Με την κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου για το «Πρόγραμμα Πολιτεία», η κυβέρνηση εισέρχεται στην τελική ευθεία για την επιβολή των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων στη δημόσια διοίκηση.

Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, τα δεσμευτικά χρονοδιαγράμματα που έχει θέσει η ΕΕ πιέζουν, ενώ εντείνονται οι πιέσεις από τους εκπροσώπους της οικονομικής ολιγαρχίας για να προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός του κρατικού μηχανισμού και να πάψει να είναι «βαρίδι» στη συνολικότερη πορεία του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού. Ολα συνηγορούν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει σε «καθυστερήσεις» και «παρατάσεις» όσον αφορά την υλοποίηση των αντιλαϊκών επιλογών για τη δημόσια διοίκηση, όπως αυτές απεικονίζονται στο πρόγραμμα «Πολιτεία». Το πρόγραμμα αυτό προωθείται στο όνομα της «αποτελεσματικότερης δημόσιας διοίκησης» και της «βελτίωσης των παρεχόμενων υπηρεσιών στον πολίτη». Πρόκειται βέβαια για τερατώδες ψέμα και προπαγανδιστικό πυροτέχνημα «ΠΑΣΟΚικού τύπου» που αποσκοπεί ακριβώς να αποκρύψει τη βαθιά αντιλαϊκή ουσία του. Η υλοποίησή των πολιτικών που περιγράφονται σε αυτό το πρόγραμμα θα οδηγήσει σε χειρότερες, λιγότερες και ακριβότερες υπηρεσίες. Η δημόσια διοίκηση θα γίνει βέβαια περισσότερο αποτελεσματική, αλλά μόνο επ' ωφελεία της κυβερνητικής πολιτικής και του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Στην πραγματικότητα το πρόγραμμα «Πολιτεία» προσδιορίζει τις νεοφιλελεύθερες διαρθρωτικές αλλαγές που «αντιστοιχούν» στη δημόσια διοίκηση. Οι βασικοί άξονές τους κινούνται σε δύο επίπεδα. Πρώτον, «επαναπροσδιορισμός των ορίων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα», που σημαίνει απλά «απαλλαγή του κράτους από μη αναγκαίες λειτουργίες» και εκχώρησή τους στους ιδιώτες. Δεύτερον, «βελτίωση του ανθρώπινου δυναμικού», η οποία θα γίνει μέσα από τη συρρίκνωση και κατεδάφιση των δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους, με την εφαρμογή συστημάτων μέτρησης αποδοτικότητας και σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα, με την ελαστικοποίηση του ωραρίου εργασίας και την καθιέρωση της μερικής απασχόλησης, με τον εντεινόμενο εσωτερικό αυταρχισμό και τη διαρκή απειλή πειθαρχικών διώξεων, με τη σταδιακή άρση της μονιμότητας, με τη διαμόρφωση ενός νέου «τύπου υπαλλήλου», αφοσιωμένου εκτελεστικού οργάνου των «άνωθεν εντολών» κ.α. Παράλληλα, θα αλλάξουν ή παρακαμφθούν ορισμένες «γραφειοκρατικές δομές» με τη θεσμοθέτηση καινούριων οργάνων για τη γρήγορη και αποτελεσματική εφαρμογή των κυβερνητικών στόχων. Κεντρικό ρόλο εδώ διαδραματίζουν οι Ομάδες Διοίκησης Εργου, οι οποίες στην πραγματικότητα συνιστούν μια «παράλληλη διοίκηση», η οποία στηρίζεται κυρίως στους εμπειρογνώμονες και τις εταιρίες του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι βέβαια «διοικούν» το κράτος με βάση τις απαιτήσεις και ανάγκες της «αγοράς». Είναι φανερό ότι παραπάνω πακέτο μέτρων συνιστά μια αντιδραστική μεταρρύθμιση, οι επιπτώσεις της οποίας θα είναι ολέθριες τόσο για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, όσο και στα λαϊκά στρώματα.

Ηδη, η κυβέρνηση στο νομοσχέδιο για την «Πολιτεία» συμπεριέλαβε διάταξη με την οποία επιχειρείται να καθιερωθεί το ελαστικό ωράριο στη δημόσια διοίκηση. «Δούρειος ίππος» είναι η απογευματινή λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών, για την οποία αν και αρχικά είχαν υπάρξει κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι θα γίνει από τους μόνιμους υπαλλήλους και χωρίς σπαστό ωράριο, ωστόσο οι πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης είναι άλλες. Με την παράγραφο 5 του άρθρου 8 του νομοσχεδίου ορίζεται ότι οι εργαζόμενοι τις απογευματινές ώρες και το Σάββατο θα μπορούν με υπουργική απόφαση να απασχολούνται λιγότερες ώρες από τις 37 1/2 που ισχύει σήμερα. Απουσιάζει όμως - φυσικά όχι τυχαία - ρητή αναφορά ότι το μειωμένο ωράριο δε θα οδηγήσει σε μείωση των αποδοχών. Δεν πρέπει να αποτελέσει έκπληξη αν το επόμενο βήμα της κυβέρνησης θα είναι να προχωρήσει σε προσλήψεις συμβασιούχων ορισμένου χρόνου για τις θέσεις αυτές, στο πλαίσιο του υποδεικνυόμενου και από το ΔΝΤ στόχου για επέκταση της μερικής απασχόλησης στη δημόσια διοίκηση.

Η μετωπική επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα συνειδητοποιείται από ολοένα και περισσότερους και όπως έδειξαν οι τελευταίες κινητοποιήσεις πληθαίνουν εκείνοι που επιλέγουν το δρόμο της αγωνιστικής αντίστασης. Χρειάζεται όμως να πάρουν πιο αποφασιστικά την υπόθεση στα χέρια τους, με πρωτοβουλίες από τα κάτω, με συντονισμό των αγώνων και κλιμάκωση της πάλης τους. Είναι η μόνη εγγύηση ότι δε θα βρεθούν σύντομα σε οδυνηρά τετελεσμένα.