Κυριακή 16 Νοέμβρη 2008
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 12
18ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ
Μεγάλο το ενδιαφέρον και πλούσια συζήτηση στο Περιστέρι

Αποσπάσματα της συζήτησης με την Αλέκα Παπαρήγα κατά την παρουσίαση των Θέσεων της ΚΕ την περασμένη Κυριακή

Σε μεγάλη συγκέντρωση μελών και φίλων του Κόμματος στο Περιστέρι παρουσίασε τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 18ο Συνέδριο η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα. Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν αποκαλυπτική του ενδιαφέροντος που προκαλούν στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα οι Θέσεις του Κόμματος. Παραθέτουμε, στη συνέχεια, αναλυτικά αποσπάσματα από αυτή τη συζήτηση.

-- Συντρόφισσα, ήθελα να κάνω μια ερώτηση με βάση αυτά που είπατε για την κρίση και το πώς περνάει μέσα απ' το λαό και πώς εμφανίζεται στο καπιταλιστικό σύστημα. Είπατε, πολύ εύστοχα, ότι η υπερπαραγωγή και η άναρχη παραγωγή των καπιταλιστών είναι αυτό που οδηγεί εν τέλει στη μεγάλη κρίση, εφόσον οι εργαζόμενοι δεν έχουν τα χρήματα να καταναλώσουν όλα αυτά τα επιπλέον προϊόντα, που παράγουν οι καπιταλιστές, άρα δεν μπορούν να πάρουν τα κέρδη τους πίσω. Θα μπορούσε κάποιος κακοπροαίρετος να πει, γιατί τότε εσείς - εφόσον αυτό είναι το πρόβλημα της αστικής τάξης - διεκδικείτε γενναίες αυξήσεις μισθών και μάλιστα με ένα ρωμαλέο κίνημα να τις αποσπάσετε θα μπορούσε, απλά, ο εργαζόμενος να καταναλώσει και να λύσει το πρόβλημα της αστικής τάξης. Τι θα απαντούσαμε σε αυτό;

-- Πρόκειται για υπερπαραγωγή και υπερσυσσώρευση κεφαλαίων. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει ρευστότητα. Οι τράπεζες έχουν ορισμένα προβλήματα. Υπάρχει και ρευστότητα. Απλώς, δεν μπορούν να τα ξαναβάλουν στην παραγωγή, αφού τους έχουν μείνει απούλητα προϊόντα ή τα έχουν επενδύσει σε τίτλους που, προς στιγμή, έχουν υποτιμηθεί και αυτοί. Υπάρχει και ρευστότητα.

Καταρχήν, εξανεμίζεται το κεφάλαιο; Το κεφάλαιο είναι εμπράγματα, πρώτες ύλες, υλικά, είναι και χρήμα. Δεν εξανεμίζεται. Μόνο αν γίνει κανένας τυφώνας και καταστρέψει όλη τη Γη, ξέρω γω, αν ο Αρης μάς κάνει μια επίθεση, τότε θα έχεις καταστροφή του πραγματικού κεφαλαίου. Τότε, ναι. Τότε, σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να πεις τι θα κάνουμε, δεν υπάρχει τίποτα. Ολα τα υπόλοιπα απλώς δυσκολεύουν να συνεχιστεί ο κύκλος της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου.

Οταν εμείς ζητάμε αυξήσεις, δεν το λέμε για να καταναλώσει γενικά ο εργαζόμενος και να βοηθήσει τον καπιταλιστή. Και δε ζητάμε μόνο αυξήσεις. Ζητάμε και αυξήσεις και προστασία των ανέργων και τα αποθεματικά και πρόγραμμα λαϊκής στέγης. Δηλαδή, εγώ σας λέω ότι μειώνω λίγο τα επιτόκια. Μα ο άλλος συνάδελφος δε θα μπορεί να πληρώσει ούτε τη δόση, αν δανειστεί. Δηλαδή, δεν είναι μόνο μια θέση, αυτή για τα επιτόκια. Ξέρετε γιατί; Ολη η συζήτηση είναι γύρω από τα επιτόκια, για να πέσουν, για να ξαναμπεί ο κόσμος στο δανεισμό. Για να βρουν πελατεία στις τράπεζες. Δεν είναι πραγματική λύση. Οχι ότι είμαστε αντίθετοι να πέσουν τα επιτόκια, όταν τα έχουν φτάσει στις πιστωτικές κάρτες 22%. Δεν το συζητάμε, βεβαίως να πέσουν. Αλλά, θέλω να πω, αυτοί πάνε να δώσουν λύσεις που να διευκολύνουν, κυρίως, αυτούς.

