«Τα στελέχη πάντως της Θεσσαλονίκης ποιούν την νήσσαν, όχι για την εκκλησία αλλά για τον Κωστόπουλο... Ασχολούνται με την Οικονομική Εξόρμηση εν όψει του Συνεδρίου... Ωστόσο υπάρχουν και οι απόψεις...» Φ. Δ.

Αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» στις 12/9/00. Η πρόκληση είναι σαφής. Η Θεσσαλονίκη είναι ακόμη μικρή πόλη και όλοι λίγο πολύ γνωριζόμαστε και επειδή δε θέλουμε να μας συνοδεύει η ρετσινιά ότι κάνουμε την πάπια, σκεφθήκαμε να ασχοληθούμε με τις απόψεις του Μ. Κωστόπουλου.

Η κριτική που ακολουθεί αφορά τις απόψεις του όπως καταγράφτηκαν το τελευταίο διάστημα με συνεντεύξεις, δηλώσεις, σχόλιά του σε διάφορες εφημερίδες. Οπως π.χ. αυτή που έκανε την Παρασκευή 8/9 στη Δράμα, προσκεκλημένος σε προγραμματισμένη εκδήλωση του Εργατικού Κέντρου Δράμας, με συνδιοργανωτή τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δράμας και την ΤΕΔΚ Δράμας όπου του απονεμήθη και τιμητική πλακέτα από το ΕΚΔ. Οι ανά την Ελλάδα εμφανίσεις με τη συνηγορία ΣΥΝ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ δεν είναι αθώες.

Τι υποστηρίζει: « Ηκατάστασηδενείναικαλή,υπάρχουνκαιυποκειμενικέςευθύνες. Δενεννοούμεμόνοεκείνουςπουβλέπουντοσυνδικαλισμόως επάγγελμα ή ως εφαλτήριο για κάποιες ίδιες φιλοδοξίες. Εννοούμε και εκείνους, οι οποίοι είναι οι περισσότεροι, που ενώ εκλέγονται από τους εργαζόμενους σε κρίσιμες στιγμές και για τα ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας, είτε βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τους εργαζόμενους είτε διαλέγουν τον εύκολο δρόμο του αφορισμού, της κούφιας φράσης».

Σχόλιο: Εδώ αντικατοπτρίζεται η αντίληψη του Μ. Κωστόπουλου (Μ. Κ.) για την έννοια της ευθύνης. Οι ευθύνες για την κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα (ε.σ.κ.) σε «κάποιους» γιατί είναι αριβίστες. Το ότι είναι εκφραστές συγκεκριμένης πολιτικής, που είναι η ουσία, μένει στο απυρόβλητο. Δεν έχουμε δηλαδή να κάνουμε με φερέφωνα της συγκεκριμένης πολιτικής, επομένως αν αλλάξουμε πρόσωπα ξεμπερδέψαμε. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, των διαφόρων Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών, που κάνουν πλάτες στην κυβερνητική πολιτική, κατά τον Μ. Κ. είναι απλώς αναντίστοιχη, όχι ενσωματωμένη και ξεπουλημένη, με αποκλειστικές ευθύνες για την κατάσταση στο ε.σ.κ. Δεν είναι μόνο που αποφεύγει επιμελώς να κάνει την παραμικρή κριτική, στις συγκεκριμένες ηγεσίες, τοποθετεί το ζήτημα με τέτοιο τρόπο που τις βγάζει τελείως από το λογαριασμό.

Είναι χαρακτηριστική η διατύπωση που χρησιμοποιεί: «Την απάντηση στο ερώτημα, δε θα τη βρούμε έχοντας στραμμένη την προσοχή μας στη ΓΣΕΕ, τα ΕΚ, τις Ομοσπονδίες. Στο θεμέλιο του σωματείου δεν πάνε καλά τα πράγματα ». Δηλαδή αθώοι οι παραπάνω για την κατάσταση στα σωματεία. Μακριά από μας η αντίληψη ότι δεν υπάρχουν προβλήματα με τη λειτουργία των σωματείων, ότι εμείς οι κομμουνιστές δεν έχουμε ευθύνη να συμβάλουμε, ότι δεν έχουμε αδυναμίες και ελλείψεις να αντιμετωπίσουμε.

