Τι γίνεται αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό; Συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις; ρωτήθηκε η Αλέκα Παπαρήγα. Και απάντησε:

Βεβαίως, χρειάζεται και ένας ρεαλισμός. Από τη στιγμή που αυτά τα μέτρα που παίρνονται αφορούν πια την καρδιά των συμφερόντων των μονοπωλίων του κεφαλαίου και αφορούν, αν θέλετε, ολόκληρη την πολιτική της Ευρώπης, για να μην πω και παγκόσμια, μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι μπορεί κάτι να πάρει πίσω, αλλά συνολικά η κυβέρνηση θα το περάσει. Πολύ περισσότερο, που είναι χρεωμένη να περάσει κι άλλα, θα φέρει κι άλλα στην πορεία. Τι γίνεται μετά;

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας προ πολλού έχει απαντήσει τι γίνεται μετά. Αλλα κόμματα πρέπει να απαντήσουν. Οσοι νόμοι προστίθενται και ψηφίζονται, όσο περισσότερο αυτά τα μέτρα περνάνε, εννοώ θεσμικά, νομικά, το ζήτημα της ανατροπής τους μπαίνει στην πρώτη γραμμή, ως πολιτικό πια ζήτημα.

Βεβαίως, υπάρχει έδαφος να παρακωλύσεις και να δυσκολέψεις αυτά τα μέτρα. Κι εδώ χρειάζεται κανείς να το επεξεργαστεί και συγκεκριμένα. Υπάρχει αυτό το θέμα, δε λέμε, εδώ θέλει, όμως, συγκεκριμένα. Υπάρχει τέτοια διάθεση από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης; Δεν υπάρχει.

Θα πω ένα παράδειγμα: Στα Πανεπιστήμια, ο νόμος - πλαίσιο έχει ψηφιστεί, όμως είναι πολύ γενικός, θέλει Προεδρικά Διατάγματα, δεν είναι συγκεκριμένος κλπ. Ευκαιρία είναι να τον αντιπαλέψουμε. Δε διστάζω να χρησιμοποιήσω τη λέξη: να τον «σαμποτάρουμε», με όρους πολιτικής, με όρους φοιτητικής και σπουδαστικής οργανωμένης πλειοψηφίας, με όρους σπουδαστικού και φοιτητικού κινήματος. Η αξιολόγηση να μην πραγματοποιηθεί, όπου μπορεί. Σε ελάχιστα έχει προχωρήσει. Τα τετραετή επιχειρηματικά συμβόλαια. Θα μου πείτε, μα δε θα πάρει χρήματα το Πανεπιστήμιο. Ακριβώς, ανοίγεις κατάστιχο, αγώνα. Αμα πας με τη λογική «πέρασε ο νόμος και απλώς γκρινιάζω»...

Αρα, λοιπόν, εδώ μπαίνει το ζήτημα: Στρατηγική ανατροπής. Στρατηγική ανατροπής του πολιτικού συσχετισμού, των πολιτικών δυνάμεων που ευθύνονται γι' αυτήν την κατάσταση, αλλά και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.

Αύριο θα υπολογίζεται η σύνταξη πάνω σε όλο τον εργάσιμο βίο. Σήμερα τα παιδιά που δουλεύουν - και είναι και πιο μεγάλοι - στα delivery είναι σε κινητοποίηση. Δεν υπάρχει μόνον η γενιά των 700 ευρώ που λένε, υπάρχει και η γενιά των 350 ευρώ και των 400 ευρώ. Και υπάρχει η γενιά αυτών που δουλεύουν 25 χρόνια και παίρνουν 800 ευρώ. Δηλαδή, τι είναι; Τα 700 μόνο που παίρνουν οι νέοι; Δεν υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν 25 χρόνια; Εγώ πήγα στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ στο καθαριστήριο. Δουλεύουν 25 χρόνια και 20 οι γυναίκες και παίρνουν 850 ευρώ μισθό. Είναι μεγάλος ο μισθός; Αμα φύγεις από τα 700 και τα 750 είναι καλός;

Για σκεφτείτε τώρα να υπολογίζουν τη σύνταξη σε όλο τον εργάσιμο βίο. Θα πέσει η σύνταξη στο 50% του συνολικού μισθού. Αν περάσει κι αυτό, τι θα κάνουμε μετά; Με εφέ θα πηγαίνουμε; Με αυτό που λέμε «ανανέωση»; Με όρους ρήξης και ανατροπής, που θα επιβληθεί από την πλειοψηφία. Με σκληρή μάχη.

