«Εμείς αντιμετωπίζουμε ενιαία και το ενδεχόμενο να γίνουν δύο εκλογές μέσα σ' ένα μήνα. Η δεύτερη θα ολοκληρώσει την πρώτη. Και υπ' αυτή την έννοια, τα κριτήρια πρέπει να είναι ενιαία. Εμείς θα πούμε το ίδιο. Αδυνατίστε τους ακόμα παραπέρα, δυνατό ΚΚΕ. Γιατί ακριβώς, για να δυναμώσει το κίνημα πρέπει να υποστούν ρήγματα πριν απ' όλα τα δύο κόμματα εξουσίας και να μην πάει στράφι η απομάκρυνση από τα δύο κόμματα. Να μη διαχυθεί έτσι που να μπορούν τα δύο κόμματα, ή το ένα από τα δύο, ανάλογα ποιο θα είναι κυβέρνηση, να αξιοποιήσει τη διασπορά των ψήφων και να τις μαζέψει ύστερα από λίγο. Για δείτε τι έγινε στη Γαλλία. Ολοι μαζί με τον Ζοσπέν, με την κεντροαριστερά. Και μετά τρέχανε όλοι μαζί κομμουνιστές, πράσινοι πανικοβλημένοι, "αμάν, έρχεται ο Λεπέν". Και ψηφίσανε όλοι τον Σιράκ. Αυτή είναι η συνεισφορά της κεντροαριστεράς». Η απάντηση αυτή της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε ερώτημα δημοσιογράφου, στη συνέντευξή της στη ΔΕΘ, σχετικά με την αυτοδυναμία ή μη αυτοδυναμία στις εκλογές και τη θέση του ΚΚΕ.

Η ιστορία και η πείρα αυτή με τον Λεπέν, και την εκλογή του Σιράκ στην Προεδρία της Γαλλίας με τις ψήφους και την προτροπή της «κεντροαριστεράς» είναι επίκαιρη στην Ελλάδα και για έναν άλλο λόγο. Το ρόλο που έχει αναθέσει η πλουτοκρατία και οι εκτός Ελλάδας σύμμαχοί της στον ΛΑ.Ο.Σ., προκειμένου να χτυπηθεί το ΚΚΕ και να ανασυνταχτεί το αστικό πολιτικό σύστημα, για να ξεπεράσει τις δυσλειτουργίες και δυσκολίες του στο πέρασμα των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων σε όφελος του κεφαλαίου, άλλωστε αυτές τις ομολόγησε και ο Κ. Καραμανλής στη ΔΕΘ, όταν είπε ότι έπρεπε να τις εφαρμόσουμε νωρίτερα, αλλά τώρα θα τις εφαρμόσουμε ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος.

Οι αναλύσεις περίσσεψαν τότε από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και τα επιτελεία τους. Η υποκρισία τους στο απώγειό της. Ηταν τον Απρίλη του 2002. Αυτά θα ξαναθυμίσουμε σήμερα, γιατί είναι χρήσιμα συμπεράσματα μπροστά στις εκλογές και το κριτήριο ψήφου που πρέπει να διαμορφώσει ο λαός, τσακίζοντας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά να μην εμπιστευτεί τους ...άλλους φαινομενικά αντιδικομματικούς, ουσιαστικά πρόθυμους στο φτιασίδωμα του συστήματος.

Οι γαλλικές εκλογές του 2002 έγιναν αντικείμενο πολυποίκιλων σχολιασμών, ερμηνειών, εκτιμήσεων, αναζητήσεων, σε σχέση με το πώς θα επιδράσουν στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία και όχι μόνο. Με επίκεντρο την αποτύπωση της εικόνας των αποτελεσμάτων στο φαινόμενο «Λεπέν».

Η ενίσχυση του ακροδεξιού, εθνικιστή Λεπέν συνοδεύτηκε με την κάθετη πτώση της «κεντροαριστεράς» και της σοσιαλδημοκρατίας και ξεσήκωσε κινδυνολογικό θόρυβο. Το στοιχείο που χρησιμοποίησαν για να σπείρουν πανικό στο γαλλικό λαό, και όχι μόνο, ήταν το γεγονός ότι ο Λεπέν αναδείχτηκε στη δεύτερη θέση και θα αναμετριόταν για την Προεδρία της Γαλλίας με τον «δεξιό» Σιράκ. Ο θόρυβος και ο πανικός δημιουργήθηκε από τους κάθε λογής σοσιαλδημοκράτες, «κεντροαριστερούς», «νεοαριστερούς» τύπου ΣΥΝ στην Ελλάδα και ...βάλε. Κίνδυνος φασισμού αναφωνούσαν και ας είχαν συμβάλει όλοι με προεξάρχουσα τη σοσιαλδημοκρατία στην ενίσχυση του Λεπέν.

