλήτρια σημείωσε: «Μας προκαλεί αγανάκτηση η υποκριτική ανησυχία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου. Φθάσαμε ως εδώ, γιατί προηγήθηκε και με την ελληνική στήριξη η μεθοδευμένη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Δεν ξεχνάμε την προκλητική παρέλαση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων στην Ελλάδα που έγινε η βάση τους για το μακελειό σε βάρος του λαού της Γιουγκοσλαβίας. Είμαστε περήφανοι, γιατί εμείς δε συμφωνήσαμε ούτε με το Ντέιτον ούτε με το Ραμπουιγιέ, ούτε με την υποχώρηση που έχει γίνει στη Βοσνία.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έδωσαν και δίνουν γην και ύδωρ όταν τους ζητηθεί για τη στήριξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Στήριξαν όλες τις σχετικές αποφάσεις των ΗΠΑ, και του ΝΑΤΟ, και της ΕΕ. Ολα τα κόμματα στην Ελλάδα, πλην του ΚΚΕ, διαψεύστηκαν μπροστά τον ελληνικό λαό όταν υποστήριζαν ότι η ΕΕ θέλει και μπορεί να γίνει το αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα και τα άλλα δύο κόμματα της Βουλής βλέπουν κυρίως ή μόνο τις ευθύνες των ΗΠΑ, ενώ είναι πολύ λιγότερο επικριτικοί για τη στρατηγική και το ρόλο της ΕΕ, ίσως γιατί δεν μπορούν να απαλλαγούν από τη λογική του ευρωμονόδρομου.

Θέλουν να στηρίζουν τώρα τις ελπίδες τους στον Ομπάμα και στους Δημοκρατικούς, αφού όλα τα φορτώνουν σε ένα πρόσωπο, τον Μπους, ξεχνώντας ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν αλλάζει γιατί άλλαξε ο πρόεδρος, το κόμμα. Πολύς λόγος γίνεται για την ανάγκη να εφαρμόζεται το διεθνές δίκαιο, ή να γίνει προσφυγή στο διεθνές δίκαιο. Σήμερα, διεθνές δίκαιο υπάρχει, αλλά αυτό εκφράζει αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο διεθνές δίκαιο που ίσχυε πριν 20 χρόνια και στο σημερινό. Οχι γιατί το προηγούμενο ήταν ιδανικό και μόνο θετικό, αλλά γιατί τότε υπήρχε ένας σχετικά καλύτερος διεθνής συσχετισμός δύναμης που είχε βρει ένα ορισμένο αντίκρισμα στο δίκαιο, κυρίως γιατί οι λαοί, οι σοσιαλιστικές χώρες, είχαν τη δυνατότητα να βάζουν πολύ περισσότερα εμπόδια.

Σήμερα, δεν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί την επίλυση τοπικών ζητημάτων στη διπλωματία των κρατών, ή των ενώσεων, ενώ ο ΟΗΕ προ πολλού έχει πάψει να παίζει έστω σε κάποια ζητήματα θετικό ρόλο. Σήμερα το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν μπορεί να νομιμοποιήσει το νέο προτεκτοράτο, λόγω του "βέτο" της Ρωσίας και της Κίνας. Αλλά ήδη ο ΟΗΕ έχει εκχωρήσει ακόμα και στρατιωτικές αρμοδιότητες στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, έτσι ώστε η ιμπεριαλιστική επιδρομή να γίνεται και χωρίς τη δική του τυπική ανάμειξη.

Παρ' όλα αυτά, ο ρόλος των λαών δεν τέλειωσε, ίσα - ίσα τώρα πρέπει να αρχίσει, αρκεί να συνειδητοποιηθεί ο μύθος της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, των μονοδρόμων. Αρκεί να συνειδητοποιηθεί ότι το λαϊκό κίνημα πρέπει να βάλει στόχους ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στο εσωτερικό της κάθε χώρας και στις διεθνείς σχέσεις για να μπορούμε να μιλάμε για ειρήνη που εξασφαλίζει την κοινωνική λαϊκή ευημερία και όχι ειρήνη που αφήνει ανενόχλητους τους ιμπεριαλιστές να εκμεταλλεύονται τους λαούς.

Τώρα τελευταία ακούμε και στρεψόδικα επιχειρήματα. Οτι δεν ισχύει αυτό που λέει το ΚΚΕ ότι η εξέλιξη στο Κόσσοβο είναι πρόβα τζενεράλε, είναι προειδοποιητική καμπάνια για άλλες χώρες και άλλες περιοχές. Οτι το Κόσσοβο έχει μοναδικότητα. Είναι ψέμα και μάλιστα πολύ επικίνδυνο.