Ως γνωστόν το Κόμμα μας στις 10-11 Μάη 1997 πραγματοποίησε πανελλαδική συνδιάσκεψη με θέμα «Για τη δουλιά στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό κίνημα». Για όσα ζητήματα εξέθεσε, με τον τρόπο που παραθέσαμε παραπάνω, ο Μ. Κ., το πανελλαδικό σώμα σημειώνει:

«Μέσα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος έχει μεγαλώσει ο αριθμός εκείνων των στελεχών, καθώς και οι παρεμβάσεις των μηχανισμών που υπηρετούν τη στρατηγική της ενσωμάτωσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα δίκτυα των ΟΚΕ απλώνονται σε περιφερειακό και σε τοπικό επίπεδο και με ποικίλους τρόπους προωθούν τη γραμμή της κοινωνικής συναίνεσης και της ταξικής συνεργασίας. Η γραφειοκρατική ελίτ, που βρίσκεται στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, οι μηχανισμοί του κράτους και της εργοδοσίας έχουν ποικίλους δεσμούς με μεγάλο τμήμα των συνδικαλιστικών στελεχών και μέσω αυτών ασκούν επίδραση στους εργαζόμενους. Στις σημερινές συνθήκες ιδιαίτερη είναι η ευθύνη της ΠΑΣΚΕ που έχει την πλειοψηφία στις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και τα άλλα όργανα (...). Σήμερα έχει υπερωριμάσει η ανάγκη να οξυνθεί ακόμα πιο αποφασιστικά η γραμμή της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας, σαν απαραίτητη προϋπόθεση για τον απεγκλωβισμό των εργαζομένων από την επιρροή τους και την ενίσχυση της γραμμής συσπείρωσης και ανάπτυξης της πάλης. Η αντιπαράθεση και συσπείρωση αποτελούν αναπόσπαστες πλευρές ενός ενιαίου καθήκοντος».

Ερώτημα: Τι σχέση έχουν οι απόψεις του Μ. Κωστόπουλου με τις συλλογικά επεξεργασμένες θέσεις του Κόμματος για τα ίδια θέματα; Καμιά. Από τη μεριά του Κόμματος τα ζητήματα - μπορεί κανείς να διαφωνεί με τις θέσεις αυτές - μπαίνουν συγκεκριμένα, λέγονται με τ' όνομά τους, υπεύθυνοι και αιτίες. Από τη μεριά του Μ. Κ. είναι φανερή η προσπάθεια να μην πούμε τίποτα σχεδόν με τ' όνομά του. Η επιστημονική λενινιστική θέση ότι δεν υπάρχει αλήθεια γενικώς, αλλά η αλήθεια είναι συγκεκριμένη πάει περίπατο.

Ισχυρίζεται ο Μ. Κ.: «Παρεμβαίνουμε γιατί πολιτικές, ταχτικές και μέθοδοι που χρησιμοποιούσαμε στο εργατικό κίνημα για πολλές δεκαετίες τώρα, ακυρώνονται, καταδικάζονται είτε φωναχτά είτε όχι και αυτό, όπως πιστεύουμε, εξυπηρετεί αντικειμενικά το πέρασμα τέτοιων αντεργατικών μέτρων».

