«Επίορκοι» κρατικοί ταγοί, χρηματιστές της «φούσκας», παραδικαστικό, «νέα και παλιά τζάκια», κότερα, «νταβατζήδες», Βαβύληδες, «επενδυτές», «κυκλώματα», «Ζήμενς». Και στη μέση: Ενα πολιτικό σύστημα που υποδύεται το φορέα της κάθαρσης. Που ρητορεύει κατά της διαφθοράς. Που, τελικά, «προΐσταται» (σ.σ.: «εγώ απλώς προήδρευα» κατά τη ρήση του Αντρέα Παπανδρέου) ενός δημόσιου βίου, που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, όλο και σε κάποιο «μπουμπούκι» θα πέσεις επάνω.

*

Η ιστορία των αποστημάτων του συστήματος είναι ταυτόχρονα και μια ιστορία κουκουλώματος των βαθύτερων αιτίων που τα γεννά.

Οι απολογητές της σήψης ισχυρίζονται ότι η διαφθορά είναι μια «παρέκκλιση» και όχι ο κανόνας. Οτι συνιστά φαινόμενο «επίκτητο» και όχι εγγενές. Οτι πρόκειται για κάποια «δυσλειτουργία» και όχι για δομικό στοιχείο του συστήματός τους. Μα, όμως, αν πρόκειται για «στιγμιαίο» καπιταλιστικό ατόπημα, τότε πού οφείλεται η διάρκειά του; Πώς εξηγείται η μονιμότητά του, το αέναο της ύπαρξής του; Αν πρόκειται για «ασθένεια» ενός κατά τα άλλα υγιούς οργανισμού, τότε γιατί οτιδήποτε έχουν παρουσιάσει σαν «αντιβίωση» δεν πιάνει στον ασθενή;

Διότι, απλούστατα, σάπιο και άρρωστο είναι εξ ολοκλήρου το οικονομικό και πολιτικό τους οικοδόμημα, από τα γεννοφάσκια του. Γιατί ζει και υπάρχει, παράγοντας και αναπαράγοντας τη διαφθορά. Την παράγει και την αναπαράγει ως ιδεολογία (τα πάντα για τον ιδιώτη), την παράγει και την αναπαράγει ως οικονομία (τα πάντα για το κέρδος), την παράγει και την αναπαράγει ως πολιτική (τα πάντα για το ατομικό όφελος).

*

Η διαφθορά αναπτύσσεται στο έδαφος ενός πολιτικο-οικονομικού μοντέλου που έχει για σημαία του το «όλοι (οι πολλοί) για έναν (τον κεφαλαιοκράτη) και ο καθένας για την πάρτη του».

Η διαφθορά τους υπάρχει, οι «Πανάγοι» τους και οι «κουμπάροι» τους υπάρχουν, τα «παπαγαλάκια» του Χρηματιστηρίου και οι θαμώνες στα «κότερα» υπάρχουν, οι διαχειριστές των «μαύρων ταμείων» των πολυεθνικών υπάρχουν και δρουν, ανεξάρτητα αν ο διαχειριστής είναι πότε γαλάζιος και πότε πράσινος.

*

Είτε με τους γαλάζιους είτε με τους πράσινους, το παιχνίδι παίζεται με τους ίδιους κανόνες:

Οι τράπεζες λεηλατούν τον πολίτη, δηλαδή «κλέβουν». Οι εργολάβοι επιβάλλουν λεόντειες για το δημόσιο συμφέρον συμβάσεις, δηλαδή «κλέβουν». Οι εφοπλιστές αισχροκερδούν στοιβάζοντας σαν τα ζώα στα «σαπάκια» τους ένα ολόκληρο λαό, δηλαδή «κλέβουν». Οι μεσάζοντες απομυζούν απίθανο αντιμίσθιο για τις «υπηρεσίες» τους, δηλαδή «κλέβουν». Οι βιομήχανοι αυξάνουν τα κέρδη τους στα τρόφιμα κατά 278%, δηλαδή «κλέβουν».

Αλλά, όλα κι όλα: «Το κάνουν νόμιμα»! Με χαρτιά, με σφραγίδες, με αποφάσεις της Βουλής και των κυβερνώντων. Ε, αυτό ακριβώς λέμε και μεις! Αφού «κλέβουν» στα νόμιμα, σκεφτείτε τι κάνουν παράνομα! Οταν ακρογωνιαίος λίθος της οικονομίας τους είναι η εκμετάλλευση και το ίδιον όφελος, όταν όλα υποτάσσονται στο κέρδος, το ατομικό, το ιδιωτικό, το ιδιοτελές κέρδος κι όταν όλα αυτά γίνονται στο φως της μέρας, δε χρειάζεται πολλή φαντασία για το τι συμβαίνει όταν πέφτει η «νύχτα». Τότε, μόλις «σκοτεινιάσει», η ιδιοτέλεια και ο ατομισμός παραδίδουν τη σκυτάλη στα «αδελφάκια» τους: Τη μίζα, την αρπαχτή, τη διαπλοκή, τη λαδιά και την κομπίνα.