Με όλες τις παραλλαγές - είτε στην πολιτική του έκφραση, είτε στην έκφρασή του μέσα από τα διάφορα έντυπα του αστικού Τύπου- ο αντίπαλος είναι ένας: Και όταν το άρθρο αναπαράγει ευθέως τη θέση του ΣΕΒ, που εμφανίστηκε προχτές να «υπερασπίζει» εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα για να χτυπήσει εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα. Και όταν μέσα από το κατ' εξοχήν έντυπο της ΝΔ ζητάει από το ΠΑΣΟΚ να είναι συνεπές στον αντεργατισμό του. Και όταν με όρους «συγκροτήματος» εμφανίζεται να απορεί με την Γερμανίδα καγκελάριο. Κι όταν «αντιεξουσιαστικά» επαναφέρει στην τάξη την καγκελάριο, γιατί αποδυναμώνει την «ευρωπαϊκή ιδέα».

Κροκόδειλοι όλοι. Αντίπαλοι της εργατικής τάξης στο διά ταύτα.

Ολοι μαζί πασχίζουν κάθε μέρα, κάθε ώρα, ανακαλύπτουν αυτό ή το άλλο μέτωπο, ώστε να μη γίνει ποτέ η συζήτηση γι' αυτό καθαυτό το πρόβλημα και την αναγκαστική λύση του.

Επιδίδονται σε ένα διαγωνισμό αποπροσανατολισμού, είτε για τις απολύσεις μιλάνε, είτε για τις νέες περικοπές δικαιωμάτων: «Φταίει το κράτος», «δεν υπάρχει σοβαρότητα», «φταίνε οι κηφήνες του Δημοσίου», «φταίνε οι νεοφιλελεύθεροι».

Από τη σκοπιά μας δε χρειάζεται να βάλουμε και πολλά πράγματα στη θέση τους. Ωμός στις διατυπώσεις του ο Πρετεντέρης, χτες στο «Mega», είπε απευθυνόμενος σ' όσους επιμένουν σε διάφορα «ναι, μεν, αλλά»: «Ολα αυτά έχουνε ένα άλφα κι ένα ωμέγα, δεν μπορείς να κάνεις το ένα και να μην κάνεις το άλλο». Τους επανέφερε, δηλαδή, στη τάξη. Είπε πως όσα συμβαίνουν γύρω μας έχουν μια λογική, ξεκινάνε από κάπου και πάνε ως το τέλος.

Ο συλλογισμός είναι γενικά σωστός. Η διαφωνία μας βρίσκεται στο «γιατί» της αρχής και του τέλους. Η αστική τάξη προτιμά να εμφανίζει ως αφετηρία το ίδιο το αποτέλεσμα, για να μη μιλήσει για την αιτία. Μιλά για το «χρέος» και ζητά να πληρώσουν όλοι, για να μη μιλήσει για την καπιταλιστική κρίση - που λύση από τη σκοπιά των εργατών έχει μόνο στην ίδια την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Το εργατικό κίνημα είναι υποχρεωμένο να δείχνει διαρκώς και την αιτία - «άλφα» (τις νομοτέλειες του συστήματος) και το ωμέγα - «ανατροπή», που οδηγεί σε πάλη για άλλη εξουσία - οικονομία.

Η μεταφορά της συζήτησης στο έδαφος της πραγματικότητας είναι αυτή που βάζει στη θέση τους και διάφορους κατεργάρηδες, οι οποίοι νομίζουν ότι μπορούν και να καταγγέλλουν δήθεν τον καπιταλισμό στην «άδικη» πλευρά του, και στο διά ταύτα να ζητάνε από τους εργάτες - με όπλο έναν απύθμενο τακτικισμό - να αφήσουν τα όνειρα για τη μεγάλη ανατροπή και να περιορίσουν την πάλη τους στο εφικτό της, ενάντια σε κάποια κακιά Μέρκελ, υπέρ ενός καλού σοσιαλδημοκράτη.

Σε κάθε περίπτωση, τα εργαλεία που χρησιμοποιείς για την ανάλυση οδηγούν και σε ανάλογο διά ταύτα.

Το ΚΚΕ επιμένει στην επιστημονικότητα της ανάλυσής του και γι' αυτό, ενοχλώντας, υπόκειται σε πολυμέτωπη επίθεση. Αυτονόητα, θα συνεχίσει να επιμένει. Το 'χει κατακτήσει αυτό.

Η συζήτηση, πλέον, δεν μπορεί να γίνεται για το ποιος και πόσα θα χάσει ανάμεσα στους εργαζόμενους. Αλλά για το πώς θα γίνει, ώστε να χάσουν μόνον οι καπιταλιστές. Να χάσουν και να χαθούν. Αυτό απαιτεί χειραφέτηση από την αστική πολιτική. Αυτό σημαίνει ακόμα πιο δυνατά με την πολιτική του ΚΚΕ.