Σχόλιο - παρατηρήσεις: Πάλι δε γίνεται συγκεκριμένος. Σε ποια πολιτική, τακτικές και μεθόδους που χρησιμοποιούσαμε αναφέρεται; Εννοεί την τακτική της περιόδου '40-'45-'50 με τον ΕΡΓΑΣ, την συσπείρωση των 114 σωματείων της περιόδου του '60, τη συσπείρωση των ΣΕΔΟ - ΣΑΔΕΟ της μεταπολιτευτικής περιόδου, την τακτική της δημιουργίας της ΕΣΑΚ-Σ, την τακτική της δεκαετίας του '80 στη ΓΣΕΕ και αλλού; Αναφέρεται σε πολιτική τακτική και μεθόδους του παγκόσμιου συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος; «Ακυρώνονται καταδικάζονται, είτε φωναχτά είτε όχι». Πάλι το ίδιο. Από ποιους, δε διευκρινίζεται, δε γίνεται συγκεκριμένο. Τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, των ΕΚ τις έχει ήδη απαλλάξει, την ΠΑΣΚΕ επίσης, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΣΥΝ επίσης. Δε θέλει να γίνεται συγκεκριμένος, το λέει ο ίδιος : «Και πιστέψτε με, δεν τα λέω αυτά για να κάνω κριτική σε κανένα».

Μια αχτίδα φωτός να προσδιορίσουμε αυτούς που κάνουν τη ζημιά διαφαίνεται σε συγκεκριμένες προτάσεις, αναφορές: «Αν αντικαταστήσουμε τη νηφάλια εξέταση της κατάστασης (ο Μ. Κ. νηφάλια την προσεγγίζει;) με το ότι τα πράγματα διορθώνονται με τις ψυχικές διαθέσεις, με το ανέμισμα της κόκκινης σημαιούλας, ότι τα πράγματα διορθώνονται μόνο με τη ρητορεία, ότι θα βρεθεί διέξοδος μόνο με καταγγελίες».

Ως γνωστόν καταγγελίες για τις ευθύνες των ηγεσιών και των άλλων υπευθύνων γίνονται από τους κομμουνιστές. Κόκκινες επίσης σημαίες ανεμίζουν οι κομμουνιστές. Είναι επόμενο και αυταπόδεικτο ότι οι αναφορές αφορούν τις ταξικές δυνάμεις που δρουν και παλεύουν σήμερα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλωστε πουθενά, το αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι, δεν κάνει την παραμικρή αναφορά για την όποια, εν πάση περιπτώσει, δουλιά των κομμουνιστών στο ε.σ.κ., λες και δεν υπάρχουμε πουθενά. Καμιά αναφορά ούτε στην παράταξη της ΕΣΑΚ, ούτε στους συσχετισμούς στα διάφορα σωματεία, ούτε σαν ΠΑΜΕ, ούτε πολύ περισσότερο σαν Κόμμα. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που λόγω της δράσης και της πολιτικής του Κόμματος αρκετοί λένε κάπου - κάπου και καμιά καλή κουβέντα.

Ο Μ. Κ. αποφεύγοντας να γίνεται συγκεκριμένος, αποστασιοποιούμενος από την επεξεργασμένη πολιτική του Κόμματος στο ε.σ.κ., δείχνει να επιδιώκει να βρεθεί υπεράνω ταξικών γραμμών, να επιδιώκει να γίνει οικουμενικός.

Ιδιαίτερα ανήσυχος εμφανίζεται ο Μ. Κ. για τη δομή του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Λέει:

«Δε χρειάζονται καινούρια ταξικούτσικα, επαναστατικούτσικα, καθαρούτσικα συνδικάτα. Αν κάτι χρειάζεται, είναι συνδικαλιστές που δε θα λένε μεγάλες κουβέντες, αλλά θα κάνουν έστω και λίγο έργο. Αυτοί που παίζουν με τέτοια ζητήματα και τελευταία τολμούν να μιλούν και δημόσια για άλλα καθαρά συνδικάτα, επιεικώς κάνουν λάθος».

Σχόλια - παρατηρήσεις: Πάλι τα ίδια. Δε γίνεται συγκεκριμένος. Ποιοι είναι αυτοί; Γιατί δεν τους ονοματίζει; Κάνει εντύπωση και ο τρόπος που εκφράζεται. Αυτός που έχει δικαίωμα να μιλά και μάλιστα δημόσια είναι ο Μ. Κ.! Απόλυτος σεβασμός στη διαφορετική άποψη!

