Η Δανία έχει μια προϊστορία δημοψηφισμάτων για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Το 1992 η πλειοψηφία καταψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, προκαλώντας εμπλοκή στη διαδικασία της εφαρμογής της. Σε δεύτερο δημοψήφισμα, και μετά από σημαντικές αλλαγές αλλά και με έντονη κινδυνολογία, οι Δανοί είπαν το «ναι».

Η επικράτηση του «όχι» στο δημοψήφισμα της 28ης Σεπτέμβρη, όπως εκτιμούν οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα λειτουργήσει ως καταλύτης για την εκδήλωση μιας γενικευμένης δυσαρέσκειας των λαϊκών στρωμάτων για τις επιλογές της ΕΕ.

Η πορεία του ευρώ στις διεθνείς αγορές του χρήματος, η απώλεια του 30% της αξίας του μέσα σε διάστημα 20 μηνών, οδηγεί σε σημαντική επιβάρυνση του εργατικού εισοδήματος. Η δυσαρέσκεια εκφράζεται ακόμη και με τα χαμηλά ποσοστά υποστήριξης στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Στη Γερμανία, το 70% δηλώνει αντίθετο με την καθιέρωση του ευρώ.

Η φρενήρης πορεία της τιμής του πετρελαίου προς τα ύψη προαναγγέλλει έναν σκληρό χειμώνα με αυξημένες δαπάνες για τη θέρμανση, σκληρό πλήγμα για τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς των εργαζομένων. Ηδη οι κινητοποιήσεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης, εξαιτίας κυρίως της τιμής των καυσίμων, συνταράσσουν την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ενας ακόμη παράγοντας που επιδρά στη διαμόρφωση της λαϊκής δυσαρέσκειας είναι και τα σχέδια για την «ομοσπονδία», που κυοφορούνται στην ΕΕ και τη Διακυβερνητική Διάσκεψη. Η εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων από τα κράτη-μέλη στα κοινοτικά όργανα τίθεται ως προϋπόθεση για την «ομοσπονδία». Μια εξέλιξη που συνοδεύεται από την ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου στα μέτωπα των εργασιακών σχέσεων και της κοινωνικής ασφάλισης, αλλά και την ένταση της στρατιωτικοποίησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα, ένα «όχι» στο δημοψήφισμα της Δανίας μπορεί να λειτουργήσει ως σπινθήρας στο ούτως ή άλλως εκρηκτικό μείγμα που δημιουργούν οι συνθήκες.