Μια από τις κατηγορίες που εκτοξεύονται συνήθως προς το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είναι και το κατασκεύασμα της αστικής προπαγάνδας ότι το ΚΚΕ παραπέμπει τη λύση των προβλημάτων των εργαζομένων στο σοσιαλισμό, σε έναν απροσδιόριστο χρόνο στο μέλλον... Το κατασκεύασμα αυτό, όμως, διαψεύδει η ίδια η πραγματικότητα, η ίδια η 90χρονη πορεία και δράση του Κόμματος, η Ιστορία όλων των κατακτήσεων και των αγώνων της εργατικής τάξης. Το διαψεύδει το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι πίσω από τις πιο σημαντικές κατακτήσεις των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, των γυναικών και της νεολαίας, από το οχτάωρο, την Κοινωνική Ασφάλιση, τα ανθρώπινα μεροκάματα, μέχρι τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, βρίσκονται οι αγώνες και οι θυσίες χιλιάδων κομμουνιστών. Η σφραγίδα του ΚΚΕ παραμένει ανεξίτηλη στην καθημερινή δράση, στην πάλη και την οργάνωση των αγώνων των εργαζομένων, για τη βελτίωση της θέσης τους σήμερα. Σε αυτό το δρόμο το ΚΚΕ πορεύτηκε και θα πορευτεί ακόμα πιο αποφασιστικά στο μέλλον.

Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της, που πλασάρουν αυτό το κατασκεύασμα, είναι οι ίδιοι που αρνούνται στους εργαζόμενους όχι μόνο το σοσιαλισμό - κάτι το οποίο είναι απολύτως φυσιολογικό - αλλά και την ικανοποίηση των στοιχειωδών αιτημάτων και αναγκών τους, για τις οποίες δήθεν κόπτονται.

Απόδειξη αυτού είναι και η στάση τους στις τρεις προτάσεις νόμου, που το ΚΚΕ μόνο τους τελευταίους μήνες έφερε στη Βουλή. Με τις τρεις προτάσεις νόμου, που υπογράφονταν από σύσσωμη την Κοινοβουλευτική του Ομάδα, το Κόμμα απαιτούσε συγκεκριμένα «Μέτρα για την προστασία των ανέργων», τη «Διασφάλιση των αποθεματικών των Ταμείων και τη διεύρυνση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων» και την «Προστασία του λαϊκού εισοδήματος, την κατάργηση της έμμεσης φορολογίας στο πετρέλαιο θέρμανσης και στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και την κατάργηση των διοδίων».

Και τις τρεις προτάσεις, η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ - παρά τις περικοκλάδες του - αλλά και ο ΛΑ.Ο.Σ., τις απέρριψαν, επιβεβαιώνοντας τη συνειδητή στράτευσή τους στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Εχει, όμως, σημασία να δούμε, τι ακριβώς απέρριψαν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, που σήμερα στο προεκλογικό μπαλκόνι δίνουν νέες υποσχέσεις. Απέρριψαν το αίτημα του ΚΚΕ:

• Να παρέχεται το επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις και περιορισμούς.
• Το ύψος του επιδόματος ανεργίας να καθοριστεί στο 80% του βασικού μισθού, ο οποίος πρέπει να είναι 1.400 ευρώ.
• Το διάστημα της ανεργίας να αναγνωρίζεται ως συντάξιμος χρόνος.
• Καθόλη τη διάρκεια της ανεργίας, οι άνεργοι και η οικογένειά τους να έχουν πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Την ίδια αντιμετώπιση είχε και η πρόταση νόμου του Κόμματος για την Κοινωνική Ασφάλιση, με την οποία, μεταξύ άλλων, απαιτούσε:

• Το Δημόσιο να αποζημιώσει πλήρως τα ασφαλιστικά ταμεία για τις απώλειες που έχουν υποστεί από το 1951 μέχρι σήμερα.
• Να καταργηθεί κάθε διάταξη που επιτρέπει την τοποθέτηση των ασφαλιστικών ταμείων σε μετοχές ή άλλα χρηματοοικονομικά προϊόντα. Τα αποθεματικά να τοποθετούνται μόνο σε μη διαπραγματεύσιμους τίτλους του Δημοσίου με εγγυημένη απόδοση.
• Πλήρη σύνταξη με τη συμπλήρωση του 60ού έτους οι άνδρες και του 55ου οι γυναίκες. Για όσους εργάζονται στα ΒΑΕ τα όρια να είναι 55 και 50, αντίστοιχα. Πλήρη σύνταξη ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας με 30 έτη ασφάλισης ή 9.000 ένσημα και κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος με 4.050 μέρες ασφάλισης.
• Η κύρια σύνταξη να καθορίζεται στο 80% των τελευταίων πριν τη συνταξιοδότηση συνολικών μηνιαίων αποδοχών.

Kαι ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα κορυφωνόταν η καπιταλιστική κρίση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας έχυναν κροκοδείλια δάκρυα «περί αδυνάτων», όταν ήρθε στη Βουλή η πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την «Προστασία του λαϊκού εισοδήματος» και πάλι ...τα έστριψαν αντεργατικά.

