Ο δημόσιος τομέας της οικονομίας, ο κοινωνικός πλούτος, παραχωρείται εδώ και δυο δεκαετίες απευθείας στο μεγάλο κεφάλαιο μέσα από τα ιδεολογήματα για «μικρό» και δήθεν «αποτελεσματικό κράτος». Αυτό το «μικρό» κράτος παραμένει βέβαια «μεγάλο», όταν πρόκειται για κατάλυση κοινωνικών, δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών (τρομονόμοι, τρομοκάμερες κλπ.). «Μικρό» το θέλουν όταν αφορά σε μικρότερες κρατικές δαπάνες για τον εργαζόμενο. Είτε «μεγάλο» είτε «μικρό» καπιταλιστικό κράτος σημαίνει σταθερή ενίσχυση και εξυπηρέτηση των στηριγμάτων του συστήματος. Το «μικρό» κράτος δουλεύει υπέρ των λίγων, όπως ακριβώς σε παλιότερες εποχές δούλευε το «μεγάλο κράτος», όταν, για παράδειγμα, επί θείου Καραμανλή το πολιτικό σύστημα κρατικοποιούσε τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, ή επί Αντρέα Παπανδρέου «κοινωνικοποιούσε» τα χρέη των προβληματικών, γιατί αυτό ήταν εκείνη την εποχή το συμφέρον των καπιταλιστών.

*

Οταν μιλάμε για το δημόσιο τομέα, πρέπει να απαντηθούν ορισμένα ερωτήματα:

α) Ποιος και γιατί έχει οδηγήσει στην απαξία το σημερινό δημόσιο τομέα, ποιος ευθύνεται για τη δυσλειτουργία του και ποιος και γιατί λεηλατεί το δημόσιο τομέα;

β) Ποιος χρησιμοποιεί το κράτος, για να εξυπηρετεί τις λεγόμενες μικροκομματικές του επιδιώξεις, ποιος έχει καταστήσει το δημόσιο τομέα σε πολλές περιπτώσεις μη παραγωγικό, αναποτελεσματικό, μη εξυπηρετικό και τελικά για όλ' αυτά εχθρικό για τους εργαζόμενους και το λαό;

*

Η ουσία των προβλημάτων βρίσκεται στο γεγονός ότι προσανατολισμός και αποστολή του δημόσιου τομέα είναι η ενίσχυση, η εξυπηρέτηση και η ικανοποίηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.

Επομένως, οι απαντήσεις για το ποιος έχει τις ευθύνες είναι αυτονόητες. Μέσα από τη σημερινή λειτουργία του δημόσιου τομέα, ο εργαζόμενος υφίσταται μια τεράστια αφαίμαξη, όχι μόνο από την αντιλαϊκή φορολογία, αλλά και χρυσοπληρώνοντας υπηρεσίες που έχει ήδη πληρώσει. Ολες οι υπηρεσίες θεωρούνται πια «ανταποδοτικές»: Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμός, Αθλητισμός, τα πάντα πληρώνονται και τα χρήματα συρρέουν εμμέσως στους ιδιώτες.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ τι κάνουν; Ξεπουλώντας οργανισμούς, επιχειρήσεις και υπηρεσίες, θέλουν τα λεφτά που πληρώνει ο λαός να πηγαίνουν πλέον άμεσα και όχι έμμεσα στους καπιταλιστές, για τις ίδιες και ακόμα χειρότερες υπηρεσίες. Εν ολίγοις, αυτό που στην ουσία επιδιώκεται, στο όνομα της «ανταγωνιστικότερης», «καλύτερης», «αποκεντρωμένης» και με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια λειτουργία της αγοράς κράτους, είναι ένα κράτος «βελτιωμένο» αφ' ενός σε ό,τι αφορά τις «μπίζνες» των λίγων και αφετέρου σε ό,τι αφορά στις λιγότερες αντιστάσεις που συναντά η εκάστοτε κυβέρνηση για την πιο αποτελεσματική και ανώδυνη εφαρμογή της αντιλαϊκής της πολιτικής.

*

Οταν, λοιπόν, λέμε «όχι» στο ξεπούλημα, επ' ουδενί σημαίνει ότι ο εργαζόμενος είναι ευχαριστημένος από τον υπάρχοντα δημόσιο τομέα. Το «όχι» στην ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, της ΔΕΗ κλπ., επ' ουδενί σημαίνει υπεράσπιση του σημερινού ΟΤΕ, της σημερινής ΔΕΗ κλπ.

Ο δημόσιος τομέας που χρειάζονται οι εργαζόμενοι είναι ένας άλλος, ολότελα διαφορετικός από το σημερινό, δημόσιος τομέας. Αναβαθμισμένος, εκδημοκρατισμένος, αποτελεσματικός, με την πλήρη παραγωγική αξιοποίηση όλου του δυναμικού του, επιστημονικού, τεχνικού, εργατικού και διοικητικού να είναι κοινωνική ιδιοκτησία.

Μιλάμε για ένα δημόσιο τομέα, ο οποίος θα υπηρετεί τον εργαζόμενο, τον άνθρωπο της δουλειάς, θα λειτουργεί με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών στις επικοινωνίες, στην ενέργεια, στις μεταφορές κλπ., θα έχει στο κέντρο της προσοχής του το συλλογικό κοινωνικό συμφέρον και όχι το ίδιον όφελος του ιδιώτη «επενδυτή».

Μιλάμε για ένα δημόσιο τομέα που δε θα λεηλατείται από τους πολιτικούς διαχειριστές του κεφαλαίου, και που φυσικά δε θα έχει σχέση με τον (δημόσιο ή ιδιωτικό) ΟΤΕ των μεγαλοπρομηθευτών του, με τη (δημόσια ή ιδιωτική) ΔΕΗ των μεγαλοεργολάβων, με τα (δημόσια ή ιδιωτικά) Ελληνικά Πετρέλαια του Βαρδινογιάννη και του Λάτση.

*

Η πάλη, επομένως, ενάντια στο ξεπούλημα των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας για την οικονομία και την άμυνα της χώρας, στις τηλεπικοινωνίες, στην ενέργεια, στις μεταφορές, στις υποδομές, είναι πλευρά του αγώνα για έναν πραγματικά δημόσιο τομέα, που θα ανήκει 100% στο κράτος. Οχι, φυσικά, στο σημερινό κράτος των καπιταλιστών και των Γερμανών ή Ελλήνων «μανατζαρέων», όχι στο κράτος που αναγνωρίζει δικαιοδοσία μόνο στο 33% του δημόσιου πλούτου (όπως λέει το ΠΑΣΟΚ) ή στο 51% (όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ), αλλά στο κράτος της εργατικής τάξης. Πρόκειται για καρπό που θα ανθίσει σε μια Ελλάδα με λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Πρόκειται για τη σπορά ενός αγώνα που αρχίζει και δεν μπορεί παρά να έχει ξεκάθαρη την προοπτική του, από σήμερα.