Του Τάσσου Αναστασίου από τα «ΝΕΑ»

Λείπουν οι δύσκολες κουβέντες. Οτι όλο αυτό είναι βία σε βάρος των από κάτω. Που θα φέρει κι άλλη βία, πάντα σε βάρος των από κάτω. Κι αυτή η βία αντιμετωπίζεται - από τους από κάτω - μόνον όταν συνειδητοποιούν τη δύναμή τους να την αντιμετωπίσουν. Με την ίδια βία που χρησιμοποιούν οι από πάνω. Οταν δεν εκχωρούν σε κανένα Κοινοβούλιο δικαιώματα, όταν δε συμμερίζονται την άποψη ότι στον καιρό της κρίσης δε μιλάς για αυξήσεις στους μισθούς.

Οταν, αντίθετα μ' ό,τι συμβουλεύουν οι αστοί, ακριβώς τώρα, πρέπει οι εργάτες να ζητήσουν τα περισσότερα, που θα είναι πάντα τα ελάχιστα όσο οι σχέσεις παραγωγής είναι καπιταλιστικές.

Γιατί χρήμα υπάρχει. Κι αυτό το χρήμα, που δήθεν χάνεται στον καιρό της κρίσης, έχει παραχθεί από εργάτες. Από εκείνο το ένα και μοναδικό προϊόν που παράγει πρόσθετη αξία η χρήση του: Την εργατική δύναμη.

Αυτήν την αξία, λοιπόν, που βρίσκεται στην παραγωγή, τη χρειάζεται η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής για να αποσπά την υπεραξία. Που εμφανίζεται στην αγορά σε εμπόρευμα που μετατρέπεται σε χρήμα, που αλλάζει τσέπες, που γίνεται επένδυση. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αξία που παράγει η εργατική δύναμη πρέπει να ανήκει στους παραγωγούς της.

Είναι πρόσθετη αξία που δημιουργήθηκε στην ίδια την παραγωγή κι εμφανίζεται σαν κέρδος, δήθεν αποτέλεσμα της καπατσοσύνης του εκμεταλλευτή που πιάνει χώμα και γίνεται χρυσάφι.

Το χρυσάφι, όμως, είναι χώμα, αν δεν αυγαταίνει. Αλλιώς οι καπιταλιστές δε θα κάνανε επενδύσεις, θα το βάζανε απλά στο σεντούκι. Κανένας, όμως, δεν κρατά το χρήμα στο σεντούκι. Αυτό το κάνουν οι φτωχοί, που νομίζουν πως άμα έχουνε φυλαγμένο ένα ευρώ αυτό έχει την ίδια αξία και αύριο.

Το κέρδος, λοιπόν, για να επιστρέψουμε στο βασικό, πρέπει να αυγατίσει, αλλά δεν μπορεί πάντα, γιατί η υπερπαραγωγή - δηλαδή η παραγωγή παραπάνω απ' όσο μπορεί να καταναλώσει η καπιταλιστική κοινωνία, και είναι τέτοια η παραγωγή επειδή είναι άναρχη - καλύπτει τη ζήτηση.

Ετσι έχουνε κρίση οι καπιταλιστές. Δε χάνουν χρήμα, χάνουν αξία από το χρήμα που δεν μπορούν να επενδύσουν εκεί ακριβώς που θα τους φέρει μεγαλύτερο κέρδος.

Αυτό είναι πρόβλημα για το κεφάλαιο, δεν είναι πρόβλημα για τους εργάτες, που στη συνείδησή τους είναι ακόμα μακριά από το να ζήσουν χωρίς τους καπιταλιστές, αλλά μπορούν να ζητήσουν καλύτερους μισθούς, δωρεάν Υγεία, Παιδεία, δωρεάν κατοικία - ειδικά γι' αυτό μπορούν να αξιώσουν παραγραφή όλων των χρεών για κατοικία, γιατί είναι δικαίωμα κι όχι ευκαιρία της τράπεζας να πλουτίσει.

Καμιά αγωνία, λοιπόν, για την κρίση. Εκτός από μία: Για το πώς οι εργάτες κατά κύριο λόγο, κι από κοντά τα φτωχομεσαία λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, θα δουν σ' αυτήν την κρίση ότι ο αντίπαλος είναι το κεφάλαιο και όπλο τους το κόμμα τους, στο προκείμενο το ΚΚΕ, που γεννήθηκε ακριβώς για να αντιμετωπίσει, να καταργήσει, τους κεφαλαιοκράτες.

Υπάρχει, βέβαια, ένα εμπόδιο: Πώς να κρατήσεις καθαρό το σπίτι, αν δεν έχεις καθαρίσει την αυλή έξω απ' αυτό;

Κι είναι πολλά τα σκουπίδια στην αυλή.

Η οικονομική σκέψη των καπιταλιστών στην εποχή του ιμπεριαλισμού δεν είναι πρωτόγονη. Αντίθετα, είναι η σκέψη που αντιστοιχεί στις ανάγκες του συστήματος. Δεν είναι εκκλησία (στη λαϊκή της αποδοχή) ο καπιταλισμός. Οποιος περιμένει να λειτουργήσει με όρους αυτοσυντήρησης το σύστημα, σπέρνει παραμύθια επειδή βλέπει τον εαυτό του σε κάποια γωνιά να επιβιώνει γλείφοντας τα υπόλοιπα μιας κλεμμένης υπεραξίας.

Δεν πρέπει να υπάρχει εργάτης, που να κλαίει για τον καπιταλισμό. Μπορεί να χάσκει από τα νούμερα που κυκλοφορούν. Μπορεί τρομοκρατημένος να σκύψει κι άλλο το κεφάλι, αλλά δεν μπορεί να κλαίει γιατί ο Αμπράμοβιτς «έχασε» 300 δισ. δολάρια στις ΗΠΑ, που είχε αρπάξει στη Ρωσία.

Ο εργάτης έχει ανάγκη να βλέπει όρθιο πλάι του το πολιτικό υποκείμενο της αλλαγής - ανατροπής. Στάθηκε δίπλα στο Κόμμα σε δύσκολους καιρούς, γιατί ήξερε πως εκεί είναι η απαντοχή. Σήμερα που οι καιροί επιβάλλουν στους εργάτες να συσπειρωθούν γύρω από το κόμμα τους και το Κόμμα τους σαλπίζει αντεπίθεση, έρχονται οι ομοτράπεζοι του κάθε Σημίτη να διαπιστώσουν έλλειψη πολιτικού υποκειμένου. Λένε, δηλαδή, στον εργάτη ότι δεν έχει κόμμα να τον εκφράσει. Οχι, μέρος του μηχανισμού της αστικής τάξης είναι, και μάλιστα στην πρώτη γραμμή της επίθεσης, για να παραμείνουν οι εργάτες υποταγμένοι.