Επανέρχεται και μηδενίζει τελείως την όποια δουλιά των κομμουνιστών συνδικαλιστών, τους τσουβαλιάζει φαίνεται στην κατηγορία αυτών που λένε «μεγάλες κουβέντες». Και δεν κάνουν έστω και λίγο έργο. Η καταδίκη των ταξικών δυνάμεων στο ε.σ.κ. είναι πλήρης και περιλούζονται δεόντως. Ο Μ. Κ. κόπτεται για μια ΓΣΕΕ, ένα ΕΚ, μια Ομοσπονδία κλπ. ενώ δε βρίσκει κουβέντα να πει για το ρόλο των πλειοψηφιών τους σήμερα. Δε βρίσκει κουβέντα για την ανοιχτή εξαγορά από τους κρατικούς και ευρωενωσιακούς μηχανισμούς κλπ. Επιδιώκει μέσα από την αναγόρευση των μορφών συνδικαλιστικής οργάνωσης σε φετίχ να εμποδίσει την αναζήτηση εκείνων των μορφών που σε κάθε φάση υπηρετούν την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, την ενότητα της εργατικής τάξης σε ταξική βάση. Επιδιώκει να αποδυναμώσει τη συσπείρωση που προωθείται μέσα από το ΠΑΜΕ στη σημερινή φάση.

Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι κλειδί και ο βασικός μοχλός για την προώθηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ). Οι εξελίξεις σε αυτό θα είναι καθοριστικές για την προοπτική της γραμμής πάλης. Δεν είναι τυχαίο ούτε συγκυριακό ότι εδώ συγκεντρώνονται τα πυρά εχθρών και «φίλων».

4. Διάφορες αναφορές του, κραδαίνοντας τη ρομφαία της επάρκειας της ιστορικής γνώσης

Είναι πυκνές οι αναφορές του, οι οποίες στοιχειοθετούν αυτό: «... όμως δεν ξέρετε ούτε την αλφαβήτα της ιστορίας και του δικού μας και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος θα τους πούμε, είσαστε εμπρηστές, θύματα του μικροαστισμού σας, δε βλέπετε πέρα από τη μύτη σας, μια επιστροφή στο παρελθόν, μια μελέτη της πείρας του κινήματος, θα έπειθε τον καθένα ότι όσα κάναμε δεν ήταν λάθος (...) όψιμοι επαναστάτες».

Σχόλια - παρατηρήσεις : Πάλι τα ίδια, τίποτα το συγκεκριμένο. Ποιοι είναι οι όψιμοι επαναστάτες, ποιοι τα θύματα του μικροαστισμού, ποιοι είναι οι εμπρηστές, ποιοι δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους; Ποιοι κάνουν πράγματα που δεν ήταν λάθος;

Μια αναδρομή στην ιστορία του εργατικού κινήματος δείχνει ότι γύρω από τον προσανατολισμό, τις μορφές πάλης, ακόμα και τη δομή του ε.σ.κ. πάντα η διαπάλη ήταν πολύ οξυμένη. Ποτέ δεν υπήρξε θέσφατο, φετίχ. Οταν το περιεχόμενο ασφυκτιά, στη δομή η αντίφαση πρέπει να σπάσει και να βρεθεί η μορφή που θα δώσει έκφραση στο περιεχόμενο. Αυτό είναι διαρκώς ζητούμενο και κάθε φορά στην ιστορική εξέλιξη γίνεται συγκεκριμένο μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες. Είναι από τα δύσκολα ζητήματα. Απολυτότητες του τύπου που εισάγει ο Μ. Κ. στη δομή του ε.σ.κ. δεν έχουν θέση. Το ΚΚΕ στην ιστορική του πορεία έδειξε ότι έχει την πείρα, τη λειτουργία, την ωριμότητα, τη συλλογικότητα να αντιμετωπίζει τέτοια ζητήματα. Αυτά δεν «υποκλέπτονται» εν μια νυκτί.

