παραμύθι ν' αρχινήσει.

Κόκκινηκλωστή δεμένη,

στην ανέμητυλιγμένη»

ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ, μισόν και πάνω αιώνα από τώρα, που άγουρα παιδιά, αετοί, γερακίνες και αετόπουλα της ΟΚΝΕ και της ΕΠΟΝ, πολεμούσαν και τραγουδούσαν. Πεινασμένα, ξυπόλυτα παιδιά που όρθωσαν το λιγνό ανάστημά τους στα φασιστοκίνητα άρματα της καταστροφής. Ηταν αυτά που κράτησαν ψηλά την προμηθεϊκή φλόγα της αντίστασης, οι αιματοδότες των αγώνων, για να δέσουν καρπούς οι ελπίδες της λευτεριάς.

στου λαού μας τον αγώνα γίνεται εκδικητής.

σκαρφαλώνουμε πλαγιές.

ΦΕΡΝΟΜΕ τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ.

ως την άκρια της Γης.

«Κόκκινη κλωστή δεμένη...».Ηταν τότε, είναι τώρα. Εκείνοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες σας, μάτωσαν, αλλά δε συμβιβάστηκαν, δε γονάτισαν, δεν προσκύνησαν. Δεν αλώθηκαν και δεν εκπορνεύτηκαν.

Είσαστε εσείς τώρα, παλικάρια της ΚΝΕ, κορίτσια και αγόρια, που συνεχίζετε τον πραγματικό αγώνα «του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού», κατά της νέας βαρβαρότητας. Στα δικά σας και τα δικά μας αχνάρια πατάμε σ' αυτό το χώμα που είναι δικό μας και δικό σας.

«Πολεμάμε και τραγουδάμε», μαζί σας λεβέντες της ΚΝΕ, το νεοφασισμό της νέας αταξίας, για τη συσπείρωση και την ενότητα στη δράση, για την «υπεράσπιση των συμφερόντων και των δικαιωμάτων της νέας γενιάς στη ζωή, στη μόρφωση και στον πολιτισμό», όπως ανέφερε και το δεύτερο άρθρο του Καταστατικού της ΕΠΟΝ.

Πότε θα κάνει ξαστεριά, να φύγουν

τα μολυσμένα σύννεφα που σωρεύονται.