Επίσημη πρώτη χτες για τη Γαλλία στην προεδρία της ΕΕ, εν μέσω μιας νέας περιόδου πολιτικής κρίσης για την Ευρώπη των «27». Μία κρίση που προκλήθηκε από το ιρλανδικό «ΟΧΙ» στη Συνθήκη της Λισαβόνας, αποδεικνύοντας για ακόμα μία φορά τη δυσπιστία των λαών της Ευρώπης στους ευρωενωσιακούς θεσμούς, που δρουν με βάση τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, οδηγώντας σε καταστρατήγηση και κατάργηση βασικών ελευθεριών και δικαιωμάτων και ενισχύεται καθημερινά από την οξυμένη οικονομική κρίση, που πλήττει και τους «27».

Η γαλλική προεδρία έχει θέσει τέσσερις βασικούς στόχους για την εξάμηνη θητεία της, που λήγει στις 31 Δεκέμβρη 2008: Την ενέργεια και τις κλιματικές αλλαγές, τα μεταναστευτικά ζητήματα, την Κοινή Αγροτική Πολιτική και την ασφάλεια και την άμυνα. Ακόμα, όπως σημειώνεται, θα αναλάβει δράση και για τα υπόλοιπα σημαντικά ζητήματα της Ενωσης, όπως η οικονομία, η κοινωνία, ο πολιτισμός και η παγκοσμιοποίηση.

Στο κείμενο της προεδρίας υποστηρίζεται ότι η Ευρώπη πρέπει να γίνει ένα μοντέλο κοινωνικής, οικολογικής και ισχυρής οικονομικής ανάπτυξης και ορίζεται ως μέσο πραγματοποίησης αυτών των στόχων η στρατηγική της Λισαβόνας, «που αποτελεί την απάντηση στην παγκοσμιοποίηση»... Σε αυτό το κεφάλαιο περιλαμβάνεται και η ενεργειακή επάρκεια της Ενωσης, η οποία συνδέεται άμεσα και με την εξωτερική πολιτική, αλλά και το περιβάλλον.

Παράλληλα υπογραμμίζεται ο ρόλος της flexicurity - «ευελιξίας και ασφάλειας» - στην υλοποίηση της στρατηγικής της Λισαβόνας, αλλά και της οδηγίας για το χρόνο εργασίας, που στην πραγματικότητα δεν οικοδομούν, αντίθετα αποδομούν τις εργασιακές σχέσεις και καταργούν τα εργασιακά δικαιώματα και τις μέχρι σήμερα κατακτήσεις, μετατρέποντας τη δουλειά σε «απασχόληση» και εγκαθιδρύοντας έναν εργασιακό μεσαίωνα. Προβλέπεται ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, ισχυροποίηση της οικονομίας και των αγορών, εις βάρος των εργαζομένων.

Σημαντική είναι και η αναφορά στο πρόγραμμα στη μετανάστευση και στον τομέα ελευθεριών, ασφάλειας και δικαιοσύνης, όπου υιοθετούνται οι αποφάσεις του Συμβουλίου Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων, περί μετανάστευσης και ασύλου, με αίτημα ενοποίησης της πολιτικής των «27» στους εν λόγω τομείς, προσβλέποντας σε μία ακόμα αντιδραστικότερη ΕΕ - φρούριο.

Ακολουθεί το κεφάλαιο περί του ενισχυμένου ρόλου της ΕΕ στη διεθνή σκηνή, στο οποίο κυριαρχούν η στρατηγική «ασφάλειας και άμυνας», με ιδιαίτερη έμφαση στη στρατικοποίηση της ΕΕ και την ενίσχυση του ρόλου της ως ιμπεριαλιστικού οργανισμού. Εδώ θίγεται και το ζήτημα της «αντιμετώπισης κρίσεων και καταστροφών», καθώς επισημαίνεται ότι η ΕΕ πρέπει να είναι ικανή και καλύτερα οργανωμένη ώστε να μπορεί να επεμβαίνει αναπτύσσοντας όλη την γκάμα στρατιωτικών και πολιτικών επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένης της γρήγορης αντίδρασης»... Δε λείπει φυσικά και η αναφορά στην «ανάγκη της ΕΕ να αντιμετωπίζει τις τρομοκρατικές απειλές και επιθέσεις»... Σε αυτά προστίθεται και η στρατηγική αλληλεγγύης, που θα δώσει δυνατότητα στην Ενωση να δράσει και να εκμεταλλευτεί όσους «τεθούν υπό την προστασία της».

Ο Γάλλος Πρόεδρος και από χτες προεδρεύων της ΕΕ, Νικολά Σαρκοζί, σε τηλεοπτική του συνέντευξη, ενόψει της ανάληψης των καθηκόντων του, υποστήριξε ότι «έγιναν λάθη στην ανοικοδόμηση της Ευρώπης», λέγοντας ότι «θα πρέπει να γίνουν εκ βάθρων αλλαγές, με βασικό στόχο την προστασία των Ευρωπαίων πολιτών», καθώς υπάρχει χάσμα μεταξύ Ευρωπαίων πολιτών και Ευρωπαίων ηγετών και όπως είπε «τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Η Ευρώπη προκαλεί ανησυχίες και ακόμα χειρότερα, βλέπω ότι οι πολίτες θεωρούν όλο και περισσότερο ότι είναι καλύτερα προστατευμένοι σε εθνικό επίπεδο από ό,τι σε ευρωπαϊκό». Ενώ αναγνώρισε «στροφή προς τα πίσω στην ΕΕ».

Ο Ν. Σαρκοζί επανέλαβε τη σημασία της Συνθήκης της Λισαβόνας, αφήνοντας να διαφανεί ότι θα γίνουν προσπάθειες να διασκεδαστεί και να προσπεραστεί ο σκόπελος του δημοψηφίσματος αυτού.

Εν τω μεταξύ η Γαλλία αναμένεται να ξεκινήσει συνομιλίες και με την πολωνική κυβέρνηση, για να αναζητηθεί διέξοδος για την άρνηση του προέδρου της χώρας Λεχ Κατσίνσκι να επικυρώσει τη Συνθήκη της Λισαβόνας.

Στη Γερμανία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χορστ Κέλερ, αρνήθηκε να υπογράψει τη Συνθήκη της Λισαβόνας, ανταποκρινόμενος στο αίτημα του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Καρλσρούης, όπου έχουν κατατεθεί προσφυγές εναντίον του κειμένου, που ζητούν το πάγωμα και τη μη υπογραφή του. Αποτέλεσμα να παγώσει η επικύρωση της Συνθήκης στη Γερμανία, παρά το γεγονός ότι εγκρίθηκε και στα δύο κοινοβουλευτικά σώματα της χώρας.