Εμείς, δηλαδή, τι κάνουμε σε αυτές τις συνθήκες; Παλεύουμε για να γίνουν κάπως πιο ανεκτοί οι όροι πώλησης της εργατικής δύναμης. Οντως, παλεύουμε για μια σχετική αναδιανομή. Για να μη τα χάσουν όλα οι εργαζόμενοι. Και μέσα εκεί είναι και ο μισθός.

Θα σας πω όμως και μια άλλη πλευρά. Η έννοια υπερπαραγωγή είναι κι αυτή σχετική. Με την έννοια την εξής. Πρώτα πρώτα, υπάρχει αναρχία. Υπάρχει και η στρεβλή, η παραγωγή, δηλαδή, που δεν εξυπηρετεί πραγματικές λαϊκές ανάγκες. Δέστε, πόσα αποσμητικά παράγονται; Και ο καπιταλισμός απαξιώνει ορισμένα πράγματα. Πόσες κρέμες, πόσες πούδρες, κλπ. Εχουν διαφορά; Σας έλεγα για τα γιαούρτια. Κάνει ο ένας γιαούρτι με μπισκότο, κάνει και ο άλλος γιαούρτι με μπισκότο, ο ένας βάζει μέλι, ο άλλος προσθέτει κυδώνι. Διαφήμιση. Δείτε τι ξοδεύεται γι' αυτή τη διαφήμιση. Και όλα αυτά τα πληρώνουμε εμείς. Επομένως γίνεται και σπατάλη χρημάτων. Δεν είναι μόνο οι μίζες και τα «golden boys», που λένε.

Για να μη σας πω και απαξίωση της παραγωγικής δύναμης. Διότι βγαίνουν μια σειρά παιδιά πτυχιούχοι, να πάνε να δουλέψουν σε μια σειρά επαγγέλματα που είναι χρήσιμα. Πόσοι βγαίνουν για «διοίκηση επιχειρήσεων»; Ολοι αυτοί που τελειώνουν τη διοίκηση επιχειρήσεων δεν έχουν δουλειά. Σήμερα το πρωί έβλεπα κάτι παιδιά στην τηλεόραση που έλεγαν: Δουλεύω γκαρσόνι. Δουλεύουν άσχετες δουλειές. Θα κάνουν «διοίκηση επιχειρήσεων» όλοι αυτοί που βγαίνουν από τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ; Αυτοί που κάνουν διοίκηση επιχειρήσεων τους φέρνουν απ' τα ξένα πανεπιστήμια και τις σχολές που φτιάχνουν οι βιομήχανοι. Σιγά μην πάρουν το παιδί απ' το Περιστέρι, το παιδί του εργάτη του δήμου, να το βάλουν να διοικεί επιχείρηση.

Επομένως - δεν είναι μόνο αυτό - η υπερπαραγωγή είναι σχετική. Είναι προϊόντα που δε χρειάζονται όλα αυτά, αλλά είναι και σχετική η υπερπαραγωγή με την έννοια, ακριβώς, ότι δεν μπορεί να τα καταναλώσει ο άλλος. Δεν είναι ότι είναι μεγάλη η παραγωγή και δεν καταναλώνεται. Πόσος κόσμος πεινάει; Πόσος κόσμος δεν αγοράζει ό,τι πρέπει να αγοράσει; Και να το δείτε σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι υπερπαραγωγή, ο μισός πλανήτης πεινάει, άρα δεν μπορεί να τα καταναλώσει. Δεν είναι πραγματική υπερπαραγωγή, αλλά υπάρχει και η στρεβλή παραγωγή.

