Οι παλιότεροι θυμούνται πως πριν από κάθε αγώνα «κατς» γέμιζαν οι γειτονιές με αφίσες που έδειχναν πόσο φοβεροί και τρομεροί ήταν οι αντίπαλοι. Μετά τον «αγώνα» η νίκη ήταν πάντα λαμπρή. Την επόμενη βδομάδα οι «μπουκμέικερς» άλλαζαν τον νικητή και πάλι η νίκη ήταν λαμπρότατη.

Είναι απλοϊκή η παρομοίωση, αλλά όλο και περισσότερο κάτι τέτοιο θυμίζουν οι περιγραφές για την επικείμενη «τιτανομαχία» στις Βρυξέλλες. Δηλώνουν απλά πως η συμφωνία για ελεγχόμενη χρεοκοπία έχει ήδη γίνει για να ελεγχθεί σ' αυτήν τη φάση η εξέλιξη της ΕΕ σαν ιμπεριαλιστικό κέντρο στη μάχη του με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Αυτό που εμφανίζεται ως αγωνία των καπιταλιστών, πρέπει να αφήνει παγερά αδιάφορη την εργατική τάξη για έναν πολύ απλό λόγο, που τον είπε με ένα επίσης απλό παράδειγμα το ΚΚΕ και πάλι χτες: Οτι οι εργάτες δεν έχουν κανένα λόγο να διαλέξουν το σχοινί με το οποίο θα κρεμαστούν. Κάθε «λύση» σ' αυτό το παιχνίδι περιέχει το χαμό των εργατών.

Η επιμονή, με την οποία επιδιώκουν οι αστοί πολιτικοί να κρύψουν ότι εξελίσσεται μια βαθιά καπιταλιστική κρίση που ήδη προαναγγέλλει και την επόμενη, κάνει πιο ισχυρή τη θέση ότι οι εργάτες πρέπει να δουν την καπιταλιστική κρίση σαν έναν ακόμα ισχυρό λόγο για να ενισχύσουν με όρους ομοβροντίας τη δική τους επίθεση σ' ένα σύστημα που έχει φάει τα ψωμιά του και που, για να συνεχίσει την πορεία του απειλεί να κάψει και τα χέρια που μέχρι τώρα τροφοδοτούσαν τα καζάνια του, την εργατική δύναμη, δηλαδή.

Το σύστημα έχει πρόβλημα, αλλά αυτό δεν περιμένει κάποιος να το μάθει από τις αναλύσεις των ίδιων των αστών. Το πώς θα το λύσει είναι ζητούμενο. Και ήδη δίνουν δείγματα της επόμενης μέρας.

Ανάμεσα σ' αυτά και οι «ιδέες» για τα νέα Συντάγματα των χωρών της ΕΕ, που πρέπει να απαλλαγούν από «λεπτομέρειες» όπως η μέσα από σκληρούς αγώνες κατοχύρωση διαφόρων δικαιωμάτων και η επιλογή με λιτό τρόπο να διασφαλίζουν ότι τίποτα δε θα διαταράσσει τη μία και μοναδική αναγκαία για το κεφάλαιο συνταγματική τάξη: Το πώς όχι απλά με το νόμο, αλλά με το ίδιο το Σύνταγμα θα κατοχυρώνεται η άνευ ορίων εκμετάλλευση των εργατών. Δεν πρόκειται για κάτι νέο. Απλά τώρα αφαιρούν και κάθε φερετζέ.

Τέτοιες ανατροπές επιδρούν ενίοτε και σε αναζητήσεις αλλαγών στο πολιτικό σύστημα, όταν δυσκολεύεται στη χειραγώγηση λαϊκών δυνάμεων. Προς το παρόν καταγράφουμε ορισμένα από τα παράξενα αυτής της πορείας. Παράδειγμα: Στα «ΝΕΑ» μια δισέλιδη συνέντευξη του Χρυσοχοΐδη με πεντάστηλη - σχεδόν ολοσέλιδη - φωτογραφία του δημιουργεί συνειρμό ότι επίκειται επανάληψη του σκηνικού με την προηγούμενη αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Συνειρμός που ενισχύεται από άρθρα που παρομοιάζουν την κυβέρνηση με διαστημόπλοιο έτοιμο να εκραγεί.

Δικά τους τα γένια, δικά τους και τα χτένια. Η μόνη ανατροπή που έχει ενδιαφέρον για την εργατική τάξη είναι αυτή που αφορά σ' αυτό καθαυτό το σύστημα της εκμετάλλευσής της. Καμιά από τις «γλώσσες» που σπέρνει το κυβερνητικό κόμμα στις γειτονιές για να πείσουν για την «εθνική μάχη» που δίνει η κυβέρνηση δεν πρέπει να βρίσκει αυτιά έτοιμα να τις ακούσουν. Η απάντηση είναι «στα τσακίδια κι εσείς και οι ομοτράπεζοί σας στη ΝΔ, εμείς τραβάμε γι' αλλού».

Οι λεπτομερείς αναλύσεις της πραγματικότητας από τη σκοπιά του επαναστατικού κινήματος είναι εξαιρετικά αναγκαίες σήμερα, για να ξέρει ο εργάτης πού πατά και τι συμβαίνει γύρω του. Κι απ' αυτή τη σκοπιά, η πλατιά διάδοση του «Ριζοσπάστη» ισοδυναμεί με ενίσχυση των θέσεων μάχης με το απαραίτητο υλικό που χρειάζονται για να είναι αποτελεσματικές στις επιθέσεις και αντεπιθέσεις τους. Τα ίδια τα άρθρα στον αστικό Τύπο, βόλια από τη σκοπιά των καπιταλιστών, το βεβαιώνουν. Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, για παράδειγμα, ανοίγουν κουβέντα για το νέο Σύνταγμα και στα ΝΕΑ υπάρχει εκτενής αναφορά για το τι προβλέπεται να περιέχει αυτό το νέο Σύνταγμα, ώστε να ανταποκρίνεται στην ανάγκη των ευρωπαϊκών μονοπωλίων να γίνουν πιο ανταγωνιστικά.

Διά ταύτα: Τη μανέστρα όσο κι αν την ανακατεύεις, μανέστρα παραμένει. Ετσι και το πολιτικό σύστημα, όσο παραμένει ένα σύστημα που καλείται να υπηρετήσει τα κέρδη των καπιταλιστών. Η επόμενη μέρα με όποια διαχείριση περιέχει ακόμα περισσότερη βαρβαρότητα. Σε κάθε περίπτωση, οι εργάτες θα είναι οι χαμένοι.

Σ' άλλο δρόμο, μ' άλλη εξουσία είναι η λύση για τους εργάτες.

Η πρόταση του ΚΚΕ, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, καθημερινά επιβεβαιώνεται ως η μόνη άλλη πρόταση. Για την ενίσχυσή της όλα τα βόλια. Αυτός είναι ο μόνος αγώνας για τον οποίο αξίζει να δώσουν τα πάντα οι εργάτες.