Το βάθεμα της συνεργασίας της Ελλάδας με το Ισραήλ δε σημαίνει αναβάθμιση της χώρας και του ρόλου της, όπως οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης ισχυρίζονται, αλλά σηματοδοτεί την ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή της στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και αντιθέσεις, με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που τίποτα καλό δεν προοιωνίζονται για τον ελληνικό λαό και την υπόθεση της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή. Είναι φανερό ότι η ελληνοϊσραηλινή συνεργασία είναι μέρος της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής που αποτυπώνεται στο νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ, το οποίο σαφώς προβλέπει πιο άμεση διείσδυσή του στη Μέση Ανατολή και επιβολή του σχεδίου περί «νέας Μέσης Ανατολής», αλλά και δίνει το έδαφος για διευρυμένο ρόλο του Ισραήλ στη Μεσόγειο, όπως επίσης καθιερώνει και την ενεργειακή ασφάλεια, θεσμοθετώντας την ως μια από τις σύγχρονες επιδιώξεις της λυκοσυμμαχίας.

Η επίσκεψη, λοιπόν, του υπουργού Εξωτερικών και αντιπροέδρου της ισραηλινής κυβέρνησης, Α. Λίμπερμαν, και οι συζητήσεις για θέματα όπως Ενέργεια, στρατιωτική συνεργασία και εξοπλισμοί, αποτυπώνουν ξεκάθαρα αυτούς τους σχεδιασμούς. Με δεδομένα τα ενδιαφέροντα και τις προτεραιότητες του Ισραήλ, είναι σαφές πως η προωθούμενη «στρατηγική συνεργασία» των δύο χωρών εξυπηρετεί πάνω απ' όλα τις επιδιώξεις του κράτους του Ισραήλ, ενώ οι επιδιώξεις της ελληνικής κυβέρνησης έρχονται να εξυπηρετήσουν πρώτα και κύρια τις επιδιώξεις των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων στη μοιρασιά των ενεργειακών πηγών και δρόμων, διεκδικώντας ταυτόχρονα καλύτερη θέση και ρόλο στη γεωστρατηγικής σημασίας περιοχή της Ανατ. Μεσογείου, για το ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Ολα αυτά είναι οι προτεραιότητες των πολυεθνικών που συμπιέζουν τους λαούς και τα συμφέροντά τους για να αυξήσουν την κερδοφορία τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, υπό το φως και των τελευταίων ανακοινώσεων του Ισραήλ περί επιβεβαιωμένων μεγάλων κοιτασμάτων στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ισραήλ, Κύπρου, Λιβάνου, Συρίας και Αιγύπτου, που θα ξεκινήσει άμεσα η εκμετάλλευσή τους, εντείνονται οι ανταγωνισμοί αλλά και οι ορέξεις των πολυεθνικών και μπαίνουν επιτακτικά στην ημερήσια διάταξη τα ζητήματα της λεγόμενης ενεργειακής ασφάλειας, το δόγμα που εξελίσσεται σε έναν από τους πυλώνες των νέων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Αλλωστε, καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι στις 4 Φλεβάρη 2011 συνέρχεται και Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ με αντικείμενο τα θέματα ενέργειας.

Η λεγόμενη, λοιπόν, «στρατηγική συνεργασία» Ελλάδας - Ισραήλ, που, εκτός από τις στρατιωτικές διευκολύνσεις εκ μέρους της ελληνικής πλευράς στην πολεμική μηχανή του Ισραήλ, ανοίγει και τις προοπτικές για αναβαθμισμένη σχέση του κράτους του Ισραήλ στις ευρωατλαντικές δομές (ΕΕ - ΝΑΤΟ) και στο ενεργειακό παιχνίδι της Μεσογείου, ανοίγει και τις προοπτικές για την είσοδο των Ισραηλινών στις αγορές ενέργειας της Ευρώπης, μέσω της κατασκευής αγωγού από τη θαλάσσια περιοχή Ισραήλ - Κύπρου.

Αυτό το επικίνδυνο για τους λαούς «παιχνίδι» φέρνει πιο πιεστικά στην επιφάνεια τα υπάρχοντα προβλήματα και εντείνει τους περιφερειακούς ανταγωνισμούς σε μια ευαίσθητη περιοχή, όπως αυτή της Ανατ. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Είναι, λοιπόν, σήμερα περισσότερο αναγκαία από άλλοτε η έκφραση της λαϊκής αντίθεσης σε αυτούς τους σχεδιασμούς, που βάζουν πιο βαθιά την Ελλάδα και το λαό μας στο φαύλο κύκλο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Είναι ταυτόχρονα και πράξη διεθνιστικής αλληλεγγύης στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην κατοχή εδαφών του από το ισραηλινό κράτος.