Αρα, λοιπόν, είναι σύνολο παραγόντων, που δημιουργεί αυτή την κατάσταση. Και κυρίως η τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Θέλει το υπερκέρδος ο καπιταλιστής. Και έχει και τον ανταγωνισμό μεταξύ τους, ο οποίος ανταγωνισμός οξύνει την κατάσταση.

Επομένως, η απάντησή μας είναι ένα σύνολο αιτημάτων τα οποία βελτιώνουν τις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης, αλλά και ταυτόχρονα γίνεται ένας αγώνας γι' αυτή τη βελτίωση, που ο αγώνας, επίσης, δημιουργεί προϋποθέσεις, δίνει κουράγιο, δίνει πολιτική πείρα, για να συνεχίσεις. Αυτή είναι η στάση μας. Και δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.

Χρειάζεται να αποκαλύψεις την ουσία της κρίσης. Να δεις την εναλλακτική πρόταση, το θέμα της εργατικής εξουσίας, της λαϊκής εξουσίας, κλπ. Ανεξάρτητα αν σήμερα δεν είναι άμεσο ζήτημα το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Δεν είναι στην ημερήσια διάταξη μάλλον, αν και υπάρχει τέτοια αναγκαιότητα, αλλά δε γίνεται διαφορετικά.

Και να ξαναπώ. Η κατάσταση του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος είναι αυτή που θα καθορίσει σε ένα βαθμό. Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει συνδικαλιστικό κίνημα. Υπάρχει τυπικά, υπάρχουν συνδικάτα, που είναι στα όργανα των εταιρειών. Στη Μεγάλη Βρετανία τα δήθεν προοδευτικά συνδικάτα είναι αναπόσπαστο τμήμα του Εργατικού Κόμματος. Αφού στο συνέδριό του παίρνουν μέρος τα συνδικάτα. Βγάζουν αντιπροσωπεία για το κομματικό συνέδριο! Είναι σα να βγάζει η Ομοσπονδία Οικοδόμων αντιπροσώπους στο συνέδριο του ΚΚΕ - που αυτό θα ήταν θεμελιακό λάθος για το Κόμμα, αλλά για να καταλάβετε τι συνδικάτα είναι. Εχετε δει κίνημα στην Ευρώπη; Σηκώνουμε και μια τέτοια ευθύνη εδώ στην Ελλάδα. Στη Γερμανία κάνουν συμφωνίες και μειώνουν τις αποδοχές. Η Ιταλία κάτι κάνει και η Γαλλία μπορεί να κάνει, αλλά εκεί η πρωτοπορία είναι ολίγον σοσιαλδημοκρατική, όπως ξέρετε.

Το πόσο εύκολη ή όχι θα είναι η πορεία του σοσιαλισμού εξαρτάται απ' το διεθνή συσχετισμό

-- Συντρόφισσα, παίρνοντας υπόψη μας την ανισομερή ανάπτυξη του καπιταλισμού, και πως ο σοσιαλισμός είναι η ατελής φάση, η απαρχή της κομμουνιστικής κοινωνίας, μπορούμε να πούμε ότι σε μια χώρα που έχει προχωρήσει στον αναπτυγμένο σοσιαλισμό, μπορεί να φτάσει από μόνη της ως την κομμουνιστική κοινωνία, ή χρειάζεται για να φτάσει ως την κομμουνιστική κοινωνία η κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος διεθνώς;

-- Σε αυτό το ζήτημα ο Μαρξ τα λέει καλά. Θα μου πεις, ισχύει ό,τι έλεγε ο Μαρξ τότε; Σε γενικές γραμμές, ναι. Αν η πραγματικότητα μας δώσει και κάτι καινούριο, πρέπει να το εμπλουτίσουμε. Κακά τα ψέματα. Για να περάσει μια χώρα στον κομμουνισμό, πρέπει ο καπιταλισμός παγκόσμια να είναι πάρα πολύ αδύναμος. Εδώ, ο διεθνής συσχετισμός, ο διεθνής παράγων, παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο. Εμείς υποστηρίζουμε ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να επιτευχθεί σε μια χώρα και να προχωρήσει - δεν είναι νομοτέλεια το πισωγύρισμα - αλλά το πέρασμα στην κομμουνιστική κοινωνία εξαρτάται πολύ περισσότερο από την υπερίσχυση του σοσιαλισμού τουλάχιστον παγκόσμια. Με αυτή την έννοια η πορεία της σοσιαλιστικής κοινωνίας θα κρατήσει περισσότερα χρόνια, αν θέλετε, ο σοσιαλισμός θα κρατήσει περισσότερα χρόνια.