Στη χώρα μας, τα κόμματα της πλουτοκρατίας θεωρούν πως όσο στενότερα βρεθούμε να συμμετέχουμε στα διάφορα σχέδια που καταστρώνονται στο NATO, στην ΕΕ, στις ΗΠΑ για την περιοχή μας, τόσο το καλύτερο, γιατί θα αποκτήσουμε "προβάδισμα" έναντι π.χ. της αστικής τάξης της Τουρκίας, θα έχουμε, λένε, πιο ισχυρούς "άσους" στα λεγόμενα "εθνικά θέματα".

Πελώριο ψέμα, κυρίως όμως είναι το μέσο για να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι πρέπει να πάρει ενεργό μέρος με εκχώρηση νέων δικαιωμάτων, προκειμένου να είμαστε οι καλύτεροι στρατηγικοί εταίροι των ιμπεριαλιστών.

Προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να αποσπάσουν τη συναίνεση του λαού στον περιφερειακό ανταγωνισμό, που υπάρχει ανάμεσα στις αστικές τάξεις της περιοχής.

Αγαπητοί φίλοι, γνωρίζετε τις συγκεκριμένες θέσεις που σήμερα προβάλλουμε. Αυτές οι θέσεις όμως δε βάζουν τελεία».

Καταλήγοντας, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Το κρίσιμο ζήτημα είναι πώς θα αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης περιφερειακά και παγκόσμια. Πώς θα διασφαλιστεί η ειρήνη που για μας είναι συνώνυμη με το δικαίωμα του κάθε λαού να επιλέγει το δικό του δρόμο ανάπτυξης και εξέλιξης.

Μέχρι σήμερα, το δικαίωμα αυτό αναγνωρίζεται μόνο αν ένας λαός συμφωνεί να μετέχει ή να μην αντιστέκεται στα σχέδια των ιμπεριαλιστών, να δέχεται να χάνει δικαιώματα, να τα δίνει όλα χάριν της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Μέχρι σήμερα ένα δικαίωμα αναγνωρίζεται: να μη θέτεις ως στόχο την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού.

Εμείς παλεύουμε για το άλλο δικαίωμα του κάθε λαού να αντιστέκεται, να μην υποτάσσεται, να βάλει στόχο ανατροπής της πολιτικής εξουσίας όχι για να έχει απλά μια άλλη κυβέρνηση, αλλά για να φέρει την ανατροπή στο επίπεδο της οικονομίας. Τότε μπορεί να μιλάμε για αυτοδιάθεση λαών, για ειρήνη και φιλία, για οικονομική συνεργασία με αμοιβαίο όφελος.

Βεβαίως και μια τέτοια αλλαγή δε θα γίνει ούτε μόνο σε μια χώρα, ούτε σε όλες τις χώρες μαζί. Σημασία έχει τέτοια ανατροπή να συντελείται σε όσο γίνεται περισσότερες χώρες, ταυτόχρονα και διαδοχικά, ώστε να γείρει η πλάστιγγα σε βάρος του ιμπεριαλισμού.

Αν ο κάθε λαός περιμένει απ' έξω την παρηγοριά ή εξ ύψους, τότε τίποτε δε θα αλλάξει. Πρώτα πρέπει να το απαιτήσει από τον εαυτό του, να κατακτήσει το δικαίωμα της ρήξης και της ανατροπής».

Τέλος, υπογράμμισε: «Είναι γεγονός όταν τίθεται το ερώτημα τι θα κάνουμε για το ένα ή το άλλο κρίσιμο ζήτημα, ή για το γενικό πολιτικό ζήτημα, οι εργαζόμενοι, ακόμα και ριζοσπάστες, αριστεροί, άνθρωποι με πείρα αγώνων, στρέφουν τα μάτια προς τα επάνω και μόνο και δε βλέπουν ότι σήμερα, ειδικά σήμερα, αυτό που μετράει είναι η αναγέννηση του κινήματος από τα κάτω που είναι μονόδρομος για αλλαγή συσχετισμού από τα πάνω. Ακόμα και για ζητήματα που τρέχουν έχει σημασία τι γίνεται κάτω, τι συσπείρωση και λαϊκή ενότητα αναπτύσσεται, τι εμπόδια και χαλινάρια βάζει το λαϊκό κίνημα. Γιατί από τα πάνω, ειδικά σήμερα, κυριαρχεί η προσπάθεια ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού και μόνο η λαϊκή παρέμβαση από τα κάτω μπορεί να δυσκολέψει νέα αντιλαϊκά σχέδια.

Να συμφωνήσουμε σε μια μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης του λαού, να δώσουμε δύναμη στις οργανώσεις του λαϊκού κινήματος, να πάρει η κάθε μια θέση δράσης και να συντονιστούν όσο γίνεται περισσότερες μεταξύ τους κατά κλάδο, κατά περιοχή, κατά πόλη. Να στηρίξουν κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες, κινήματα, διαθέτοντας τα μέσα που έχουν για μια τέτοια αντίδραση, που θα φέρει στην πορεία ένα πλατύ αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πάλης».