«Το κράτος δίνει μάχη επιβίωσης, ο ιδιωτικός τομέας παλεύει με νύχια και με δόντια και η κοινωνία αγωνιά για τις δουλειές που χάνονται, για τα εισοδήματα που δεν φθάνουν, για το άδηλο μέλλον και κυρίως για τα παιδιά που σκοτώνουν τον χρόνο τους εδώ και εκεί (...) η λύση προφανώς δεν μπορεί να αναληφθεί από την επιχειρηματική τάξη της χώρας (...) η κατέχουσα τον πλούτο επιχειρηματική τάξη απέδειξε με τη στάση της ότι δεν πιστεύει στη χώρα, ότι δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τον τόπο, ότι το μόνο που τη νοιάζει είναι πώς να εξασφαλίσει τα κατακτηθέντα στα χρόνια της ευφορίας υπερκέρδη (...) η νεόπλουτη τάξη δεν νοιάζεται για την πατρίδα, την αντιμετωπίζει ως εργαλείο κερδοσκοπίας και τίποτε άλλο (...) Η πολιτική ηγεσία της χώρας, όσοι τέλος πάντων δεν έλκονται από αυτόν τον κερδοσκοπικό κύκλο, οφείλουν να κατανοήσουν ότι η αναγέννηση της χώρας δεν μπορεί παρά να προέλθει από την κινητοποίηση της πολυπληθούς μεσαίας τάξης, από τη συστράτευση του ευρύτατου κύκλου των εργαζομένων (...) δεν μένει παρά να απαλλαγεί η ελληνική πολιτική από αυτό το σφιχταγκάλιασμα με τον πλούτο της συμφοράς» (από άρθρο στο ΒΗΜΑ).

«Τα μέτρα που οδηγούν στην ανεργία, στη φτώχεια και στην ανασφάλεια δεν είναι μονόδρομος, όπως σου τα παρουσιάζουν. Ηταν και είναι ανάγκη των μονοπωλίων. Κανένας άνθρωπος του μόχθου να μη δεχτεί να πληρώσει για την κρίση που δημιούργησε το κεφάλαιο, και για το δημόσιο χρέος. Αυτές οι θυσίες δε θα πιάσουν τόπο για το λαό, αλλά για τα μονοπώλια. Η ανάπτυξη που υπόσχονται, όταν θα έρθει, θα είναι αναιμική και πρόσκαιρη, τα μέτρα σε βάρος του λαού θα κλιμακώνονται. Αυτός ο δρόμος που υπηρετεί τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα τρέφει τις αιτίες της κρίσης. Οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι μικροί εμποροβιοτέχνες και αγρότες, τα παιδιά τους, έχουν άλλο δρόμο: Το δρόμο της αγωνιστικής συμπόρευσης και συμμαχίας κατά των μονοπωλίων και της ΕΕ για τα σύγχρονα δικαιώματα, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Πάρε θέση με την ψήφο σου. Οι εκλογές πρέπει να γίνουν μια νέα αρχή μαζικού απεγκλωβισμού από τα κόμματα του "ευρωμονόδρομου". Να εμπιστευτεί ο λαός τη δύναμή του. Να αντεπιτεθεί για τα δικαιώματά του, για την εξουσία του. Κάντε τώρα βήμα συμπόρευσης με το ΚΚΕ, ακόμα και αν δεν συμφωνείτε σε όλα μαζί του, ενισχύοντας αποφασιστικά τη "Λαϊκή Συσπείρωση"» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).