Υπάρχουν σήμερα διάφορες δυνάμεις που αυτοαποκαλούνται αριστερές και που αντιπαρατίθενται, υποτίθεται, στην πολιτική κεφαλαίου - κυβέρνησης - τρόικας, προβάλλοντας μια στρατηγική που δε θίγει τον καπιταλισμό, ούτε αποτελεί διέξοδο στην κρίση σε όφελος του λαού, αφού δε θίγει το ζήτημα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Για παράδειγμα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προτείνει πολιτική διέξοδο με δημόσιο κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων. Τι σημαίνει όμως επιχειρήσεις και τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο; Καπιταλιστικές επιχειρήσεις κρατικής ιδιοκτησίας. Οπως ήταν κάποτε ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, κλπ. ή η Εθνική Τράπεζα, η Εμπορική Τράπεζα κλπ.

Αλλά και αυτές οι επιχειρήσεις με δημόσιο έλεγχο σε όφελος των καπιταλιστών λειτουργούν. Μπορεί, π.χ., μια τράπεζα να κάνει φιλολαϊκές παροχές, άντε στεγαστικά δάνεια με μικρότερο επιτόκιο απ' αυτό της αγοράς; Δε θα αντέξει στον ανταγωνισμό. Μπορεί μια δημόσια επιχείρηση να παρέχει έστω φτηνές υπηρεσίες στο λαό; Μα θα λειτουργεί, λένε, με κρατικό χρήμα. Δηλαδή, θα τις πληρώνει ο λαός μέσω πιο βαριάς φορολογίας. Αυτό το έχουμε ξαναζήσει τη δεκαετία του '80. Και πράγματι η ΔΕΗ, π.χ., έδινε φτηνότερο ρεύμα στους μεγαλοεπιχειρηματίες, απ' ό,τι στα λαϊκά νοικοκυριά και τις ζημιές τις πλήρωνε ο λαός. Οσο για τον έλεγχο του «κερδοσκοπικού κεφαλαίου», εννοούν το χρηματικό κεφάλαιο το οποίο κινείται μέσω χρηματιστηρίων, και ότι αυτό πρέπει να τιθασευτεί με «έλεγχο στην κίνησή του», για να ζήσει ο λαός καλύτερα, εδώ καλλιεργούν αυταπάτες. Το τραπεζικό κεφάλαιο δεν μπορεί να ξεχωρίσει από το βιομηχανικό, το εμπορικό, ενώ συνδέονται άμεσα και με το χρηματιστήριο, στο οποίο είναι ενταγμένοι μονοπωλιακοί όμιλοι. Αν εμποδιστεί το τραπεζικό κεφάλαιο να αυξάνει τα κέρδη του αυτό έχει άμεση αρνητική επίπτωση και στο βιομηχανικό, στο εμπορικό κλπ. Γιατί αφενός το τραπεζικό κεφάλαιο χρηματοδοτεί το βιομηχανικό και πρέπει να μπορεί να το κάνει (αν μειώνονται τα κέρδη των τραπεζών δυσκολεύεται) και αφετέρου σήμερα τράπεζες, βιομηχανίες, εφοπλιστικό κεφάλαιο, κεφάλαιο στις υπηρεσίες. διαπλέκονται στον ίδιο μονοπωλιακό όμιλο (π.χ. η MIG έχει την τράπεζα Μαρφίν, καράβια ακτοπλοΐας, νοσοκομεία κλπ., ή ο όμιλος Λάτση με τη Γιούρομπανκ, τις Πετρόλα-ΕΛΠΕ, δηλαδή πετρέλαια, στόλο εμπορικό κλπ.).

Επομένως, ο «δημόσιος και κοινωνικός» έλεγχος που προτάσσει ο ΣΥΝ παραπέμπει ευθέως στον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας από ένα καπιταλιστικό κράτος, το οποίο δεν μπορεί παρά να υπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Τέτοιες στρατηγικές διεξόδου εκτός από το ότι στις σημερινές συνθήκες απελευθέρωσης είναι ουτοπικές και ανεδαφικές για τον καπιταλισμό, ακόμη και αν εφαρμοστούν δε θίγουν στο ελάχιστο τον καπιταλισμό, τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών, άρα είναι αντιλαϊκές. Τα λαϊκά προβλήματα, ιδιαίτερα τα σημερινά, και οι συνέπειές τους λόγω εφαρμογής βάρβαρης πολιτικής για την έξοδο από την οικονομική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν φιλολαϊκά με άλλη πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού. Για το λαό το ζήτημα είναι να αλλάξει η τάξη η οποία βρίσκεται στην εξουσία προς όφελος της λαϊκής εξουσίας, που εκφράζει τα συμφέροντα των κοινωνικών δυνάμεων των εργατοϋπαλλήλων, των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς. Γι' αυτό απαιτείται ενιαία πάλη για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας, για δουλειά για όλους με ικανοποιητικό μισθό και σύνταξη, αλλά μόνο η αντιμονοπωλιακή πάλη για τη λαϊκή εξουσία μπορεί να φέρνει τέτοια αποτελέσματα.