Είναι αναγκαίο να επισημάνουμε ότι στη διαμόρφωση των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, η αντικειμενική πραγματικότητα έχει άμεση σχέση με τον υποκειμενικό παράγοντα, τα πολιτικά κόμματα και την επιρροή που ασκούν με τη δράση τους στις λαϊκές μάζες, είτε βρίσκονται στην κυβερνητική εξουσία είτε όχι. Και επειδή στην κοινωνία υπάρχουν τάξεις και συμφέροντα, η ανθρώπινη παρέμβαση πραγματοποιείται με την πολιτική. Που διαμορφώνουν, εκφράζουν και προωθούν τα πολιτικά κόμματα. Που με τη σειρά τους εκφράζουν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα.

Πίσω, λοιπόν, από τον ορυμαγδό που σήκωσαν οι αναλυτές και δημοσιολόγοι και στην Ελλάδα, με αφορμή τις γαλλικές εκλογές του 2002, κρύβονταν δύο βασικά ζητήματα: Η λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, των πολιτικών κομμάτων, αλλά και η επίδραση των μαζών στην εξέλιξή του έτσι που να συνεχίζεται, όσο γίνεται πιο ανώδυνα για την αστική τάξη και τα μονοπώλια, η σταθερότητά του, η ενίσχυσή του, η παράταση ζωής του μελλοθάνατου καπιταλισμού.

Να πάρουμε υπόψιν ότι επαναστατικό υποκείμενο, δηλαδή Κομμουνιστικό Κόμμα, με στρατηγική και τακτική για το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, αλλά και ταξικό εργατικό κίνημα δεν υπάρχει στη Γαλλία, (το Γαλλικό ΚΚ συμμαχούσε με τους σοσιαλδημοκράτες, για να συνδιαχειριστούν την αστική κυβέρνηση σε όφελος του κεφαλαίου, την είχαν συνδιαχειριστεί ως κυβέρνηση και 5 χρόνια πριν), είχαν την πρωταρχική συμβολή στο αρνητικό αυτό αποτέλεσμα για την εργατική τάξη και το λαό της Γαλλίας. Η πλουτοκρατία ήταν ήσυχη. Κανένας κίνδυνος για μετατροπή της δυσαρέσκειας σε συνειδητή αμφισβήτηση του αστικού πολιτικού συστήματος δεν υπήρξε από πουθενά. Και πράγματι, η δυσαρέσκεια, αν πολιτικά δεν μπορεί να εκφραστεί στην κατεύθυνση και προοπτική της αμφισβήτησης του καθεστώτος των μονοπωλίων, γιατί το εργατικό κίνημα είναι ενσωματωμένο, γιατί επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης δεν υπάρχει, τότε μπορεί να προσλαμβάνει και αντιδραστικές εκφράσεις.

Ο Λεπέν και ο κάθε Λεπέν ήταν και είναι χρήσιμος στο σύστημα, αφού αξιοποιήθηκε από τη μεν σοσιαλδημοκρατία ως εμπόδιο στην ενίσχυση της «δεξιάς», (κόβει ψήφους από τον Σιράκ, έλεγε ο Μιτεράν), του άλλου πόλου του αστικού πολιτικού συστήματος, ενώ ταυτόχρονα αξιοποιήθηκε και για την ενίσχυση του κάλπικου διλήμματος, για ενίσχυση της «κεντροαριστεράς» σαν το μοναδικό εμπόδιο στην ενίσχυση των ακροδεξιών και των εθνικιστών. Και η «δεξιά» το χρησιμοποίησε, γιατί έλεγε ότι τραβούσε ψήφους δυσαρέσκειας από την πολιτική της «κεντροαριστεράς», από λαϊκά τμήματα με ανώριμη πολιτική συνείδηση.

Τότε από το αστικό σύστημα αναζητούνταν ταχτική που το κύριο στην εφαρμογή της δε θα ήταν τόσο να αντιστρέψουν την τάση προς τον ακροδεξιό εθνικιστικό κίνδυνο, (άλλωστε, η αύξηση του Λεπέν ήταν μηδαμινή, η κάθετη πτώση σοσιαλδημοκρατών και ΓΚΚ τον έφεραν στη 2η θέση), αλλά στη σωτηρία της «κεντροαριστεράς». Ωστε να ενισχύονται τα κάλπικα διλήμματα ενσωμάτωσης και υποταγής των λαϊκών μαζών στην πολιτική του κεφαλαίου με το «φόβο» του ακροδεξιού Λεπέν. Σε άμεση σχέση με την εφαρμογή της πιο αποτελεσματικής μεθόδου παρεμπόδισης της πολιτικής συνειδητοποίησης των λαϊκών μαζών, στην κατεύθυνση της αμφισβήτησης, της αντίστασης και της δράσης κατά του αστικού πολιτικού συστήματος και του καθεστώτος των μονοπωλίων.

Η μεταφορά των αναλύσεων και των εκτιμήσεων και στην Ελλάδα έχει τη δική της σημασία. Διαφορετική βεβαίως για την άρχουσα τάξη και το πολιτικό της σύστημα, διαφορετική για την εργατική τάξη και το λαό. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ μιλούσαν τότε για πολυδιάσπαση της «Αριστεράς», ως αιτίας του συγκεκριμένου αποτελέσματος. Ο ΣΥΝ, βεβαίως, που υμνούσε το γαλλικό μοντέλο της «κεντροαριστεράς».

