«Η εργατική τάξη φαίνεται πως επιστρέφει στο προσκήνιο της ιστορίας - ή τουλάχιστον η έκφραση "εργατική τάξη". Εδώ και πολλές δεκαετίες, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν τόσο άσχημα όσο σήμερα, ειδικοί και ακαδημαϊκοί υποστήριζαν πως η κοινωνία στις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες αποτελούνταν κυρίως από μια μεγάλη αστική τάξη που επεκτεινόταν ολοένα και ανέβαινε στην κοινωνική κλίμακα. Υποστήριζαν επίσης πως η έννοια της εργατικής τάξης είχε πια ξεπεραστεί. Η έκφραση "εργατική τάξη" έμοιαζε να είχε καταποντιστεί μέσα σε μια μαύρη τρύπα της μνήμης, από όπου οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού την ανέσυραν μόνο όποτε ήθελαν να επισείσουν το φάντασμα του ταξικού πολέμου. Προτιμούσαν την έκφραση "μεσαίες τάξεις"».

«Γιατί άραγε η εργατική τάξη ξαναμπαίνει ξαφνικά στη ζωή μας; Επειδή, όπως εξηγούν οικονομολόγοι όπως ο Πολ Κρούγκμαν, οι πιέσεις που ασκεί η οικονομική κρίση στη μεσαία τάξη την υποβιβάζουν συνεχώς στην κοινωνική κλίμακα, ισοπεδώνοντάς την προς τα κάτω. Αθελά τους, τα μέλη της μεσαίας τάξης έχουν έτσι την "ευκαιρία" να γνωρίσουν το κοινωνικό υπόγειο όπου κατοικούσε πάντα η εργατική τάξη και να συμμεριστούν την αθλιότητά της».

«Αυτό που λέει ο Τόμας Φρανκ στο βιβλίο του "Γιατί οι φτωχοί ψηφίζουν τη Δεξιά;", ότι δηλαδή οι εργάτες ψηφίζουν αντίθετα με τα οικονομικά τους συμφέροντα, δεν είναι κάτι αιώνιο κι απαράλλαχτο. Οι κινητοποιήσεις τους στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία δείχνουν πως δεν επιστρέφουν πια σαν ένα φάντασμα, αλλά σαν μια δύναμη με σάρκα και οστά».

(τα αποσπάσματα είναι από τους «Δρόμους» του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).