Στις Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο σημειώνεται: «Ταυτόχρονα επιβάλλεται να διερευνηθούν και νέες σκέψεις, ιδέες, προτάσεις, παίρνοντας υπόψη την παγιωμένη αρνητική κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που επικρατεί στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, αξιοποιώντας κάθε θετική πείρα. Να αναζητηθούν νέες μορφές οργάνωσης των εργαζομένων, με βάση τις αλλαγές που έχουν επέλθει στις εργασιακές σχέσεις, στα επαγγέλματα. Απαιτείται επίσης βαθύτερος προβληματισμός, αλλά και πρακτική δράση, για να ενισχυθούν και να στηριχτούν τα κινήματα των ανέργων και νέες μορφές κινημάτων (ανασφάλιστοι, διωκόμενοι για συνδικαλιστική δράση), πρωτοβουλίες για συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα, η πάλη κατά της πολιτικής επιστράτευσης και της ποινικοποίησης των αγώνων».

Υπάρχει κανένας καλόπιστος άνθρωπος που να διαφωνεί ότι τα παραπάνω πρέπει να βρουν και την πρακτική τους έκφραση;

Παρακολουθώντας κανείς τις σκέψεις του Μ. Κ. γύρω από τα ζητήματα του προσανατολισμού του ε.σ.κ. και της οργάνωσής του, σε συνδυασμό με τον τρόπο που ακολουθεί για την προβολή των απόψεών του, διαπιστώνει μια σοβαρή αντίφαση. Η αντίφαση είναι ότι από τη μια είναι τόσο απόλυτος στην υπεράσπιση της δομής του ε.σ.κ., της μορφής δηλαδή του 1-1-1, που δε διστάζει, προκειμένου να τα υπερασπίσει, να παραβιάζει και τις αρχές λειτουργίας του Κόμματος. Στραπατσάρει «εν τοις πράγμασι» οργανωτικές αρχές του Κόμματος, για να υπερασπιστεί την άποψή του.

Θεωρεί άραγε σοβαρότερο ζήτημα την υπεράσπιση της δομής του ε.σ.κ. από την υπεράσπιση της δομής του ίδιου του Κόμματος; Ενδειξη άραγε του βάθους της κατανόησης της επιστημονικής αρχής του Μαρξισμού - Λενινισμού για το τι είναι πρωτεύον και τι δευτερεύον;

Ο Μ. Κ. επαναφέρει με έντονο τρόπο ένα πολυσυζητημένο για το κίνημα ζήτημα, εδώ και πάνω από ένα αιώνα, το ζήτημα δηλαδή της «ενότητας δράσης στο πρόβλημα». Ο τρόπος που τοποθετεί το ζήτημα αφήνει απ' έξω τη διαλεκτική του οικονομικού και πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης για την κοινωνική της απελευθέρωση, αυτή την καρδιά δηλαδή της Μ-Λ επιστήμης.

Ο τρόπος που τοποθετεί το 35ωρο, πέρα απ' όλα τ' άλλα, είναι τελείως αποκομμένος από τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο. Αποκόβει τελείως την πάλη του ε.σ.κ. από την πρόταση του Κόμματος για την οικοδόμηση του ΑΑΔ Μετώπου. Ενώ το ζητούμενο σήμερα είναι: ο ταξικός αντιμονοπωλιακός αντιιμπεριαλιστικός προσανατολισμός δράσης του ε.σ. κινήματος. Καλεί σε μια ενότητα που αντιστοιχεί σε μια εποχή που η εργατική τάξη δεν είχε συνείδηση του εαυτού της σαν τάξης.

Η όλη λογική του θυμίζει ολίγον Μπερνστάιν (η κίνηση είναι το παν κι όχι ο τελικός σκοπός). Αφού λοιπόν όλα είναι βαλτωμένα στο ε.σ. κίνημα, πρέπει να βρεθεί κατά τη γνώμη του ένα ελάχιστο ενότητας και συσπείρωσης για να αρχίσει η κίνηση και στην πορεία βλέπουμε.

