Οι τελευταίες εξελίξεις στο χώρο της Ενέργειας προκάλεσαν έντονο «διάλογο» αυτές τις μέρες, με εκτενή ρεπορτάζ στα ΜΜΕ, άρθρα, αναλύσεις, δηλώσεις αρμοδίων, εκθέσεις οικονομικών σκοπιμοτήτων, αντιπαραθέσεις και ουκ ολίγες γεωπολιτικές θεωρίες. Η βάση όλων αυτών είναι υπαρκτή, σοβαρή και δεδομένη. Η Ενέργεια αποτελεί σε παγκόσμιο επίπεδο πρωτεύον ζήτημα, καθοριστικό για την πορεία των οικονομιών, ζωτικό για την καθημερινότητα δισεκατομμυρίων ανθρώπων, παράγοντας σύγκρουσης και αστάθειας. Οι ενεργειακοί κολοσσοί μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον που ευνοεί τα συμφέροντά τους και προωθεί σημαντικές αναδιαρθρώσεις στον τομέα της ενέργειας, υπολογίζουν σε υπέρογκα κέρδη. Είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τις νέες ενεργειακές διασυνδέσεις, τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, τα νέα συμβόλαια, τις νέες συμμαχίες. Ενας νέος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος για το μοίρασμα των πηγών και των αγορών της ενέργειας, όπως στο Ιράκ.

Στην Ελλάδα, χώρα καταναλώτρια και προσδεμένη στην αντιδραστική πολιτική της ΕΕ για πλήρη ιδιωτικοποίηση των ενεργειακών υποδομών, το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο έσπευσε να κλείσει τις συμμαχίες του και η κυβέρνηση τις συμφωνίες της. Το πανδαιμόνιο δεν άργησε, αφού κοντά στις πολλαπλές επιχειρηματικές διεργασίες, σε συνδυασμό με τις πιέσεις της «αγοράς» για διαφοροποίηση των καυσίμων στην ηλεκτροπαραγωγή, φαίνεται πως θίγεται και το κεφάλαιο «πυρηνική ενέργεια», που οδήγησε στις σχετικές τοποθετήσεις υπουργών της κυβέρνησης.

Ηλεκτροπαραγωγή από λιγνίτη, λιθάνθρακα, φυσικό αέριο, πετρέλαιο, αέρα, νερό και ήλιο, από ενεργειακά φυτά και ...«πράσινο» ουράνιο, όλα στροβιλίζονται στο ρυθμό του κέρδους. Πολιτικοί, κόμματα, αναλυτές, δημοσιογράφοι συγκρούονται και συμφωνούν σε αυτή τη βάση, όπου η Ενέργεια αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα, αντί ως κοινωνικό αγαθό. Οι αντίπαλες δυνάμεις έχουν πάρει θέσεις και οι απόψεις που κονταροχτυπιούνται εκφράζουν στις περισσότερες περιπτώσεις αντικρουόμενα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ωστόσο, όλες οι συζητήσεις περιορίζονται στη λεγόμενη επάρκεια, τη θεωρούμενη ασφάλεια και την ανάγκη ολοκλήρωσης της απελευθερωμένης αγοράς ενέργειας, ενώ η παράλληλη συζήτηση για τον ακριβή ρόλο της χώρας ως διαμετακομιστικού ενεργειακού κέντρου, γεννά υπερβολές και ανεκπλήρωτες προσδοκίες για τα λαϊκά συμφέροντα.

Ενα είναι βέβαιο: Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κανείς τους δε συζητά το κύριο ζήτημα που απασχολεί το λαό. Το θέμα της πραγματικά επαρκούς, καλής και φτηνής ενέργειας. Αντίθετα, οι τοποθετήσεις για την «ανάγκη εξοικονόμησης» που συνδέεται άρρηκτα με νέες ανατιμήσεις των τιμολογίων της ΔΕΗ, πολλαπλασιάζονται. Η εκμετάλλευση της αυξανόμενης περιβαλλοντικής ευαισθησίας για να γίνουν αποδεκτά μέτρα που θα πλήξουν οικονομικά τα λαϊκά νοικοκυριά, αλλά και το ίδιο το περιβάλλον, πληθαίνουν. Η αλήθεια είναι ότι κανείς από όλους αυτούς δεν μπορεί να δώσει λύση προς όφελος του λαού. Μια τέτοια λύση θα παραμέριζε το κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου. Τέτοια λύση είναι η πρόταση του ΚΚΕ για αποκλειστικά δημόσιο, κοινωνικοποιημένο φορέα Ενέργειας, ο οποίος θα αξιοποιήσει κάθε πηγή και μορφή Ενέργειας, κάθε καύσιμο, εγχώριο πρώτ' απ' όλα αλλά και μη, όταν χρειαστεί, προκειμένου να καλύψει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις λαϊκές ανάγκες, προς όφελος και του περιβάλλοντος και της οικονομίας. Αλλά είναι σαφές ότι μια τέτοια λύση απαιτεί και άλλες, ριζικές αλλαγές, απαιτεί διαφορετική πολιτική, άλλη, λαϊκή εξουσία και οικονομία.