Αυτοί που λένε ότι ο σοσιαλισμός δεν κερδίζει σε μία χώρα, πρώτα διαψεύστηκαν απ' την πραγματικότητα του 20ού αιώνα, γιατί οικοδομήθηκε σοσιαλισμός. Αλλο πράγμα τα λάθη που έγιναν. Δεύτερο, παρέμεινε, ας πούμε, στην Κούβα σοσιαλισμός, παρά τις διεθνείς ανατροπές, χωρίς να σημαίνει ότι δε θα έχει δυσκολίες στο δρόμο της. Αυτοί που λένε αυτή την άποψη, ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να νικήσει σε μία χώρα, αν αυτό το πει το κάθε κίνημα σε κάθε χώρα, σημαίνει ή θα αλλάξουνε όλα μαζί παγκόσμια, ή τίποτα. Αν το πούμε εμείς στην Ελλάδα, το πουν οι Γάλλοι στη Γαλλία, το πουν οι Αμερικάνοι στην Αμερική, το πουν οι Βραζιλιάνοι στη Βραζιλία, τελείωσε. Οποιος έχει αυτή τη θέση, η οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί στη ζωή, ούτε θεωρητικά τεκμηριώνεται, δικαιολογεί τη θέση του γιατί ενδιαφέρεται να δρα αντιπολιτευτικά στον καπιταλισμό ή να προωθήσει τη δήθεν προοδευτική διακυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού.

Τώρα, στις σημερινές συνθήκες, βεβαίως, όταν είναι σε μία χώρα και έχει έναν περίγυρο άσχημο, θα έχει μεγαλύτερες δυσκολίες στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αν έχει έναν περίγυρο θετικό, θα είναι διαφορετικά. Επομένως, το πόσο εύκολη ή όχι θα είναι η πορεία του σοσιαλισμού, εξαρτάται απ' το διεθνή συσχετισμό. Αρα, δεν έχουμε άλλη λύση. Το κάθε κίνημα, στην κάθε χώρα, πρέπει να κατευθύνεται προς τα εκεί. Πρέπει να παλεύει το Κομμουνιστικό Κόμμα, το κομμουνιστικό κίνημα, το εργατικό κίνημα, το ταξικό με την ανεβασμένη πολιτική συνείδηση, πρέπει να κινείται προς τα κει. Το πέρασμα στο σοσιαλισμό απαιτεί και ορισμένες αντικειμενικές προϋποθέσεις. Πρέπει να έχεις την ετοιμότητα. Και έτσι θα γίνουν τα πράγματα.

Το θέμα είναι ότι σήμερα το εργατικό κίνημα έχει πισωγυρίσει και πρέπει να παλέψουμε για τη χειραφέτησή του. Αυτή είναι μια ευθύνη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Οχι αποκλειστική, δεν την έχουμε μονοπώλιο, αλλά πηγάζει απ' το χαρακτήρα του Κόμματος. Και αυτό - να σας το πω καθαρά - και μέσα στο Κόμμα δεν είναι ακριβώς συνειδητοποιημένο. Το βλέπουμε με συνδικαλιστικά κριτήρια, χωρίς να υποτιμώ το συνδικαλιστικό αγώνα. Η ταξική αντίληψη πάνω στα ζητήματα. Και έτσι θα κάνεις δουλειά με τους μικροεπαγγελματίες, ο εργάτης θα καταλάβει ότι έχει ευθύνη να πάρει μαζί του το μικροεπαγγελματία, και να μην τσακώνονται για τις επιμέρους, για τις διαφορές που σήμερα έχουν, δε λέω ότι δεν υπάρχουν, αλλά που αυτές σήμερα πρέπει να συνδυαστούν με το κύριο που ενώνει.