Ετσι, δεν αποδέχτηκαν:

• Την κατάργηση του ΦΠΑ και του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης και στο πετρέλαιο αγροτικής κίνησης.
• Την κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη διατροφής, εκπαίδευσης, και υγείας, στα οικιακά τιμολόγια της ηλεκτρικής ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, της ύδρευσης και της αποχέτευσης.
• Την κατάργηση των διοδίων σε όλους τους τύπους των διοδίων και σε όλες τις εθνικές οδούς.

Εχει, όμως, αξία να δούμε και την επιχειρηματολογία που ανέπτυξαν τα κόμματα στη Βουλή, όταν συζητήθηκε η πρόταση νόμου. Ο αρμόδιος υφυπουργός της κυβέρνησης της ΝΔ απέρριψε την πρόταση, γιατί, όπως είπε, η κυβέρνηση έχει διαφορετική προσέγγιση των θεμάτων της φορολογίας, αλλά και πως υπάρχει σχετική νομοθεσία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία η χώρα μας δεν μπορεί να παραβεί.

Ο εισηγητής του σημερινού «φιλολαϊκού» ΠΑΣΟΚ ξεπέρασε και την κυβέρνηση, υποστηρίζοντας οτι η πρόταση νόμου είναι «μη ρεαλιστική και εφαρμόσιμη» και πως είναι πρόταση για «λαϊκιστική κατανάλωση χωρίς σχέδιο και επεξεργασία»! Πράγματι, για το ΠΑΣΟΚ είναι μη ρεαλιστικό να αλαφρώσει η λαϊκή εργατική οικογένεια από το άχθος του ΦΠΑ σε βασικά είδη κατανάλωσης και στις στοιχειώδες ανάγκες της. Αυτό δε χωράει στους σχεδιασμούς του ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό και αυτήν την άρνησή του το ΠΑΣΟΚ την καμουφλάρει με «σχέδια φορολογικής μεταρρύθμισης», που θα εξασφαλίζουν την κερδοφορία του κεφαλαίου. Απ' αυτό το πανηγύρι των εξετάσεων προς την πλουτοκρατία, δεν έλειψε ούτε ο ΛΑ.Ο.Σ., ο εκπρόσωπος του οποίου υποστήριξε ότι αυτή η πρόταση προϋποθέτει ένα άλλο κοινωνικοπολιτικό καθεστώς και πως αυτά δεν μπορεί να γίνουν σε ένα «καθεστώς ελεύθερης αγοράς». Αυτόν τον πόνο για την «ελεύθερη αγορά» δεν τον αποχωρίζονται ούτε αυτοί που κατά τ' άλλα συμπάσχουν για το πόπολο.

Και βέβαια, το ΚΚΕ δε δίνει τη μάχη για τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων μόνο μέσα στη Βουλή. Πριν απ' όλα, δίνει αυτήν τη μάχη μέσα στους χώρους δουλειάς, στο εργοστάσιο, στις επιχειρήσεις, στο σχολείο. Δίνει τη μάχη μέσα στα συνδικάτα, για να πείσει τους εργαζόμενους, για το περιεχόμενο που πρέπει σήμερα να έχουν οι διεκδικήσεις τους και, κυρίως, ότι το όποιο θετικό αποτέλεσμα μπορεί να έρθει μόνο με τη δική τους πάλη. Με τους αγώνες τους σε ταξική κατεύθυνση.

Αυτή η πάλη του ΚΚΕ είναι ακόμα πιο αποτελεσματική για τους εργαζόμενους, ακόμα πιο επικίνδυνη για την πλουτοκρατία, γιατί ταυτόχρονα δείχνει στην εργατική τάξη το δρόμο, όχι μόνο για μια σχετική βελτίωση της θέσης της, αλλά την ολοκληρωτική και αμετάκλητη απαλλαγή τους απ' όλα τα βάσανα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αυτό είναι που δε συγχωρεί η άρχουσα τάξη στο ΚΚΕ. Αυτό είναι που φοβάται. Η πλουτοκρατία δε συγχωρεί στο ΚΚΕ όχι μόνο τη συνεπή του στάση και τους αγώνες του, π.χ., για την προστασία των ανέργων. Πολύ περισσότερο ανησυχεί, γι' αυτό, που και στην Αιτιολογική Εκθεση της σχετικής πρότασης σημείωνε το Κόμμα. Οτι, δηλαδή: «Η ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας μπορεί να γίνει μόνο στα πλαίσια μιας άλλης οργάνωσης της κοινωνίας, όπου τα βασικά μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, με ολόπλευρη στήριξη των παραγωγικών συνεταιρισμών των μικροπαραγωγών της πόλης και του χωριού στα πλαίσια ενός εθνικού σχεδίου με κριτήριο τα συμφέροντα της χώρας και των εργαζομένων».

Γιατί το ΚΚΕ παλεύει όχι μόνο για να αποσπάσουν κατακτήσεις οι εργαζόμενοι στο έδαφος της καπιταλιστικής πραγματικότητας, αλλά έχει πρόταση εξουσίας. Πρόταση εξουσίας, που βάζει μπουρλότο στα θεμέλια της εξουσίας των μονοπωλίων. Πρόταση, που μπορεί να μπολιάσει τη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών. Πρόταση ρεαλιστική και εφαρμόσιμη. Αυτό είναι που δεν ανέχονται στο ΚΚΕ και απ' εδώ και οι συνεχείς και απηνείς επιθέσεις εναντίον του.