Η λογική του «όλοι μια οικογένεια είμαστε, εργοδότες κι εργαζόμενοι μοιραζόμαστε κοινά συμφέροντα και προβλήματα» δεν είναι μια λογική στην οποία το κεφάλαιο ποντάρει μόνο για το σήμερα, για να ξεπεράσει την κρίση με τη μικρότερη δυνατή ζημιά. Αλλά, κυρίως είναι μια λογική στην οποία επενδύει για να ποτίσει σε βάθος τη συνείδηση κάθε εργαζόμενου με το δηλητήριο της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας. Είναι χαρακτηριστική η επιστολή με την υπογραφή του γενικού διευθυντή του Καζίνου της Πάρνηθας που η διοίκηση της εταιρείας έστειλε - συστημένη μάλιστα - σε κάθε έναν από τους εκατοντάδες εργαζόμενους της επιχείρησης, σε μια περίοδο που αυτοί κλιμακώνουν την πάλη τους για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης, την ανάκληση των απολύσεων.

Στόχος της διοίκησης (κατά την περίοδο της «πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης») - όπως αναφέρεται - είναι μεταξύ άλλων «να ορθολογικοποιήσουμε περαιτέρω το κόστος λειτουργίας» και «να εξασφαλίσουμε κατά το δυνατό περισσότερες θέσεις εργασίας». Στόχοι για των οποίων την υλοποίηση «απαιτείται από όλους» η «συστηματική και συνειδητή προσπάθεια». Πώς; «Βάζοντας περισσότερο χαμόγελο στη συναναστροφή μας με τους πελάτες μας. Μεγιστοποιώντας την παραγωγικότητά μας μέσα στο χρόνο εργασίας μας. Εκμηδενίζοντας τις χωρίς λόγο απουσίες». Μέχρι εδώ, η εργοδοσία αναλύει τα καθήκοντα που έχουν οι «αγαπητοί συνεργάτες», όπως αποκαλεί τους αποδέκτες της επιστολής.

Να όμως που οι «συνεργάτες» δεν καταλαβαίνουν από τέτοια και συσπειρωμένοι στο σωματείο τους προχωρούν σε οργανωμένες κινητοποιήσεις για το δίκιο τους. Τους αγώνες αυτούς η εργοδοσία τους βαφτίζει «αδιαλλαξία» και κρίνει στην επιστολή της ότι το σωματείο «δεν είναι σύμμαχος». Αφού «η τακτική αδιαλλαξίας, καταργώντας το διάλογο με αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις, πλήττει τα έσοδα των εργαζομένων μέσω των μειωμένων φιλοδωρημάτων, απογοητεύει τους πελάτες μας και δυναμιτίζει την ικανότητα της εταιρείας να διατηρήσει τις υφιστάμενες θέσεις εργασίας».

Οι απολύσεις και τα αντεργατικά σχέδια δικαιολογούνται γιατί οι εταιρείες «αναγκάζονται». Οι διεκδικήσεις των εργαζομένων όμως, ειδικά αυτή την περίοδο, χαρακτηρίζονται «πέραν από κάθε λογική». Συμπέρασμα; Η εργοδοσία είναι λογική. Το σωματείο είναι παράλογο. Το ζητούμενο για την εργοδοσία είναι η λογική των εργαζομένων να ευθυγραμμίζεται στα μέτρα της δικής της λογικής, δηλαδή στα μέτρα της λογικής της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Αυτό καταλαβαίνουν ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι που έχουν καταλάβει ότι η λογική της εργοδοσίας είναι παραλογισμός από τη σκοπιά των δικών τους συμφερόντων.