Και, επομένως, θα γίνουν και θυσίες σε αυτόν τον αγώνα, θα έχεις σύγκρουση. Η κάλπη είναι που θα λύσει το ζήτημα; Με την κάλπη μπορεί, ας πούμε, να χάσουν δύναμη οι πολιτικές δυνάμεις. Ναι, αλλά δεν υπάρχουν μόνο οι πολιτικές δυνάμεις, υπάρχουν και οι βιομήχανοι. Υπάρχει και ο κ. Δασκαλόπουλος, υπάρχει και ο κ. Μίχαλος. Και δεν είναι πρόσωπα μεμονωμένα, έχουν δύναμη. Αρα, θα έχεις να αντιμετωπίσεις κι αυτούς.

Γι' αυτό λέμε ότι ανοίγει πια το ζήτημα της ανατροπής, μπαίνει το ζήτημα της διεκδίκησης της εξουσίας και στο πολιτικό επίπεδο και στην οικονομία. Οχι μόνο στο πολιτικό επίπεδο. Τι να την κάνεις την εξουσία μόνο στο πολιτικό επίπεδο; Στο πεδίο της οικονομίας τι θα κάνεις; Συμβόλαια, που λέει ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Τσίπρας, ο κ. Αλαβάνος; Συμβόλαια;

Αυτή η φάση ξεκίνησε με το νόμο Σιούφα, πήγε με το νόμο Ρέππα. Και με την ευκαιρία, δεν μπορεί να γίνει αγώνας αποτελεσματικός με τους ρεφορμιστές στην ηγεσία. Ακούω από το πρωί να μιλάει ή ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ή ο πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ, και να λέει: Δε θέλουμε να χάσουμε τις κατακτήσεις μας. Κοιτάξτε να δείτε, αν το έλεγε το '90, πήγαινε και ερχόταν. Δεν μπορεί να λέει στο 2008: Δε θέλω να χάσω τις κατακτήσεις μου. Αφού έχεις χάσει. Κι έχεις χάσει και με νόμους του ΠΑΣΟΚ και με νόμους της Νέας Δημοκρατίας. Και, βέβαια, αυτό είναι η γενικότερη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δηλαδή, εδώ θα πάμε; Να μας τα παίρνουν και να θεωρούμε κατάκτηση ότι δε μας τα έχουν πάρει όλα; Αυτό κάνουν, διαπραγματεύονται πόσα θα χάσουν σε κάθε φάση.

Δε δεχόμαστε πια το σύνθημα «μη μας παίρνετε τις κατακτήσεις». Μπορεί ένας - δυο κλάδοι σε κάποια ζητήματα να έχουν διατηρήσει περισσότερες κατακτήσεις. Αλλά μπορούμε να πηγαίνουμε και να λέμε: Να μη μας πάρει τις κατακτήσεις μας; Δηλαδή, ο νόμος Ρέππα είναι κατάκτηση; Αυτό το κίνημα δε θα έχει κατακτήσεις. Καθαρά πράγματα.

Και με την ευκαιρία, το '99 συμφώνησαν, θεώρησαν βήμα σημαντικό ότι φτιάχτηκε ένας ασφαλιστικός οργανισμός στη ΔΕΗ. Το θεώρησαν βήμα και ράβουν το στόμα τους ότι με αυτόν τον τρόπο η ΔΕΗ παρακράτησε την περιουσία του Ταμείου. Εχασαν 3,5 τρισεκατομμύρια δραχμές. Ναι, έτσι είναι, τους πήραν 3,5 τρισ. δρχ. ή 10 δισ. ευρώ. Εχασαν οι εργαζόμενοι από τα Ταμεία. Αυτό δεν είναι τίποτε; Και το ψήφισαν στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ οι γνωστές τρεις παρατάξεις, εκτός από εμάς, και στη Βουλή τα τρία Κόμματα Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός, εκτός από εμάς.

Θεώρησαν, δηλαδή, ότι έγινε ένας ασφαλιστικός φορέας και έκρυψαν, για να δείξουν τη ΔΕΗ δυναμική, έβαλαν ένα μέρος των αποθεματικών μέσα στο κεφάλαιο της ΔΕΗ. Γιατί; Για να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση και δεν ήταν λογιστική μόνον η εγγραφή αυτή, ήταν πραγματική και ουσιαστική.

Δεν μπορούμε να λέμε «δε θέλουμε να χάσουμε τις κατακτήσεις». Αυτό το σύνθημα είναι λάθος και είναι σκόπιμο. Για ποιες κατακτήσεις, αν μιλήσουμε συνολικά για τους εργαζόμενους; Οι νέοι που δουλεύουν, οι 4ωρίτες, μπορούν να μιλήσουν να μη χάσουν την κατάκτησή τους; Ποια κατάκτηση; Αυτός ο αγώνας δε βοηθά, έτσι όπως διαμορφώνονται τα εισοδήματα, όχι ο κόσμος που παίρνει μέρος, δεν ασκείται πίεση στην κυβέρνηση ουσιαστική. Οταν έρχεται ο νέος νόμος, θα λέμε «μην μας πάρετε τις κατακτήσεις» πάλι;