Και ενοχοποιούσε το ΚΚΕ για τη «διάσπαση της Αριστεράς», γιατί είναι αμετανόητα σταθερό στην πολιτική του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για ανατροπή του συστήματος, και παλεύει για τον απεγκλωβισμό των λαϊκών μαζών από όλες τις αποχρώσεις, μπλε, πράσινες, ροζ, δεξιές και αριστερούτσικες πολιτικές.

Τότε, το 2002, στελέχη του ΠΑΣΟΚ διακήρυτταν με τον πιο επίσημο τρόπο πως εθνικιστική ακροδεξιά υπάρχει και στην Ελλάδα, υπάρχει ο Ελληνας Λεπέν. Μάλιστα, ο Κ. Λαλιώτης σε συνέντευξή του στο «Εθνος», είπε πως υπάρχει στους κόλπους της ΝΔ, εκτρέφεται απ' αυτήν και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να εκφραστεί. Χάρηκαν, βεβαίως, και «έσπρωχναν» τον ΛΑ.Ο.Σ. γιατί έκοβε ψήφους από τη ΝΔ έλεγαν υποκριτικά, ιδιαίτερα στην υπερνομαρχία της Αθήνας. Με τη στάση του το ΠΑΣΟΚ μετέτρεπε σε υπολογίσιμη δύναμη τον Γ. Καρατζαφέρη και το κόμμα του. Ηταν μια πολύ συνειδητή επιλογή και ως «πείραμα» ωφέλιμο για το αστικό πολιτικό σύστημα. Η σημερινή εξέλιξη αυτό δείχνει. Τότε, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αναφωνούσε: «Τι το κόφτει το ΚΚΕ αν ενισχυθεί ο ΛΑ.Ο.Σ.;». Και για του λόγου το αληθές θυμίζουμε το εξής, ως παράδειγμα: Ο Απόστολος Κακλαμάνης στο ραδιοφωνικό σταθμό «Αλφα», αφού, για το ΚΚΕ, αναμάσησε τα περί «αριστερού ψάλτη» στη ΝΔ, την χιλιοτετριμμένη προβοκάτσια, «το 'σκασε το μυστικό»: «Είναι απλό ότι η ΝΔ ασφαλώς ζημιώνεται από τον Καρατζαφέρη». Και στην ερώτηση του δημοσιογράφου: Εσείς θέλετε να ζημιώνεται η ΝΔ από τον Καρατζαφέρη; ο Απόστ. Κακλαμάνης είπε: «Γιατί όχι; Να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας;». Ισχυρό ΛΑ.Ο.Σ., λοιπόν, ήθελαν και θέλουν στο όνομα της φθοράς της ΝΔ. Θέλουν τον ΛΑ.Ο.Σ. ανάχωμα και αντικομμουνιστική αιχμή. Η πείρα της Γαλλίας...

Πώς να σχολιάσει κανείς την πεποίθηση του τότε γραμματέα του ΠΑΣΟΚ; Ως μύχιους πόθους της σοσιαλδημοκρατίας και από ποια σκοπιά; Οτι η πιθανή έκφραση ενός αντίστοιχου φαινομένου στην Ελλάδα θα γίνει πραγματικότητα; Αυτό σήμερα έχει αποδειχτεί περίτρανα.

Και χρησιμοποιείται από το αστικό πολιτικό σύστημα ως ένα ακόμη στοιχείο ενίσχυσης των κάλπικων διλημμάτων, υποταγής και ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών, με αιχμή το χτύπημα του ΚΚΕ και βεβαίως χρησιμοποιείται για την ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά χρησιμοποιείται βασικά, για να συνεχίσει το αστικό πολιτικό σύστημα να λειτουργεί χωρίς κραδασμούς. Τη δυσαρέσκεια από την πολιτική τους και την έκφρασή της έξω από τα πλαίσια του συστήματος πάνε να προλάβουν, επιδιώκοντας να αντιστρέψουν την πραγματικότητα που δημιουργεί η πολιτική τους στις λαϊκές συνειδήσεις.

Αν, λοιπόν, υπάρχει ένα βασικό και στέρεο συμπέρασμα από τις γαλλικές εκλογές, όπου στο όνομα να μη βγει ο Λεπέν οι προοδευτικούτσικοι σοσιαλδημοκράτες και αριστερούτσικοι του Γαλλικού ΚΚ τραβούσαν τους εργάτες να ψηφίσουν το «δεξιό» Σιράκ, αυτή και αν ήταν μια ακόμη κατάντια εκτός από την κατάντια της κεντροαριστερής διαχείρισης, για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, είναι η αναγκαιότητα της ενίσχυσης αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης, που κατευθύνεται στην ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος και προϋποθέτει ενιαίο μέτωπο εργατών, φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολουμένων με θεμέλιο ένα ισχυρό επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, ένα ισχυρό, οργανωτικά, ιδεολογικά, πολιτικά ΚΚΕ. Οι εκλογές με την αποδυνάμωση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και την ταυτόχρονη ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι ποιοτικό βήμα σ' αυτήν την κατεύθυνση.