«Να οι κύριοι δικαστές / τους λέμε οι καταπιεστές πως δίκαιο είναι τον λαό τι συμφέρει / μα αυτοί δεν ξέρουν ποιο είναι αυτό / κι έτσι δικάζουν στο σωρό / μέχρι να βάλουν το λαό ολόκληρο στο χέρι» (Μπ. Μπρεχτ)

Κατανοητή η αντίδραση των δικαστών με αφορμή τα σχόλια που γίνονται γι' αυτούς με αφορμή την υπόθεση Αγγέλου. Η υπόθεση αφορά διαφορές στο εσωτερικό της αστικής τάξης, θα τα βρουν κάποτε μεταξύ τους. Ας επιτρέψουν όμως σε μας τους πληβείους μόνο μια αφελή ερώτηση: Υπερασπίζονται με το ίδιο σθένος την ανεξαρτησία τους και όταν βγάζουν τη μία μετά την άλλη τις απεργίες παράνομες;

Εντελώς συμπτωματικά, την ώρα που στέλνονταν στις εφημερίδες οι δηλώσεις τους περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, ένα ακόμα δικαστήριο αποφάσιζε - καμία έκπληξη - ότι και αυτή η απεργία, των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, είναι παράνομη.

Είναι προφανές πως ο βήχας της «Καθημερινής», που επικαλείται πατριωτικούς λόγους για να μη γίνεται καμία απεργία, δεν άφησε αδιάφορους τους δικαστές που αποφάσισαν πως όταν η πατρίς κινδυνεύει, δηλαδή όταν θίγονται τα κέρδη των καπιταλιστών, κάθε άλλο δίκιο - όπως αυτό των ανθρώπων που όταν δουλεύουν πρέπει και να πληρώνονται - πάει περίπατο.

Ολα κι όλα: Το δίκιο είναι δίκιο. Αρκεί να έχει την κατάλληλη σφραγίδα - έγκριση. Κοτζάμ «KFOR» (στρατιωτική δύναμη Κοσσόβου) στήθηκε για να επιβληθεί η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, πώς θα μπορούσε να βγάλει άλλη απόφαση το δικαστήριο της Χάγης; Οτι αυτό συνιστά κινδύνους για τους ίδιους τους λαούς της περιοχής, καταγράφεται με τους γνωστούς «αστερίσκους».

Επιστροφή στην παράδοση. Δέστε έτσι την επιστροφή στα τσιγάρα με το κομμάτι. Σαν τον παλιό καλό καιρό. Η αντιστοιχία, βέβαια, δεν είναι ακριβώς ίδια. Αλλο δυο δεκάρες (είκοσι λεπτά της δραχμής) το τσιγάρο τότε, κι άλλο δυο δεκάρες (είκοσι λεπτά του ευρώ) σήμερα. Προκύπτει κάτι κατά 374 φορές πιο ακριβό το σήμερα αλλά μη μένουμε σε λεπτομέρειες. Σημασία έχει η επιστροφή στην παράδοση. Κάτι σαν το «επιστροφή στη φύση» (που συμπληρώνεται, βέβαια, και με μια άλλη φράση, που δεν μπορούμε να γράψουμε σ' αυτήν εδώ τη στήλη).

Η διαφορά ανάμεσα στις δύο εποχές δεν είναι η μόνη. Τότε, αν έβγαινε ένας εφοπλιστής να πει ό,τι λέει σήμερα ο Αγαπητός θα τον παίρνανε με τις ντομάτες. Τώρα τον προβάλλουν ως εθνικό πρότυπο. Το ωραίο είναι ότι ο εφοπλιστής καταγγέλλει ως αντεθνική μια σύμβαση, αυτή της ΠΝΟ, που προβλέπει μερικές δεκάρες παραπάνω από αυτές που επιτρέπει η κυβέρνηση, η οποία μ' έναν ακόμη τρόπο ταύτισε τον πατριωτισμό με την τσέπη των καπιταλιστών: Απαγορεύει και νομοθετικά την εφαρμογή συλλογικών συμβάσεων που προβλέπουν αύξηση μισθών μια δεκάρα παραπάνω από το τίποτα.

Αναγνωρίζει ο εφοπλιστής, όπως και ο υποψήφιος για την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα, την προσπάθεια της κυβέρνησης να διασφαλίσει αύξηση της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή των κερδών των καπιταλιστών.

Είναι προφανές: Καμία τέτοια πρόκληση δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Οχι για να υπάρξει ντε και καλά μια απάντηση, αλλά απλά γιατί οι άνθρωποι δεν είναι γάιδαροι να κάτσουν να τινάξουν τα πέταλα για να αποδειχτεί ότι μπορούν να εκπαιδευτούν σε λιγότερη τροφή. Οι άνθρωποι, και δη οι εργάτες, γνωρίζουν πως στην αγορά εργασίας βγαίνουν και πουλάνε την εργατική τους δύναμη που η τιμή της καθορίζεται κάθε φορά από τους συσχετισμούς. Κι έχουν μάθει πια πως αν θέλουν να ζήσουν σαν άνθρωποι πρέπει να αλλάξουν τους συσχετισμούς υπέρ τους. Αυτό συμβαίνει μέσα από τους οργανωμένους ταξικούς αγώνες. Γεγονός που γνωρίζουν άπαντες, ακόμα και οι «ξένες πρεσβείες» που διαμηνύουν στον αρμόδιο υπουργό ότι το φθινόπωρο πρέπει να αντιμετωπίσει τις «αναρχικές εκδηλώσεις». Να ένα ακόμα νοσταλγικό στοιχείο.

Και τότε για αναρχικά - αναρχοκομμουνιστικά για την ακρίβεια - στοιχεία μιλάγανε.

Διά ταύτα: Τα χύμα τσιγάρα δεν ήρθανε μόνα τους. Τα έφερε η καπιταλιστική κρίση. Οσο κι αν διαφημίζονται ως λύση στο πρόβλημα, οι άνθρωποι έχουν κι άλλες ανάγκες. Που όσες ΜΚΟ «αλληλεγγύης» κι αν στήσει το σύστημα, όσες «αυτοοργανώσεις» κι αν στήσουν οι «αριστεροί» στυλοβάτες του συστήματος, αυτές οι ανάγκες δεν καλύπτονται. Δυστυχώς - ευτυχώς λέμε εμείς - κανένας δεν ξεφεύγει κατά μόνας. Ολο και περισσότερο γίνεται καθαρό πως ανάλογα με το στόχο που θα βάλεις θα είναι και το αποτέλεσμα. Εδώ και η υπεροχή όσων η πάλη τους υπακούει σε μια στρατηγική πέρα κι έξω από το σφάξε με αγά μου να αγιάσω. Οσων δεν ψάχνουν στο παζάρι με τον ψιλικατζή της γειτονιάς τη λύση, αλλά βάζουν πλώρη να ανατρέψουν την ίδια την εξουσία των μονοπωλίων, να καταργήσουν τη συνθήκη που γεννά τη δυστυχία.