Ας παρακολουθήσουμε από πιο κοντά τη σκέψη του Μ. Κ. Φέρνει ως παράδειγμα, μάλιστα κεντρικό σημείο που μπορεί να επιτευχθεί συσπείρωση και κοινή δράση, την πραγματική μείωση του χρόνου εργασίας, που τη θεωρεί και σαν σοβαρό αντίδοτο για την ανεργία. Ισχυρίζεται ότι γενικά όλοι ή οι πιο πολλοί στο ε.σ.κ. υποστηρίζουν αυτό το αίτημα, αλλά το ακυρώνουν με διάφορους τρόπους (βάζοντάς το αφηρημένα, μη κάνοντας τίποτα, βάζοντας προαπαιτούμενα, στολίδια και ερωτηματικά).

Λέει ασύστολα ψέματα και θολώνει τα νερά. Οι ηγεσίες ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΠ, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν υποστηρίζουν καθόλου αυτό. Η στάση τους στο συγκεκριμένο καθορίζεται από τη γενική πολιτική γραμμή που ακολουθούν, συνειδητά, σκόπιμα και αποδεδειγμένα με «κοινωνικούς διαλόγους» και «κοινωνικές συναινέσεις» (για τα οποία ο Μ. Κ. δεν είπε κουβέντα) χρόνια τώρα.

Ομως ο Μ. Κ. «αφελώς» αναρωτιέται ρίχνοντας το ανάθεμα στους καθαρούτσικους: «Θα ήταν κακό, βλαβερό να βάλουμε έστω ένα στόχο το 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο χωρίς να θίγονται τα άλλα δικαιώματα της ε.τ., να παλέψουμε για μέτρα υπέρ των ανέργων, να έχουν κι αυτοί ένα κομμάτι ψωμί και να πάμε μαζί, όλοι μαζί, δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι, το υπογραμμίζω στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις, μιαμέρα της εργατικής τάξης, όπου εκεί διαδηλώνουμε τα αιτήματά μας;».

Συμπέρασμα; Τις ευθύνες έχουν αυτοί που ανεμίζουν κόκκινες σημαιούλες.

Σύμφωνα με τον Μ. Κ. ενότητα δράσης σημαίνει εντοπίζω το πρόβλημα, βλέπω ποιος είναι ο αντίπαλος εντελώς συγκεκριμένα και καθορίζω τις μορφές πάλης. Σήμερα λέει, «αντίπαλος είναι η κυβέρνηση γιατί αυτή ανατρέπει τις εργασιακές σχέσεις, μ' αυτήν θα συγκρουστώ κι όχι με ανεμόμυλους». Ετσι, ισχυρίζεται ότι κλιμακώνεται η λογική ενός εργάτη.

Το θέμα όμως δεν είναι τι μπορεί να καταλάβει από μόνος του ο εργάτης, αλλά τι πρέπει να του αποκαλύπτουν οι ταξικές δυνάμεις για να μπει στη δράση και να μη μείνει σπίτι του, ή τραβήξει πίσω από κάποιες κορόνες της ΔΑΚΕ. Είναι μοναχή της η κυβέρνηση στην επιχείρηση ανατροπής των εργασιακών σχέσεων; Δεν είναι η ΕΕ, δεν είναι άλλα κόμματα που σιγοντάρουν την κυβέρνηση, δεν είναι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που κάνουν πλάτες στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις; Μπορεί να αναπτυχθεί πάλη για τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που βρίσκονται στην καρδιά της πολιτικής σήμερα, αν δε διαμορφώνεται μια έστω θολή, αλλά στοιχειώδης σωστή αντίληψη για τα συμφέροντα και τις πολιτικές που τα δημιουργούν, επομένως και για την κατεύθυνση και τους στόχους της πάλης;