Σύμφυτη με τον καπιταλισμό η ανισόμετρη ανάπτυξη

-- Η χώρα μας κατέχει δύο πρωτεία: Πρώτοι στις αυξήσεις και τελευταίοι στους μισθούς. Τι να πούμε για τα λεφτά των συνταξιούχων ή τα 88 λεπτά που ψήφισε η ΓΣΕΕ για τους εργαζόμενους; Πώς θα πληρώσει ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ., μ' αυτές τις αυξήσεις;

-- Καταρχήν, μου δίνεις την ευκαιρία να πω το εξής πράγμα: Ακούμε ένα επιχείρημα όλη μέρα, στα δελτία ειδήσεων. Οτι σε όλη την Ευρώπη τα επιτόκια πέφτουν, στην Ελλάδα ανεβαίνουν. Οτι σε όλη την Ευρώπη οι μισθοί είναι καλύτεροι, στην Ελλάδα πέφτουν. Οτι σε όλη την Ευρώπη τα γαλακτοκομικά προϊόντα είναι πιο κάτω απ' ό,τι στην Ελλάδα. Εδώ, όλη αυτή η συζήτηση που γίνεται καλλιεργεί την άποψη στους εργαζόμενους ότι δεν υπάρχει πρόβλημα γενικής γραμμής της ΕΕ και επιπτώσεων σε όλους τους λαούς της Ευρώπης, κάπου η ΕΕ είναι καλή και σωστή και όχι τόσο κακιά, και εδώ στην Ελλάδα είναι το πρόβλημα. Τα ίδια έλεγε η ΝΔ όταν ήταν το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση. Η ΝΔ το είχε σημαία - «η τάδε χώρα εκείνο και το άλλο, στην Ελλάδα χάνουμε» - το ίδιο κάνει και το ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτός μέσα στη Βουλή, ειλικρινά, μα τι να σας πω; Εφτασε μέχρι να πει ο κ. Αλαβάνος ότι δε βάζει θέμα η ΕΕ για τα κολέγια, ότι δεν είναι απαιτητική, ότι ο τομέας της Παιδείας, λέει, εξαιρείται απ' την ΕΕ, απ' τις οδηγίες. Δηλαδή, πράγματα ψεύτικα. Οχι, έχουμε μια διαφορετική ερμηνεία.

Δεν είναι σωστές αυτές οι συγκρίσεις που γίνονται. Πρώτα πρώτα, η τάση είναι γενική και σήμερα τα δελτία έλεγαν ότι ανεβαίνουν τα επιτόκια και στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, όμως, αυτό που λέμε στις Θέσεις μας - όχι μόνο τώρα, το λέμε πάντα, το λέει και η θεωρία μας - η ανάπτυξη η καπιταλιστική είναι ανισόμετρη. Δηλαδή, κάποιες χώρες αναπτύσσονται πιο μπροστά, άλλες μένουν πίσω και ανάμεσα στις χώρες στην ΕΕ υπάρχουν σχέσεις δυσαναλογίας. Ας το πω ότι και μεταξύ τους οι καπιταλιστικές χώρες, η μία πάει να ρίξει την άλλη. Αυτό να πάρουμε υπόψη. Και πολλά πράγματα είναι προϊόν αυτής της δυσαναλογίας. Της ανισόμετρης ανάπτυξης, της μη σύγκλισης, που δε θα έρθει ποτέ, διότι είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό η ανισόμετρη ανάπτυξη. Η σύγκλιση μισθών και τιμών δεν πρόκειται να γίνει. Εγώ σας λέω, ακόμη κι αν ήθελαν, δεν μπορεί να γίνει, γιατί είναι ανισόμετρη η ανάπτυξη.

Θα το πω τώρα πιο συγκεκριμένα. Ναι, ο ονομαστικός μισθός, ας πούμε, του εργάτη στη Γερμανία είναι μεγαλύτερος απ' τον ονομαστικό μισθό του εργάτη στην Ελλάδα. Ο πραγματικός, όμως, μισθός μπορεί να δείχνει ακόμη μεγαλύτερο βαθμό εκμετάλλευσης στη Γερμανία απ' ό,τι στην Ελλάδα. Γιατί; Γιατί στη Γερμανία υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη παραγωγικότητα, ακόμη πιο εντατικότητα στη δουλειά και άρα υπάρχει μεγαλύτερος βαθμός εκμετάλλευσης. Υπάρχει ο ονομαστικός και ο πραγματικός μισθός. Δεύτερον. Ακριβώς λόγω και της παραγωγικότητας της εργασίας, μπορεί, για παράδειγμα, ένα προϊόν να διατίθεται με χαμηλότερες τιμές. `Η για λόγους ανταγωνιστικότητας. Δηλαδή, είναι μεγάλες οι αγορές εκεί και επομένως μπορούν να ρίξουν λίγο την τιμή, γιατί πραγματοποιούν μεγαλύτερα κέρδη. Η Ελλάδα είναι πιο μικρή αγορά. Επίσης, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες, τα μεταφορικά μέσα, κλπ. Αλλά, ακριβώς, η μονοπώληση δημιουργεί και τέτοια τερτίπια. Να σας πω κι ένα άλλο. Οπως στην Ελλάδα, έτσι και στην Ευρώπη υπάρχει η βδομάδα των προσφορών. Υπάρχουν και τέτοια θέματα. Υπάρχουν αλλαγές από αλυσίδα σε αλυσίδα. Ακριβώς το καπιταλιστικό σύστημα λειτουργεί έτσι, με αυτό τον τρόπο.

Δεν είναι σωστό, λοιπόν, ότι εδώ δεν πάει καλά. Απλώς στην Ευρώπη υπήρχε ένα πιο υψηλό επίπεδο κατακτήσεων των εργαζομένων. Και ιδιαίτερα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες που είχαν τη δυνατότητα να δίνουν κάτι παραπάνω στην εργατική τάξη της χώρας τους για να την ενσωματώνουν ακόμη πιο αποφασιστικά. Η πορεία, όμως, είναι η ίδια στην απώλεια κατακτήσεων.

Γι' αυτό λέμε ότι χρειάζεται αγώνας. Τι λέει, τώρα, η κυβέρνηση; Με τα μέτρα της κυβέρνησης να πάει 350 ευρώ η σύνταξη του αγρότη; Μα μπορεί να ζήσει; `Η, το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ τι λέει; Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, 247 ευρώ, όταν έκανε την πρόταση. Ετσι ισοδυναμούσε με τα ποσοστά που έβγαζε απ' το βασικό μισθό. Οταν του κάναμε κριτική, λέει ας ανέβει και 400 ευρώ. Μα, όταν παλεύεις για τα 400 ευρώ το μήνα, αυτά στα δίνει το ίδιο το σύστημα. Με διάφορες παροχές, Ταμεία κοινωνικής πρόνοιας, κλπ. Αυτό θα είναι ο άξονας πάλης; Αυτός θα είναι ο ρεαλισμός; Δηλαδή, θα εξισωθούμε όλοι να πέσουμε εκεί στο 400. Εκεί θα πάει.

Επομένως, θέλει αγώνα. Για να γίνει αυτός ο αγώνας πρέπει να αποδείξεις ότι υπάρχει χρήμα που μπορεί να δοθεί. Γιατί όταν έρχονται οι βιομήχανοι τώρα και κλαίγονται και κάνουν και τσαλιμάκια οι τραπεζίτες, με ποιους όρους θα πάρουν τα χρήματα, οι εργαζόμενοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει χρήμα για να τους δοθεί και υπάρχει κίνδυνος εθελοντικά ή να σταματήσουν να διεκδικούν ή εκεί που υπάρχει κάποιος μισθός καλύτερος να πει δέχομαι να πάω πίσω. Στην «Ολυμπιακή» δεν έγινε έτσι τα προηγούμενα χρόνια; Δε δέχτηκαν οι εργαζόμενοι της «Ολυμπιακής» μείωση αποδοχών για την εξυγίανση; Πού είναι η εξυγίανση;

Η Ρωσία είναι μια καπιταλιστική δύναμη

-- Πώς σχολιάζετε τη δήλωση του Πούτιν ότι η καταστροφή του αιώνα ήταν η διάλυση της ΕΣΣΔ και αν, μήπως, επιθυμεί μια επανίδρυσή της.

