ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ: «Αν υπάρχει μια πραγματικότητα στην οποία δικαιολογημένα μπορεί ν' αποδοθεί ο χαρακτηρισμός του αδιεξόδου, αυτή δεν είναι άλλη από την καθημερινότητα την οποία βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες και, όπως όλα δείχνουν, σύντομα θα φτάσουν να τη βιώνουν ακόμη περισσότερες (...) και το χειρότερο είναι πως όσοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ανήκουν στις κατηγορίες εκείνων που η οικονομική κρίση έχει πλήξει περισσότερο, δεν μπορούν και να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή, στο κοντινό ή το ορατό μέλλον, κάτι θ' αλλάξει προς το καλύτερο και, το κυριότερο, ότι η αλλαγή αυτή θ' αφορά κι αυτούς (...) Η κυβέρνηση (...) το λιγότερο που οφείλει να κάνει είναι να βρει τρόπους προστασίας του μέσου και κατώτερου οικογενειακού εισοδήματος, που κάθε τόσο συρρικνώνεται (...) διαφορετικά, αν και όταν η κρίση ξεπεραστεί, θα έχουμε υπερβεί κατά πολύ το αποκρουστικό για άλλες εποχές μοντέλο της "κοινωνίας των δύο τρίτων". Οι περιθωριοποιημένοι θα είναι πολύ περισσότεροι και οι κοινωνικές ανισότητες θα είναι αγεφύρωτες» (από το κύριο άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΣΤΑΧΤΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ: «Oι αλλαγές που γίνονται αυτόν τον καιρό στη χώρα μας δεν έχουν προηγούμενο (...) τα σκληρότερα μέτρα λιτότητας που έχουν εφαρμοσθεί ποτέ στην Ελλάδα μοιάζει να γίνονται αποδεκτά από τους θιγόμενους με απροσδόκητη υπομονή (...) Μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουν προφανώς αποδεχθεί την πραγματικότητα. Περικοπές μισθών και αμοιβών, βαριά φορολογία και απώλεια κεκτημένων εξαγγέλλονται και γίνονται αποδεκτά. Οι πολίτες αναγνωρίζουν ότι πρέπει η σημερινή γενιά να πληρώσει τις σπατάλες της προηγούμενης (...) Οι μειώσεις των μισθών πρέπει να συνδυάζονται με διανομή όχι μόνον του κόστους αλλά και του προσδοκώμενου κέρδους (...) Τα μέτρα που περιορίζουν αποδοχές εργαζομένων πρέπει να συνδυάζονται με σαφή υποχρέωση του εργοδότη να τα επιστρέψει και δη εντόκως» (από το κύριο άρθρο στο κυριακάτικο ΒΗΜΑ).

ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ: «Οσο βαθαίνουν οι πολιτικές του Μνημονίου - και μαζί τους η ύφεση - τόσο γίνεται αντιληπτό ότι για να βγει το πρόγραμμα δεν φθάνει ένα κόμμα, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό. Αυτό ήταν το μήνυμα του Στρος-Καν» (από άρθρο στα ΝΕΑ).