Γράφει μεταξύ άλλων ο Π. Καψής στο «Βήμα» της Κυριακής: «Η αποδοχή του μνημονίου έχει προκαλέσει δύο "ρεύματα" κριτικής. Το πρώτο αφορά κατά κάποιο τρόπο τις διαδικασίες. Αμφισβητούνται - από τη ΝΔ ή την ανανεωτική Αριστερά - επί μέρους επιλογές και χειρισμοί, όχι όμως το μνημόνιο καθαυτό ούτε, πολύ περισσότερο, η επιλογή να βρεθεί λύση στο πλαίσιο της Ευρώπης και του ευρώ. Το δεύτερο ρεύμα κριτικής επιχειρεί να χαράξει έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο για την Ελλάδα (...) Πρόκειται για μια εθνικιστική - πατριωτική, για όσους την προτιμούν - πολιτική που βρίσκει υποστηρικτές από τον Μίκη και τη Λιάνα, ως τον Αλαβάνο και τον Αγιο Θεσσαλονίκης (...) Αποτελεί ένα προσκλητήριο σε ξεπερασμένες πολιτικές προστασίας είτε συγκεκριμένων κλάδων παραγωγής είτε επαγγελματικών προνομίων. Είναι μια επιλογή που οδηγεί σε αδιέξοδο. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι προστατευτικές πολιτικές το μόνο που τελικά προστατεύουν είναι την ανικανότητα και τη διαφθορά, δηλαδή τη φτώχεια. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλες οι "κομμουνιστικές" χώρες επιδιώκουν με κάθε τρόπο να επανενταχθούν στο διεθνές σύστημα εμπορίου. Μια τέτοια οικειοθελής περιχαράκωση το μόνο που θα πετύχει θα είναι η καταβαράθρωση του παραγωγικού μας δυναμικού (...) Αν συνυπολογίσουμε το κόστος της ρήξης με την Ευρώπη (...) και τον αποκλεισμό από τις διεθνείς χρηματαγορές, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για μια πολιτική εθνικής απελπισίας που θα προκύψει μόνο αν καταρρεύσει το πολιτικό μας σύστημα».

Είναι εμφανής ευθύς εξαρχής η προτίμηση του Καψή και του «Βήματος» είτε στα κόμματα που στηρίζουν το μνημόνιο, είτε στις συγγενικές τους δυνάμεις, που ασκούν «εποικοδομητική κριτική» στις ανατροπές στρατηγικού χαρακτήρα που αυτό προβλέπει. Οποιαδήποτε άλλη δύναμη έξω από το φάσμα των υποστηρικτών της στρατηγικής του μνημονίου, ο Καψής την τσουβαλιάζει σκόπιμα. Πραγματικός του στόχος είναι να λοιδορήσει και να διαστρεβλώσει τις θέσεις του ΚΚΕ. Γι' αυτό βάζει στον ίδιο ντορβά με το ΚΚΕ τους οπορτουνιστές και τους παπάδες, κρύβοντας σκόπιμα ότι οι μεταξύ τους διαφορές είναι χαοτικές ως προς τη διέξοδο που προτείνει ο καθένας. Ο Αλαβάνος, για παράδειγμα, και οι συν αυτώ, υπερασπίζονται μια «καλύτερη» καπιταλιστική ΕΕ, ενώ η Εκκλησία, όπως και οι άλλες δυνάμεις του καπιταλιστικού οικοδομήματος, αναλύει την κρίση με τρόπο αντιεπιστημονικό, καλλιεργεί τη μοιρολατρία και λιβανίζει την εξουσία του κεφαλαίου. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που όχι μόνο ασκεί επιστημονικά τεκμηριωμένη κριτική στις δυνάμεις του κεφαλαίου και στην πολιτική τους, αλλά προτείνει και ολοκληρωμένη φιλολαϊκή διέξοδο. Είναι αυτή που ενοχλεί πραγματικά τον Καψή και την τάξη για την οποία γράφει.

Εκεί αποσκοπεί η σκόπιμη συκοφάντηση του σοσιαλισμού, με το «παράδειγμα» των χωρών που μετά την παλινόρθωση ζητάνε να ενταχθούν στις δομές του ιμπεριαλιστικού συστήματος, όντας οι ίδιες πλέον καπιταλιστικές χώρες. Μετά από αυτό, ο Καψής μπαίνει στο ζουμί για να διαστρεβλώνει τις θέσεις του ΚΚΕ. Κινδυνολογεί με τα περί «περιχαράκωσης και αποκλεισμού από τις χρηματαγορές» για να κρύψει ότι ένας λαός που έχει ο ίδιος την εξουσία και τα μέσα παραγωγής, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί στην οικοδόμηση της δικής του λαϊκής οικονομίας. Εκεί βρίσκεται το κλειδί, που οι αστοί και το «Βήμα» επιδιώκουν να βάλουν κάτω από το χαλί. Το ΚΚΕ αναδεικνύει το σοσιαλισμό ως διέξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Δεν προτείνει τον «εθνικό προστατευτισμό» κάποιων κλάδων, ούτε μερεμέτια στο σύστημα που κλέβει τον ιδρώτα του λαού. Παλεύει για την ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, για την κοινωνικοποίησή τους. Είναι η μόνη φιλολαϊκή προοπτική που αναδεικνύει η ίδια η καπιταλιστική κρίση και τα αδιέξοδά της. Αυτό είναι που ανησυχεί τους αστούς, καθώς βλέπουν ότι κάθε προσπάθεια διαχείρισης γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη.