Παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου και το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο ανεβάζει τη δράση του για την επιτυχία των πανελλαδικών συλλαλητηρίων στις 27 του Νοέμβρη και την οργάνωση της πανεργατικής απεργίας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα στις 10 του Δεκέμβρη. Μέσα στις σύγχρονες συνθήκες μένει πιστό στις παρακαταθήκες εκείνου του ηρωικού αγώνα. Στις επιταγές που έμειναν ανεκπλήρωτες.

Καθημερινά εκατοντάδες στελέχη των ταξικών συνδικάτων βρίσκονται σε χώρους δουλειάς για να φτάσει το μήνυμα των κινητοποιήσεων ακόμα πιο πλατιά από κάθε άλλη φορά, για να γίνει συζήτηση με όσο γίνεται πιο πολλούς εργαζόμενους. Η κουβέντα αυτή, πρόσωπο με πρόσωπο με τους εργάτες και τις εργάτριες, είναι σήμερα μέγιστη ανάγκη. Είναι όπλο στα χέρια των ταξικών δυνάμεων που τίποτα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει. Πολύ περισσότερο που η άρχουσα τάξη, βιομήχανοι και τραπεζίτες και η κυβέρνηση, έχοντας στα χέρια τους τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, θολώνουν τα νερά, αποπροσανατολίζουν, με πρόσχημα την ενημέρωση σπέρνουν το φόβο και τη μοιρολατρία.

Την ώρα που κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, ευρωλάγνοι και θιασώτες της ΕΕ, μαζί με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, όλοι τους, σκιαμαχούν και ανησυχούν για το πώς θα ρολάρει καλύτερα το τραπεζικό σύστημα, οι εργαζόμενοι πρέπει να ανησυχήσουν μόνο για τη δική τους κατάσταση. Η ανησυχία της πλουτοκρατίας και των πολιτικών της εκπροσώπων είναι για το πώς θα βγούνε οικονομικά και πολιτικά αλώβητοι από την κρίση. Δε θέλουν τίποτε να αλλάξει. Δεν είναι διατεθειμένοι τίποτα να δώσουν. Και σήμερα, όπως και χτες, επιδιώκουν να κρατήσουν χαμηλά τα μεροκάματα, να μειώσουν το εργατικό εισόδημα, οι τράπεζες να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν, τα ασφαλιστικά ταμεία να χρηματοδοτούν τον τζόγο, οι συνταξιούχοι να λιμοκτονούν, οι άνεργοι να είναι απροστάτευτοι.

Απόδειξη: Η στάση της κυβέρνησης απέναντι στα αιτήματα των συνταξιούχων που την περασμένη βδομάδα ήταν στους δρόμους. Απόδειξη: Η απάντηση του πρωθυπουργού σε Ερώτηση του ΚΚΕ για τα αποθεματικά των Ταμείων. Τζόγος και πάλι τζόγος. Ηταν υπέρ του τζόγου - μαζί και το ΠΑΣΟΚ - όταν το χρηματιστήριο ήταν στα «πάνω του», με τον ισχυρισμό ότι μόνο έτσι μπορούν να κερδίσουν τα Ταμεία σε μια σύγχρονη οικονομία. Τώρα που το χρηματιστήριο κατρακυλάει και η περιουσία των Ταμείων γίνεται «καπνός», και πάλι η κυβέρνηση εμμένει στον τζόγο. Το επιχείρημα; Δεν μπορούμε να αποσυρθούμε γιατί τα Ταμεία θα χάσουν..! Αρνείται όμως να καλύψει τις ζημιές, να επιστρέψει τα λεηλατημένα αποθεματικά. Για τα Ταμεία δεν υπάρχει ούτε ένα ευρώ. Για τις τράπεζες βρήκε 28 δισεκατομμύρια μέσα σε μια νύχτα.

Οσο μάλιστα θα βαθαίνει η κρίση, τα μονοπώλια θα γίνονται ακόμα πιο επιθετικά. Ηδη πυκνώνουν τα κρούσματα απολύσεων. Οι προσπάθειες της εργοδοσίας για ανατροπές στα ωράρια, στις αμοιβές, συνολικά στα δικαιώματα, είναι πλέον καθημερινές. Η επίθεση αυτή πρέπει να πάρει άμεση απάντηση. Να μην περάσουν οι απολύσεις, να προστατευτούν οι άνεργοι, να συγκροτηθεί ισχυρό κίνημα εργατικής αλληλεγγύης. Στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στις γειτονιές να φουντώσει η φωτιά της καταδίκης που σιγοκαίει, για το σκληρό σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης, της ακρίβειας, της ανεργίας. Να αναδειχτούν οι βαθύτερες αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, που είναι κρίση του διαρκούς κυνηγιού για όσο γίνεται μεγαλύτερη κερδοφορία. Να αναδειχτεί μια απλή και ατόφια αλήθεια: Τούτο το σύστημα δεν παίρνει από φτιασιδώματα. Χρειάζεται ανατροπή. Είναι επικίνδυνο όταν βρίσκεται στη φάση της «ανάπτυξης», είναι ακόμα πιο επικίνδυνο στην κρίση του. Γιατί η κρίση είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Που με τη σειρά της γίνεται προϋπόθεση της παραπέρα διαιώνισής του.

Το εκμεταλλευτικό τους σύστημα δείχνει τα όριά του. Δείχνει όμως και τα δόντια του. Εργάτες, μικρομεσαίους αγρότες και μικρούς ελεύθερους επαγγελματίες το κεφάλαιο τους στήνει και πάλι στα έξι μέτρα. Δε θέλει απλά να φορτώσει την κρίση στους ανθρώπους του μόχθου. Σήμερα επιδιώκει και μέσα από την κρίση, συνολικά ως τάξη, να βγει ακόμα πιο ενισχυμένο, ανεξάρτητα αν μεμονωμένοι καπιταλιστές μέσα στον ανταγωνισμό υποστούν απώλειες. Και αυτό οι εργαζόμενοι, τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να το επιτρέψουν. Πλήρωσαν ακριβά την ΟΝΕ. Πλήρωσαν την καπιταλιστική ανάπτυξη. Δεν πρέπει να αφήσουν να πληρώσουν και την καπιταλιστική κρίση. Πλήρωσαν τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση, πληρώνουν και τη νεοφιλελεύθερη. Να μην αφήσουν να διαιωνιστεί η εναλλαγή τους. Γιατί στην πραγματικότητα, όσες μορφές και αν παίρνει η διαχείριση, όσες παραλλαγές και μεταμορφώσεις και αν κάνει, η ουσία της πολιτικής τους είναι ίδια. Εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα, πασχίζουν και «πάσχουν» για την πλουτοκρατία.

Να γιατί οι εργαζόμενοι με τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις τους χρειάζεται να βάλουν στο κέντρο της προσοχής τους το πολιτικό ζήτημα της χώρας. Να μετατρέψουν τη δυσαρέσκεια, ακόμα και την οργή, σε συνειδητή και οργανωμένη πάλη ενάντια στο δικομματισμό και στα κόμματα του ευρωμονόδρομου, στη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Να καταδικάσουν τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που υπερασπίζονται την ίδια πολιτική.

Πηγαίνοντας προς τα συλλαλητήρια και την πανεργατική απεργία, οι ταξικές δυνάμεις μπορούν και πρέπει να κάνουν ένα αποφασιστικό βήμα στην οργάνωση της ταξικής πάλης. Να πυκνώσουν οι γραμμές των συνδικάτων, να ενισχυθεί η γραμμή του ταξικού αγώνα, να ηττηθεί η γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού». Χρειάζεται ένα άλλο ποσοτικά και ποιοτικά συνδικαλιστικό κίνημα. Κίνημα - μαχητής, για τα συμφέροντα της τάξης του. Κίνημα που θα τραβάει μπροστά και θα κερδίζει μάχες.