• Με το πρόσχημα της κατοχύρωσης δήθεν «ίσων δικαιωμάτων» στους εργαζόμενους που απασχολούνται σε εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων - οδηγία {COM (2002) 701} - στην οποία συμφώνησαν οι υπουργοί Εργασίας της ΕΕ στις 9-10 Ιούνη, αναγνωρίζεται κατηγορηματικά η λειτουργία και η δράση των δουλεμπορικών γραφείων, τα οποία ονομάζει με τον παραπλανητικό τίτλο «εταιρείες προσωρινής απασχόλησης» (άρθρο 2), και τους αναθέτει ρόλο στην «ανάπτυξη ευέλικτων μορφών απασχόλησης». Και δε σταματά εκεί. Απαιτεί ουσιαστικά από τα κράτη - μέλη να απαγορεύουν κάθε εμπόδιο στη σύσταση και τη δράση τέτοιων δουλεμπορικών γραφείων. Υποχρεώνει και ασκεί πίεση ακόμη και στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, που έχουν πετύχει την απαγόρευση τέτοιων εταιρειών μέσα από Συλλογικές Συμβάσεις, να επανεξετάσουν την απαγόρευση και να επιτρέψουν τελικά τη λειτουργία τους (άρθρο 4).
• Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για το ότι πρόκειται για μια επαίσχυντη προσπάθεια νομιμοποίησης των δουλεμπορικών εταιρειών, τους αναγνωρίζει ως άθικτο το δικαίωμά τους να «λαμβάνουν εύλογο αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες που παρέχουν στον έμμεσο εργοδότη όσον αφορά την τοποθέτηση, την πρόσληψη και την κατάρτιση των προσωρινά απασχολουμένων» (άρθρο 6 παρ. 2), τα λύτρα δηλαδή για το δουλεμπόριο.
• Αναγνωρίζει λοιπόν στα δουλεμπορικά γραφεία την ιδιότητα του εργοδότη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο πραγματικός εργοδότης των εργαζομένων αυτών, που τον ονομάζει ψευδεπίγραφα «έμμεσο εργοδότη», απαλλάσσεται από κάθε ευθύνη και κάθε υποχρέωση απέναντι στους εργαζόμενούς του, αφού αυτοί θεωρούνται εργαζόμενοι της δουλεμπορικής εταιρείας - φάντασμα, που μόνο στα χαρτιά απασχολεί προσωπικό. Ετσι, οι εργοδότες μπορούν να απαλλάσσονται από την τήρηση των υποχρεώσεων που επιβάλλονται από την εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία (π.χ. ασφαλιστικές εισφορές), αλλά και από κάθε ευθύνη, όπως π.χ. αποζημιώσεις για εργατικά ατυχήματα.

Οσο για την κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων, αυτή δεν αποτελεί παρά το πρόσχημα για τη νομιμοποίηση και θεσμοθέτηση των δουλεμπορικών εταιρειών και την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα η οδηγία δεν κατοχυρώνει δικαιώματα για τους εργαζόμενους - θύματα των δουλεμπόρων, αλλά αντίθετα την εξαίρεσή τους από τα δικαιώματα.

Ετσι, τα κράτη - μέλη μπορούν να εξαιρούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων αυτών (συντάξεις, παροχές ασθενείας - άρθρο 5 παρ. 4), ακόμη και το δικαίωμα της ίσης αμοιβής για ίση εργασία, εάν η δουλεμπορική εταιρεία δίνει στους εργαζόμενους αυτούς κάποια ψίχουλα που θα ονομάζει μισθό, όσο χρόνο θα μεσολαβεί ανάμεσα στην «ενοικίασή» τους σε διάφορους εργοδότες (άρθρο 5 παρ. 2).

Μάλιστα, δίνει τη δυνατότητα στις δουλεμπορικές εταιρείες να συνάπτουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με τους εργαζόμενους (ΣΣΕ που μόνο στα χαρτιά θα είναι τέτοιες, αφού δεν μπορεί να γίνεται στα σοβαρά λόγος για πραγματικές συνδικαλιστικές οργανώσεις που θα εκφράζουν τους εργαζόμενους - θύματα των δουλεμπόρων), που μπορούν να ρυθμίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων με όποιο τρόπο θέλουν, δηλαδή στο κατώτατο δυνατό επίπεδο.

H δήθεν κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων αποδεικνύεται κατοχύρωση των δουλεμπορικών εταιρειών, της νομιμοποίησης και αναγνώρισης της ασυδοσίας του κεφαλαίου να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους - θύματα των εταιρειών αυτών, χωρίς να τους αναγνωρίζει στην πραγματικότητα κανένα απολύτως δικαίωμα.