Μαγική εικόνα. Αυτοί οι διαδηλωτές δεν έχουν εγκριθεί από τη διαφημιστική εταιρεία της «κυβερνώσας αριστεράς» και ως εκ τούτου για τα κανάλια... δε διαδήλωσαν.Κι όμως συνέβη, χτες το βράδυ, στο κέντρο της Αθήνας

Οταν αυτά τα κύρια άρθρα, τα ίδια που χτες έδιναν εντολή «φύγε εσύ, έλα εσύ», στην κρίσιμη στιγμή σφυρίζουν κλέφτικα, αυτό δείχνει την προσοχή με την οποία η αστική τάξη αντιμετωπίζει τα κόμματα που εκφράζουν τα συμφέροντά της.

Κάπου, βέβαια, τους ξεφεύγει: Και ωμά δηλώνουν ότι τα δικά τους κόμματα δεν είναι τίποτα άλλο από μαγαζιά. Που ή πουλάνε, ή δεν πουλάνε. Κι όταν ένα μαγαζί δεν πουλάει, ο έμπορας το κλείνει κι ανοίγει άλλο.

Τι σχέση έχει αυτή η αντίληψη με τα λαϊκά στρώματα που εναποθέτουν ελπίδες σε τέτοια κόμματα - μαγαζιά; Μόνο σχέση εξαπάτησης.

Ποτέ δεν είναι αργά βέβαια για καθέναν να πάρει τις αποφάσεις του. Το δούλεμα, πάντως, έχει τελειώσει.

Τα ερωτήματα είναι απλά και αφορούν το κέντρο της πολιτικής που καθένας επαγγέλλεται: Τι μισθό ζητάς, τι λες στο αίτημα «κανένας εργάτης δεν πρέπει να πληρώνει τίποτα για Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια». Τι λες για το αίτημα όλοι να έχουν ένα σπίτι, μια υψηλού επιπέδου μόρφωση. Να μην είναι κανένας άνεργος, να έχουν όλοι πλήρη εργασία με πλήρη δικαιώματα;

Τέτοια απλά πράγματα συγκροτούν το θέλω του καθημερινού ανθρώπου. Τέτοιες απλές απαντήσεις πρέπει να ζητά. Κι εκεί θα βρει πως τέτοιες απαντήσεις δεν προβλέπονται από τις διαφημιστικές εταιρείες που καθορίζουν πώς θα πουληθεί το κάθε προϊόν, ειδικά όταν πρόκειται για πολιτικό κόμμα, δηλαδή όταν αφορά την ίδια την εξουσία.

Πιο απλά: Οτι η ΓΣΕΕ δεν τολμά να αποδεχτεί το αυτονόητο, ότι και η πιο μικρή οικογένεια δεν μπορεί να ζήσει με τουλάχιστον κάτω από 2.800 ευρώ και άρα δε διεκδικεί το αυτονόητο, δεν είναι ακριβώς αυτό που καταγράφει τη θέση που παίρνουν απέναντι στην εργατική τάξη οι συνδικαλιστές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ;

Οτι και τα τρία αυτά κόμματα μιλάνε για την Κοινωνική Ασφάλιση σα να είναι κόστος δε δείχνει με ποιανού το μέρος είναι;

Οτι και τα τρία αυτά κόμματα όχι μόνο αφήνουν έξω από την κριτική τους την Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και υπερασπίζουν μαχητικά την ύπαρξή της, δεν είναι δηλωτικό του ρόλου που παίζουν στην υπεράσπιση του ιμπεριαλισμού;

Η αστική τάξη ποντάρει στο γεγονός ότι για τον εργάτη, που αγκομαχά κάθε μέρα, όροι και πολύ περισσότερο αναλύσεις για τον ιμπεριαλισμό είναι ψιλά γράμματα. Δεν τα ψάχνει.

Εδώ και το δικό μας πεδίο δράσης και ευθύνης. Να μιλάμε και να πράττουμε έχοντας απέναντί μας ευθέως τον αντίπαλο, έτσι που ο εργάτης να ξέρει με τι έχει να παλέψει και πώς θα το αντιμετωπίσει.

Κι ακριβώς γιατί αυτό κάνει το ΚΚΕ, κι επειδή αυτή η επιμονή βρίσκει ανταπόκριση, γι' αυτό ακριβώς επείγει την αστική τάξη το χτίσιμο γρήγορα ισχυρού αναχώματος.

Η μανία με την οποία πολεμιούνται αυτές τις μέρες οι απεργίες, δηλώνει πως οι αστοί δεν ξεχνάνε λεπτό τον αντίπαλο. Ξέρουν τι τους κάνει να χάνουν, ξέρουν πού διαμορφώνονται οι συνειδήσεις κι αυτό χτυπούν. Καιρός να το μάθουν και οι εργάτες.

Κι απ' αυτή τη σκοπιά, είναι και πάλι κρίσιμο πόσο καθαρά διατυπώνονται και ποια αιτήματα. Ξανά και απλά: Πλήρη δουλειά, με πλήρη δικαιώματα για όλους. Πλήρη καθολική δημόσια Ασφάλιση, Υγεία, Πρόνοια. Υψηλού επιπέδου ενιαία δημόσια Παιδεία. Είναι τα ελάχιστα απ' αυτά που παλεύει καθημερινά κάθε οικογένεια. Πίσω απ' αυτά κάθε διεκδίκηση είναι εκπαίδευση στην υποταγή, είναι παιχνίδι στο γήπεδο του αντίπαλου, είναι παζάρι για το τι ευελπιστεί να δώσει ο αστός.