Εξακολουθούν και φουντώνουν τα σενάρια για τον καταλληλότερο - από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου - χρόνο που θα προχωρήσει η Ελλάδα σε αναδιάρθρωση του χρέους, σε ελεγχόμενη δηλαδή χρεοκοπία. Η όλη συζήτηση συμπληρώνεται με ξεκάθαρες «προτροπές» και «συστάσεις» για εφαρμογή νέων σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, τα οποία ήδη έχουν συναποφασίσει η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της.

Μιλώντας στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός, το οποίο ξεκίνησε χτες, ο οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, προέβλεψε ότι «η Ελλάδα θα καταλήξει με έναν ισολογισμό όπου το χρέος θα είναι στο 150% του ΑΕΠ. Αλλες χώρες έχουν χρεοκοπήσει με μικρότερα ποσοστά χρέους. Στην ουσία η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει».

Ακόμα, εκτιμά ότι ο κίνδυνος νέας κρίσης είναι μικρότερος απ' ό,τι πέρσι στον αναπτυγμένο κόσμο πλην της ευρωζώνης, στην οποία παραμένει υψηλός, ενώ καταχωρεί στα θετικά στοιχεία, από τη σκοπιά της πλουτοκρατίας, το γεγονός ότι οι ισολογισμοί των επιχειρήσεων είναι ισχυροί και οι εταιρείες έχουν μειώσει το κόστος εργασίας.

Στην Ελλάδα «εκ των πραγμάτων χρειάζεται ένα είδος εσωτερικής υποτίμησης, αρχίζοντας με την πολιτική μισθών (...) Πρέπει να προσέξει το κόστος εργασίας (...) Η Ελλάδα μπορεί να απελευθερώσει τις αγορές και τα δίκτυά της και να ιδιωτικοποιήσει μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις», τονίζει ο Γερμανός υφυπουργός Οικονομικών, Γκιέργκ Ασμούσεν, μιλώντας σε συνέδριο του ειδησεογραφικού πρακτορείου «Bloomberg» για το δημόσιο χρέος της Ευρώπης.

Παράλληλα, επισημαίνει ότι μπορεί να επανεξεταστεί το επιτόκιο με το οποίο έχουν δοθεί τα δάνεια στην Ελλάδα και την Ιρλανδία, με την προϋπόθεση ότι «οι χώρες αυτές θα ήταν διατεθειμένες να δεχτούν να κατοχυρωθεί συνταγματικά ένα είδος εθνικού δημοσιονομικού πλαισίου», δηλαδή ένα «φρένο χρέους» κατά τα γερμανικά πρότυπα.

Αντίστοιχα, ο Χανς Βέρνερ Ζιν, διευθυντής του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου «Ifo», μιλώντας στην εφημερίδα «Sueddeutsche Zeitung», δίνει μια ακόμα εκδοχή της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, επαναλαμβάνοντας την εκτίμηση ότι «η Ελλάδα θα ήταν προτιμότερο να συμφωνήσει αναδιάρθρωση του χρέους της με τις τράπεζες, αυτές μπορούν να της χορηγήσουν νέες πιστώσεις αντικαθιστώντας τα παλιά χρέη».

Σύμφωνα, εξάλλου, με δημοσκόπηση που διεξήγαγε σε επενδυτές και αναλυτές παγκοσμίως το ειδησεογραφικό πρακτορείο «Bloomberg», το 59% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι μια ή περισσότερες χώρες της ευρωζώνης θα αναγκαστούν να την εγκαταλείψουν μέχρι το 2016, ενώ το 11% προβλέπει ότι θα αναγκαστούν να την εγκαταλείψουν μέσα στο 2011. Ακόμα, το 74% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι η Ελλάδα τελικά θα χρεοκοπήσει, ενώ το 52% εκτιμά ότι θα χρεοκοπήσει και η Ιρλανδία.

Στο πλαίσιο αυτό, ο Κέβιν Μπαλντάουφ, μάνατζερ της «Wafra Investment Advisory» στη Νέα Υόρκη, εκτιμά ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει και επισημαίνει ότι «κανείς δεν αναφέρει ότι όλες αυτές οι διασώσεις χρηματοδοτούνται με επιπρόσθετο χρέος. Δεν μπορείς να επιλύσεις ένα πρόβλημα χρέους με επιπρόσθετο χρέος. Σου δίνει χρόνο, αλλά σε πλήττει μεσο-μακροπρόθεσμα».

Προχτές συναντήθηκε η καγκελάριος της Γερμανίας Ανκελα Μέρκελ με τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και - σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της γερμανικής κυβέρνησης - συμφώνησαν ότι «η ενίσχυση του συντονισμού της οικονομικής πολιτικής στην ευρωζώνη είναι καθοριστικής σημασίας».

Αναδεικνύεται και πάλι ότι οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας, είτε είναι η κυβέρνηση της Γερμανίας, είτε άλλων καπιταλιστικών κρατών, είτε οι εκπρόσωποι της ΕΕ, ενώνουν τις δυνάμεις τους όταν πρόκειται για την ουσία, δηλαδή για τον τρόπο με τον οποίο θα ασκηθεί ασφυκτικός έλεγχος στα κράτη - μέλη για την εφαρμογή σκληρών αντιλαϊκών μέτρων σε όλη την ΕΕ.

Αλλωστε, ακόμα και στο θέμα της αύξησης των πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η διχογνωμία που καταγράφεται μεταξύ Γερμανίας - Κομισιόν αφορά στο γεγονός ότι η Γερμανία επιδιώκει να εντάξει αυτήν την εξέλιξη σε ένα «συνολικό πακέτο» αυστηρών αντιλαϊκών μέτρων προς τα κράτη - μέλη της ευρωζώνης.

Στο ίδιο πλαίσιο, ο Γιούργκεν Σταρκ, μέλος του ΔΣ της ΕΚΤ, τονίζει ότι «το κάθε μέλος θα πρέπει να αποδεχτεί την πραγματικότητα του ευρώ» και να προωθήσει διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.