Η ιστορική εμπειρία αυτό ακριβώς δείχνει κι όχι αυτά που ισχυρίζεται ο Μ. Κ. Οταν η ΠΑΣΚΕ συμμετείχε σε ταξικούς αγώνες, το ΠΑΣΟΚ έλεγε «ΕΟΚ κι ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Εξέφραζε, στα λόγια τουλάχιστον, ένα αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό. Ο Μ. Κ. απλουστεύει και εκχυδαΐζει το ζήτημα της ενότητας δράσης της εργατικής τάξης, για να ρίξει τα βάρη σε αυτούς που επιδιώκουν την ενότητα δράσης σε ταξική κατεύθυνση και αντιπαλεύουν την «ενότητα» στην ενσωμάτωση.

Ο Μ. Κ. στην προσπάθεια προφανώς να εκλαϊκεύσει τις απόψεις του εισάγει όρους που συγκαλύπτουν το περιεχόμενο, την ουσία τους, προκαλώντας συγχύσεις. Δε βοηθά δηλαδή στο να κατανοούν οι εργάτες τα πράγματα με το ταξικό τους περιεχόμενο.

Μερικά παραδείγματα: «Από δω είμαστε εμείς οι καθαροί. Κι από κει οι άλλοι οι μαγαρισμένοι (1)». Γιατί άραγε δε θα μπορούσε κανείς να πει ότι υπάρχουν μαγαρισμένοι, όχι εργάτες γενικά, αλλά αυτή η απάνθρωπη καπιταλιστική πολιτική που προωθεί το ΠΑΣΟΚ κατ' εντολή της ΕΕ σε σύμπνοια με την εργοδοσία είναι μαγαρισμένη, με την έννοια ότι προσβάλλει την τιμή και την υπόληψη των εργατών όταν τους αναγκάζουν να ικετεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, να δουλεύουν 18ωρο και να αμείβονται για 4ωρο, όταν προκειμένου να μην απολυθούν καταπίνουν τις καθημερινές προσβολές στους χώρους δουλιάς. Μαγαρισμένοι υπάρχουν, απλά ο Μ. Κ. αποφεύγει να τους ονομάσει, μα πάνω απ' όλα μαγαρισμένη είναι η πολιτική των αστών.

Οταν δεν εμπλέκεσαι, δε συναινείς ποικιλότροπα στη στήριξη, στην προώθηση αυτής της πολιτικής, ναι, είσαι καθαρός. Ο ταξικός διαχωρισμός είναι αντικειμενικός. Αυτή είναι η ουσία. Ο καθένας είναι ελεύθερος να διαλέγει την όχθη που θα σταθεί. Με τους καθαρούς λοιπόν ή με τους μαγαρισμένους; Και για να μη δημιουργούνται συγχύσεις, καλό είναι να βάζουμε το ζήτημα με ταξικούς όρους: με το λαό ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό ή με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό ενάντια στο λαό;

Παραπομπές:

(1) μαγαρίζω: βρωμίζω, μολύνω ηθικά, προσβολή της τιμής, της υπόληψης.

Πηγές:

1) Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο

2) Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ. «Για τη δουλιά του Κόμματος στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα»

3) «Ο Μαρξ κι ο Ενγκελς για την πολιτική», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή». Αθήνα 1988

4) «Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα κατά τη δεκαετία του '40 και τα περιθώρια της πολιτικής», εκδόσεις «Καστανιώτη»

5) «Κομμουνιστική Διεθνής», εκδόσεις Ελεύθερη Ελλάδα 1973

6) Ιστορία του Παγκόσμιου Συνδικαλιστικού Κινήματος, Γουίλιαμ Φόστερ, εκδόσεις «Μόρφωση», Αθήνα 1956

7) Εφημερίδα «Θεσσαλία», συνέντευξη του Μ. Κωστόπουλου, με τίτλο «Είμαι μέλος του ΚΚΕ και κομμουνιστής και κανείς δεν μπορεί να μου τ' αλλάξει».