-- Επιθυμεί μια καπιταλιστική ΕΣΣΔ, που λένε. Κοιτάξτε να δείτε, μην έχουμε αυταπάτες. Η Ρωσία αυτή τη στιγμή είναι μια περιφερειακή καπιταλιστική δύναμη, η οποία βγαίνει ανταγωνιστικά. Τι έχει η Ρωσία στα χέρια της; Εχει όλο τον πλούτο που έχει η χώρα σαν παραγωγή, έχει αναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις που τις πήρε απ' το σοσιαλισμό, τεχνογνωσία, επιστήμονες - αυτά όλα τα έχει. Μεγάλη υπεροχή. Εχει τους αγωγούς, πετρέλαια, φυσικό αέριο. Και βγαίνει τώρα ανταγωνιστικά. Και θέλει να αναστήσει τη Σοβιετική Ενωση - δεν ξέρω πώς θα την πει - να δώσει ψευδαίσθηση, με το μεγαλορωσικό, όμως, εθνικισμό. Εδώ είναι ο ρωσικός εθνικισμός - που έχει παράδοση - που θέλει να βγει στην επιφάνεια.

Κοιτάξτε, η Ρωσία, με αυτούς τους ανταγωνισμούς, αδυνατίζει αντικειμενικά την αμερικάνικη ηγεμονία. Δεν μπορούμε εμείς να πάρουμε τη θέση του ενός ιμπεριαλιστή έναντι του άλλου. Ισα ίσα αξιοποιείς τις αντιθέσεις. Και είναι άλλο πράγμα: Εάν εμείς, ας πούμε, είμαστε εξουσία θα κάναμε συμφωνία με τη Ρωσία για το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο; Θα κάναμε. Θα κάναμε τους αγωγούς; Θα τους κάναμε. Γιατί συμφέρουν. Αλλά δε θα τους δίναμε στους ιδιώτες. Γιατί τώρα τα έκαναν ο Λάτσης με τον Κοπελούζο. Θα το έκανε η σοσιαλιστική εξουσία.

`Η το ζητάγαμε και μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Λέγαμε, με το φυσικό αέριο, τα πετροχημικά, απ' τη δεκαετία του '80 φωνάζαμε. Και στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ ο κρατικός τομέας να κάνει συμφωνία. Επομένως, μην έχουμε καμιά αυταπάτη.

Οπότε, τώρα, τι έχει γίνει; Κάτω, μέσα στο λαό, ανεβαίνει το ρεύμα που λέει, ζούσαμε καλύτερα. Αυτό είναι γενικό. Και ανεβαίνει επίσης ή επιστρέφει - να το πω έτσι - η εκτίμηση για τον Στάλιν. Γιατί; Πρώτα πρώτα, έχει αρχίσει όλη αυτή η επιχείρηση. Δηλαδή, προσπαθούν να ενοχοποιήσουν όλη τη Ρωσία, ακόμη και ο Πούτιν έχει αντιδράσει σε αυτό. Δηλαδή, θέλουνε η σύγχρονη Ρωσία, με την κρατική υπόσταση που έχει, να πληρώσει τα «εγκλήματα του Στάλιν». Είναι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Και αναγκάζονται να πουν και αυτοί ότι δε δεχόμαστε τα εγκλήματα ή αυτά που λέτε. `Η, σε άλλη περίπτωση, υποχωρούν για να κερδίσουν. Είναι μες στο παζάρι. Αλλά ο κόσμος αρχίζει και βγάζει συμπεράσματα.

Αυτά λοιπόν καθώς τα βλέπει ο Πούτιν είδατε τι έκανε, επανέφερε τον ύμνο της Σοβιετικής Ενωσης - όχι τα λόγια - και ακούγαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες τη μουσική. Δηλαδή, με τα παλιά σύμβολα να κερδίσουμε τον κόσμο. Εκανε άγαλμα στον Κοσίγκιν, κλπ. Και θέλει να πει ότι εγώ είμαι ο εκσυγχρονιστής. Δηλαδή, τα γνωστά. Το θέμα είναι το κίνημα τι κάνει. Γιατί, μέσα στο λαό έχει μεγάλο κύρος το πριν.


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