Του ΠΑΝΟΥ από τον «Οδηγητή»

Εφιάλτης! Αν και τα χτεσινά γραπτά προς το πανηγύρι φέρνουν. Κατά το γνωστό «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα».

Πάμε γι' άλλα: Η κρίση κρίση και ο νόμος νόμος. Οι εισαγγελείς στη θέση τους, το ίδιο και κάτι διευθυντές σχολείων και καθηγητές, που, αντί να μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα, εφαρμόζουν το νόμο. Οι αποβολές πέφτουν σύννεφο, το ίδιο και οι κλήσεις "διά υπόθεσή σας" στην Ασφάλεια. Κι όλα αυτά με μια νομολογία δικομματική (των γνωστών δυο), για να μην ξεχνάμε τι σημαίνει ταξικό κράτος.

Γράψαμε «κρίση» και μας πιάσαν τα δάκρυα. Διαβάζεις τα κείμενά τους και τρελαίνεσαι. Πώς τον αντέχουν τόσο πόνο, τόσο καημό.

Εντάξει, του Μητσοτάκη ο πόνος δεν έχει να κάνει με ευαισθησίες, απλή ταξική συνείδηση είναι, που λέει καλές οι πολιτικές διαφορές, καλύτερη η εξυπηρέτηση των συμφερόντων μας, διά ταύτα ΠΑΣΟΚ.

Αλλά, του αλλουνού; Του εκδότη που μέχρι χτες έπινε νερό στο όνομα της ΝΔ; Γνήσιος πόνος. Βλέπει γύρω του τον τόπο να καίγεται και δεν μπορεί παρά να ενώσει τη φωνή του με τους κατατρεγμένους. Ούτε ο Βγενόπουλος δεν τα λέει τόσο ωραία.

Να σωθεί ο τόπος! Κι ως γνωστόν τόπος που κινδυνεύουν οι τράπεζές του είναι σκέτη καταστροφή. Υπέρβαση τώρα! Με συναίνεση κι ενότητα.

Γιατί τα πράγματα πάνε απ' το κακό στο χειρότερο. Πάνω που έστυψαν το μυαλό τους οι καλυτερότεροι του τόπου να βρούνε λύση ( ο ένας πρότεινε κρατικοποίηση μιας τράπεζας, γιατί μια, τρεις λέω εγώ, απαντά ο άλλος), ήρθε η ΕΕ και λέει κομμένες οι ευελιξίες και τα κομμουνιστικά που ξέρετε. Στράφι οι προτάσεις του Παπανδρέου για την έξοδο από την κρίση; Κι εκείνος ο Τσίπρας; Θα πεθάνει στη μοναξιά του, αφού, ως γνωστόν, η μοναξιά ήταν πάντα κάτι πιο άμεσο από τον ιμπεριαλισμό;

Και δε λέει να ξημερώσει, να βλέπουμε από πού θα μας έρθει η σφαλιάρα.

* (ο στίχος του Μπρεχτ από «το τραγούδι της σούπας (το τραγούδι της διεξόδου)» στον «Οδηγητή» που κυκλοφορεί).