Από τις 17 Δεκέμβρη έως τις 24 Φλεβάρη αποδεικνύεται πως όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης μπαίνουν στη διαδικασία της αντίστασης και του αγώνα ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ. Η όξυνση αυτή της ταξικής πάλης χρειάζεται δυνάμεις καλά προετοιμασμένες και είναι ανάγκη τώρα χωρίς καθόλου καθυστέρηση να βγουν ολοκληρωμένα συμπεράσματα, ούτως ώστε το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων να αποκτήσει ουσιαστική μορφή και να αντιστοιχηθεί με τις μορφές αγώνα.

Το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι δεν έχουμε μια συγκυριακή επίθεση αλλά μια επίθεση που αξιοποιεί τη συγκυρία, για να περάσουν όλα τα μέτρα που ήδη είχαν αποφασιστεί στην ΕΕ, με τη σύμφωνη γνώμη των ελληνικών κυβερνήσεων και κομμάτων του ευρωμονόδρομου τα προηγούμενα χρόνια (αποφάσεις Μάαστριχτ, Λισαβόνα, Συνθήκη Μπολκεστάιν κ.λπ.) που αφορούν μείωση εργατικού εισοδήματος, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις , αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Το δεύτερο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι στις εκλογές του Οκτώβρη του 2009 δεν είχαμε μια «αλλαγή», αλλά την υλοποίηση της επιθυμίας του κεφαλαίου να παραδοθεί η εξουσία από τη ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχε την ικανότητα μέσα από τον έλεγχο των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να περάσει αυτά τα μέτρα. Μέτρα τα οποία είχε περιγράψει και στο προεκλογικό του πρόγραμμα. Με αυτήν την έννοια, τα καλέσματα του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ στο ΠΑΣΟΚ για μη εφαρμογή των προεκλογικών δεσμεύσεων είναι στον αέρα και ουσιαστικά αθωώνουν την κυβερνητική πολιτική. Το τρίτο συμπέρασμα έχει να κάνει με την «αγωνιστική» στήριξη των μέτρων της κυβέρνησης από πλευράς της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι οποίες προσπαθούν με 24ωρες τουφεκιές που προγραμματικά βασίζονται στο ουτοπικό σύνθημα περί ανθρώπινου καπιταλισμού (οι άνθρωποι πάνω από τις αγορές) να εκτονώσουν την αγωνιστική διάθεση που προκαλεί η αγανάκτηση από την εφαρμοζόμενη πολιτική της κυβέρνησης. Αν υπήρχε η δυνατότητα να υπάρξει ανθρώπινος καπιταλισμός θα τον εφάρμοζαν οι ίδιοι καπιταλιστές χωρίς να περιμένουν τους φωστήρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Τα περί ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας και της εμπλοκής του κράτους στις επενδύσεις που προτείνει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ εκτός του ότι αποτελούν απόψεις και ενός κομματιού της αστικής τάξης (συνέντευξη Βγενόπουλου) ουσιαστικά στην πράξη έχει αποδειχτεί ότι ακόμα και στην περίοδο της ανάπτυξης και των δημοσίων επενδύσεων τίποτα δεν άλλαξε για τη ζωή των εργαζομένων. Σε αντίθεση, και το εισόδημα μειώθηκε και οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις επεκτάθηκαν και τα ασφαλιστικά δικαιώματα υπονομεύθηκαν (βλέπε περίοδο 2000 και μετά, Νόμοι Ρέππα, Πετραλιά, μερική απασχόληση, ΣΣΕ - ΓΣΕΕ 77λεπτά).

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω πρέπει οι εργαζόμενοι και ο προβληματισμός που αναπτύσσεται για το τι θα γίνει από εδώ και πέρα να λάβει υπόψη του αυτά τα δεδομένα και να βγάλει τα ανάλογα συμπεράσματα, επιλέγοντας και τις δυνάμεις εκείνες για να δώσει τις αναγκαίες μάχες. Το ΠΑΜΕ πριν από τις εκλογές του Οκτώβρη προειδοποίησε ότι έρχεται θύελλα αντιλαϊκών μέτρων. Ορθωσε από τις πρώτες κιόλας μέρες της κυβέρνησης το ανάστημά του μπλοκάροντας το στημένο διάλογο για το Ασφαλιστικό, οργάνωσε την πρώτη μεγάλη απεργία στις 17 Δεκέμβρη και συνεχίζει να δίνει καθημερινή μάχη σε όλους τους χώρους δουλειάς, κόντρα στην κυβέρνηση, στο κεφάλαιο και τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, οι οποίοι εν χορώ επιτίθενται στο ΠΑΜΕ, θεωρώντας το ότι κινείται εκτός της νομιμότητάς τους. Ενα τέταρτο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η νομιμότητα που θέλει να εμφανίσει η κυβέρνηση και οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες ουσιαστικά αποτελεί ένα φραγμό στη δράση των εργαζομένων, με στόχο να καναλιζαριστούν οι αντιδράσεις στα πλαίσια που αυτοί θέλουν. Το ΠΑΜΕ θεωρώντας ότι νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη και ότι οι αγώνες των εργαζομένων δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι αλλά δίκαιοι, θα συνεχίσει να απευθύνει κάλεσμα απειθαρχίας και ανυπακοής κόντρα σε όλους αυτούς που θέλουν να μετατρέψουν τη νομιμότητα σε άλλοθι.

Η εξαγγελία από την κυβέρνηση και νέων μέτρων θα πρέπει να γίνει αιτία ενός γενικού λαϊκού ξεσηκωμού. Ο κόσμος να βγει στους δρόμους να εκφράσει την αντίθεσή του χωρίς να περιμένει πότε και εάν θα υπάρξουν αποφάσεις από τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Ετσι, λοιπόν, σε όλους τους χώρους δουλειάς πρέπει να ανοίξει ακόμα περισσότερο η συζήτηση της οργάνωσης του αγώνα, της κλιμάκωσής του και ο προσανατολισμός που αυτός πρέπει να έχει. Εχουμε την ικανότητα να ανατρέψουμε το πρόγραμμα σταθερότητας, υπάρχει πρόταση για την έξοδο από την κρίση, με βάση μια πολιτική που θα εξυπηρετεί τη λαϊκή οικογένεια και με προοπτική τη λαϊκή οικονομία και εξουσία, αρκεί οι εργαζόμενοι να γυρίσουν την πλάτη στα κελεύσματα του κεφαλαίου και των πολιτικοσυνδικαλιστικών υπαλλήλων τους και να εμπιστευθούν τη δύναμή τους.